کانون شهروندی زنان: بعدازظهر چهارشنبه ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۳۹۴، در گرمای ۳۴ درجه تهران، خانواده «نرگس محمدی»، میزبان جمعی از فعالان زن از حوزه‌های مختلف بود که به فراخوان «کانون شهروندی زنان» گردهم آمده بودند تا نگرانی خود را نسبت به وضعیت نرگس در زندان اوین، ابراز کنند.

در این مراسم که با حضور طیف‌های گوناگون همراه بود، تعدادی از حاضران در باره نرگس محمدی صحبت کردند. گوهر عشقی (مادر ستار بهشتی)، فائزه هاشمی، نوشین احمدی خراسانی، معصومه کریم بیگی، مهدیه گلرو، حمیده ابراهیمی، آمنه رضایی، منصوره خسروشاهی، معصومه دهقان، زهرا رحیمی از جمله فعالان زنی بودند که در این مراسم در اعتراض به دستگیری نرگس محمدی سخنرانی کردند.

این مراسم را که شیما قوشه، وکیل دادگستری و از اعضای کانون شهروندی زنان اداره می‌کرد در ابتدای برنامه از حاضرانِ به خاطر حضورشان تشکر کرد به ویژه از حضور نسل جوان دانشجو در این مراسم ابراز خوشحالی کرد و گفت: «به رغم همه نگرانی‌هایی که در رابطه با دستگیری نرگس داریم اما هنوز می‌توان امیدوار بود که هرچقدر این بازداشت‌ها نسبت به فعالان زن ادامه داشته باشد، باز هم شاهدیم که نسل جدید زنانی که حامل تفکر و اندیشه نرگس‌ها هستند همچنان می‌بالند. با توجه به این روند باید از مسئولان پرسید: با رویش جوانه‌ها چه می‌کنید.»

شیما قوشه سپس از دوستانی که مایل بودند در مورد نرگس سخنی بگویند دعوت کرد. ابتدا نوبت به درد دلهای مادر ستار بهشتی رسید:

«گوهر عشقی» مادر ستار بهشتی در ابتدای برنامه به شرح ماجرای دستگیری نرگس پرداخت و گفت: صبح، نرگس محمدی قرار داشت که جایی برود و منتظر کسی نبود اما یکدفعه در آپارتمان را زدند. ما از چشمی در نگاهی کردیم که دیدیم مأموران هستند. آن‌ها مدام می‌گفتند که اگر در را باز نکنید ما در را می‌شکنیم چون اجازه ورود داریم. من هم حالم از برخورد این مأموران بد شده بود و روی صندلی افتادم. بالاخره در را باز کردیم و آن‌ها با برخورد نامناسبی وارد شدند و نرگس را بردند...» مادر ستار بهشتی ادامه داد: «از همین جا به همه آن‌ها که به ما ظلم کرده‌اند اعلام می‌کنم که نرگس مثل دختر من است و اگر یک تار موی نرگس در زندان کم شود، من خودم را می‌کشم. نرگس در تمام این مدت که ستار نبود یار و یاور من بود و من مثل دخترم و حتا بیشتر، او را دوست دارم. بنابراین وای به روزی که برای نرگس در زندان اتفاقی بیافتد و یک مو از سر او کم شود دنیا را به آتش می‌کشم.»

«فائزه هاشمی» از فعالان سیاسی زن و نماینده پیشین مجلس هم درباره نرگس محمدی اظهار داشت: «من زمانی که به زندان رفتم با نرگس محمدی و فعالیت‌هایش آشنا شدم. ضمن اینکه این اواخر هم که او درباره نقد و نفی سلول انفرادی فعالیت‌هایی انجام می‌داد، با او ارتباط بیشتری داشتم و احساسم این بود که او واقعاَ دغدغه جامعه مدنی دارد. با توجه به همین میزان شناخت من نسبت به خانم محمدی می‌خواهم بگویم که او زنی است که در راستای قوانین موجود و در راستای مبارزه با نقض حقوق بشر کار می‌کرد. این‌ها فعالیت‌هایی است که قطعاَ انسان دوستانه است و هیچ کس با حقوق بشر مخالفتی ندارد.»

فائزه هاشمی در ادامه صحبت‌هایش به مسأله انتخابات مجلس پیش رو هم اشاره کرد و گفت: ما باید به عنوان مردم اینجا، در انتخابات شرکت کنیم و پای صندوق‌های رأی برویم و مشارکت جدی ما قطعاَ تأثیرگذار خواهد بود»؛ میان صحبت‌های فائزه هاشمی ناگهان فردی با انتقاد از او گفت که: «چرا مشارکت در انتخابات مهم است؟» که فائز هاشمی در پاسخ به او با لحنی منطقی اظهار داشت: «مجلس هشتم انتخابات تحریم شد و کسی پای صندوق رأی نرفت آیا تغییری در شرایط ایجاد شد؟ غیر از این بود که ما مجلسی یکدست داشتیم؟ بنابراین من فکر می‌کنم بهتر است در انتخابات مشارکت جدی داشته باشیم تا بهانه‌ها را به حداقل برسانیم.»

«نوشین احمدی خراسانی» در این مراسم گفت: «همه ما که امروز اینجا گردهم آمده‌ایم نرگس محمدی را می‌شناسیم و با فعالیت‌هایش آشناییم. نرگس، یک فعال حقوق زنان است، اما دغدغه‌های برابری خواهانه‌اش را صرفاَ شخصی پیش نمی‌برد به همین دلیل، به جای فعالیت فردی در این حوزه، تلاش کرد که در کنار جمعی از زنان هموطن‌اش برای تأسیس و بالندگی یک نهاد زنانه که نامش را «کانون شهروندی زنان» گذاشتیم، اقدام کند. نرگس یک فعال حقوق بشر است، اما دغدغه‌های حقوق بشری‌اش را با «خط کش» جداسازی قومیتی، مذهبی، زبانی و عقیدتی آلوده نکرد: آنجا که برخورداری از حقوقی مشروع را برای زندانیان به رسمیت می‌شناخت دیگر زندانی سنی مذهب، کورد و ترک و بلوچ را از هم تفکیک نمی‌کرد و امکان دادرسی عادلانه برای زندانیان سیاسی همفکرش همانقدر برایش دغدغه بود که دادرسی عادلانه برای زندانیان سنی مذهب و کوردزبان و یا بهایی. از این رو نگرانی از وضعیت زندانیان زن همچون بهاره هدایت، فاران حسامی و خیلی‌های دیگر همانطور برایش دغدغه بود که حصر دکتر زهرا رهنورد و دیگر زندانیان با تفکرات مختلف.»

نوشین احمدی خراسانی در ادامه گفت: «نرگس یک مادر است، اما نه مادری از سر غریزه بلکه مادری آگاه به همه جوانب تربیت بچه‌هایش. او هرگز «مادری کردن» را صرفاَ در تغذیه و بهداشت کودکان خود، محدود نکرده است بلکه دغدغه جامعه‌ای را در سر دارد که قرار است فرزندان خردسالش «علی و کیانا» و دیگر کودکان این مملکت در آن بزرگ شوند. نرگس، مادری کردن را در آن نمی‌بیند که بچه‌های خود را صرفاَ از آب و گل بیرون بکشد و بعد هم با توجه به تنگناهای جامعه، آن‌ها را راهی کشورهایی کند که فعالان حقوق زن و حقوق بشر آن کشور‌ها را به جای بهتری برای آینده کودکانشان تبدیل کرده‌اند. او آنقدر از مادری کردن آگاهی دارد که وقتی در اوج آلودگی هوای تهران، سرفه‌های علی کوچولو را می‌دید، به جای آنکه درهای خانه‌اش را ببندد و فقط هوای خانه شخصی‌اش را پاکیزه نگه دارد، در خانه‌اش را به روی مدافعان محیط زیست گشود و به کمک آن‌ها، به آلودگی هوا اعتراض کرد تا همه فرزندان مملکت‌اش بتوانند در هوای بهتری استشمام کنند. وقتی می‌دید کیانای ۷ ساله‌اش هنگام تحصیل در مدرسه، برخلاف پسرش، با آن همه لباس و مقنعه نمی‌تواند جم بخورد و کودکی کند، به جای آنکه کیانا را به خارج بفرستد تا کودکی‌اش را فارغ از جنسیت‌اش تجربه کند، به قوانین دست و پاگیری که بر علیه زنان اعمال می‌شود اعتراض کرد تا بلکه کیانا و کیانا‌ها در آینده، «حقوق خود» را در کشوری دیگر نجویند و در سرزمین خود، از حقوق انسانی برخوردار شوند. در واقع مادری کردن او از خودخواهی مادرانه شخصی و سنتی و غریزی، فاصله گرفته است. او برای تمام فرزندان کشورش مادری کرده است.» این پژوهشگر مسایل زنان در ادامه افزود که: «نرگس یک همسر است، اما خودخواهی عاشقانه سبب نشد همسرش را که در خطر بود از رفتن بازدارد یا عشق و تعهد اجتماعی خود را به پای عشق و تعهد شخصی‌اش قربانی کند، بلکه توانست جسورانه آن‌ها را به صورت زیبا و خردمندانه‌ای بهم پیوند بزند.» وی در انتهای سخنانش گفت: «نرگس محمدی مانند همه ما نقش‌ها و دغدغه‌های متفاوتی دارد، او یک زن، یک مادر، یک فعال حقوق بشر و یک فعال حقوق زنان است، ولی برخلاف برخی از ما، توانسته تمام دغدغه‌های متفاوت فردی‌اش را با منافع جمعی همنوعان‌اش پیوند بزند و با این جهت گیری حرکت کند. بنابراین شایسته است به احترامش برخیزیم و خواهان آزادی‌اش شویم.»

«معصومه کریم بیگی»، از خانواده شهدا، نیز در این مراسم از خاطراتش با نرگس، سخنان کوتاهی ایراد کرد: «طی این سال‌ها که ما به خاطر از دست دادن عزیزانمان درد و رنج می‌کشیدیم نرگس همیشه در کنار ما و همراه‌مان بوده و ما را تسلی داده است. همین عشق و تعهد به همنوعان‌اش است که او امروز در زندان به سر می‌برد». وی ادامه داد: «او به دلیل اینکه مادر دو تا بچهٔ خردسال است خیلی راحت می‌توانست فقط به دغدغه‌های شخصی خودش برسد اما نرگس دغدغه‌های هموطنانش را دارد، دغدغه زندانیان، اعدامیان و همه کسانی که مظلومانه درد و رنج می‌کشند؛ او همیشه در کنار آنان بوده است.» معصومه کریم بیگی سخنانش را با این جمله به پایان برد که: «امیدوارم هرچه زود‌تر نرگس از زندان آزاد شود».

«آمنه رضایی»، حقوقدان و از دیگر اعضای کانون شهروندی زنان، یکی دیگر از سخنرانان مراسم بود. وی نرگس محمدی را زنی پُرتلاش، معتدل و امیدوار توصیف کرد و گفت: «نرگس محمدی همیشه به ما امید می‌داد و هر کسی را که دور و برش از ناامیدی سخن می‌گفت، تلاش می‌کرد که امید به آینده را به او منتقل کند. از دیگر خصوصیات ویژه نرگس میانه روی و اعتدال‌اش در همه امور است. او تمام سعی و تلاش‌اش را می‌کرد که تنش‌ها را تا آنجا که ممکن است کاهش دهد و فضای مناسب برای انجام گفتگو و همکاری و تعاون حاکم شود.» رضایی در ادامه به شرح ماجرای روز دستگیری نرگس پرداخت و در انت‌ها نیز ابراز امیدواری کرد که هر چه زود‌تر نرگس محمدی آزاد شود.

«حمیده ابراهیمی»، از اعضای مادران صلح نیز در این مراسم اظهار داشت: «نرگس محمدی یک مادر صلح واقعی است... من سالهاست نرگس را می‌شناسم. در دوره‌ای که ارزش‌ها زیر پا له شده و به نام دین و قرآن، ظلم‌ها، فساد‌ها و دروغ‌ها گفته می‌شود، من نرگس را در کلاس‌های قرآنکه چند نفری با هم داریم، شاهد بودم که چطور تلاش می‌کرد تا برای یافتن زندگی بهتر، در سطور قرآن جستجو کند. نرگس به من می‌گفت هنگام تنهایی، وقتی شب‌ها در کنار بچه‌هایم که به خواب رفته‌اند احساس تنهایی می‌کنم یاد و نام خداست که به من آرامش می‌دهد.» وی در ادامه گفت: «هر کدام از ما کافی بود که فقط یکی از مشکلات نرگس را داشته باشیم و به راحتی راه خود را کج کنیم و برویم دنبال زندگیمان، اما نرگس علیرغم انبوه مشکلات و گرفتاری‌های شخصی‌اش، جلو ظلم و بی‌عدالتی ایستاده است و برای بشر و حقوق بشر بسیار غیرتمندانه دفاع می‌کند.» ابراهیمی در ادامه گفتارش افزود: «نرگس چه اینجا در خانه خودش و چه در سلول زندان، حرف خودش را می‌زند، کار خودش را می‌کند و رفتاری که شایسته نرگس بودن است را انجام می‌دهد. ما هم باید تلاش کنیم که نمونه کوچکی از نرگس‌ها شویم.»

«مهدیه گلرو»، از دیگر اعضای کانون شهروندی زنان نیز در این مراسم گفت: «اگر این فرض را قبول کنیم که هیچ کس دلش نمی‌خواهد کاری بکند که بازداشت و زندانی شود و اگر این فرض را هم بپذیریم که هر کسی خانواده‌ای دارد که نگران‌اش است، حالا این خانواده ممکن است همسر، یا بچه‌هایش و یا پدر و مادرش باشد. با این همه اما گاهی خواسته‌هایی برای انسان‌ها وجود دارد که به زندگیشان هویت و معنا می‌بخشد و برای همین هم هر زندانی به رغم همه نگرانی‌ها و دلتنگی‌هایش برای خانواده‌اش، اما نمی‌تواند از معنا و هویت زندگی‌اش هم بگذرد. من فکر می‌کنم کسانی که زندانی کشیده‌اند، درک خالص تری هم از زندگی دارند. برای نمونه وقتی در زندان هستی و نتوانی مدتی طولانی آسمان شب را ببینی چون هواخوری زود بسته می‌شود، درک خاصی از شب و آسمان شب پیدا می‌کنی که احتمالا کسی که حسرت ندیدن آسمان شب را نداشته، پیدا نمی‌کند. وقتی همسرت، بچه‌هایت و... را دوست داری، تا وقتی از آن‌ها جدا نشده‌ای درک درستی از میزان عشق و علاقه‌ات به آن‌ها نداری. برای همین است که یک زندانی بیش از کسی که تا حالا زندانی نشده، از میزان رابطه عاشقانه‌اش با خانواده و کسانی که دوستشان دارد، درک ژرف تری دارد. بنابراین کسی که زندانی می‌شود میزان عشق و درک‌اش از رابطه عاشقانه با فرزندان و پدر و مادر و خانواده و همسرش، نسبت به کسی که خودش را در این تنگنا قرار نداده، عمیق‌تر و آگاهانه‌تر است. زیرا آنهایی که برای زندگی عادلانه و بهتر تلاش می‌کنند و به زندان می‌افتند، برای چیزی بهتر و انسانی‌تر برای اطرافیان و عزیزانشان هستند.»

مهدیه گلرو در ادامه سخنانش افزود که: «من مادر نبوده‌ام ولی در زندان مادران بسیاری را دیده‌ام که چگونه هر لحظه وضعیت بچه‌هایشان را در ذهن مجسم می‌کنند و هر روز با آن‌ها در تصورشان زندگی می‌کنند. مادری بود که بچه‌اش می‌خواست به کلاس اول برود و‌‌ همان روزی که قرار بود این اتفاق بیافتد مادر در گوشه زندان نشسته بود و تمام روز داشت تصور می‌کرد که چطور بچه‌اش بدون او روز اول مدرسه‌اش را می‌گذراند. بنابراین می‌خواهم بگویم که در عشق ورزیدن این مادران به فرزندانشان شک نیست و در واقع این عشق و عاطفه انسانی آن قدر عمیق است که خواه ناخواه به کل جامعه تسری می‌یابد به زبان روشن‌تر، عشق عمیق به فرزند نهایتاَ به گسترۀ وسیع‌تر یعنی به عشق و مسئولیت نسبت به همه انسان‌ها فرا می‌روید. نرگس محمدی و همه مادرانی که امروز زندانی هستند اتفاقاَ عشق عمیقشان به فرزندانشان آن‌ها را به عشق به جامعه و زندگی بهتر برای آینده فرزندانشان سوق داده است.» مهدیه گلرو در ادامه گفتار کوتاهش اظهار داشت که: «نرگس محمدی علاوه بر این یکی از زنانی است که پارادایم فعال سیاسی زن را تغییر داد. همه می‌دانیم که تا یکی دو دهه پیش، فعال زن کسی بود که می‌گفت من همسر و یا دختر «فلانی» هستم ولی الان به همت تلاش‌های مستقلانه کسانی مانند نرگس و امثال او، این پارادایم تغییر کرده و فعال سیاسی زن دیگر صرفاَ به ارتباط‌اش با مردان خانواده محدود نمی‌شود بلکه او خودش شخصیت مستقل خود را به دست آورده است. به نظرم نتیجه این تلاش‌ها، روزی در ابعاد بسیار وسیع تری به ثمر می‌نشیند و باعث بهبود شرایط همه زنان کشورمان می‌شود. در واقع در یک دهه گذشته، هویت تازه‌ای با نام هویت زنانه به فعالیت‌های سیاسی داده‌ایم که نرگس یکی از پیشگامان این تحول است و همین هویت و تلاش‌های جمعی در سرنوشت کل زنان بی‌شک در آینده تأثیرگذار خواهد بود.» وی در ادامه افزود: «ویژگی دیگری که نرگس دارد، نداشتن هیچ خط قرمزی در فعالیت‌هایش به جز حقوق بشر است. از طرفی باید گفت که نرگس می‌توانست امروز در کنار همسرش، زندگی مشترکشان را ادامه دهد ولی او ایستاد که در وطن خودش زندگی کند و از کشور نرود و این به نظرم بسیار قابل احترام است.» وی در ‌‌نهایت گفت: «آرزو می‌کنم هرچه زود‌تر نرگس آزاد شود و دوباره در کنارمان باشد و او باشد که برایمان صحبت کند».

«منصوره خسروشاهی»، یکی دیگر از اعضای مادران صلح نیز در این مراسم گفت: «من می‌خواهم به «آقای ظریف» بگویم که این زندانیان از جمله نرگس محمدی نه چریک بودند، نه قیام مسلحانه کرده‌اند و نه کسی را کشته‌اند، آن‌ها فقط به وضع موجود انتقاد و اعتراض کرده‌اند. یعنی‌‌ همان انتقاد و اعتراضی که همه ما‌ها داریم ولی بعضی‌ها مثل نرگس محمدی صدای اعتراضشان را بلند‌تر مطرح کرده‌اند، بنابراین آقای ظریف در این موارد باید بگوید که آن‌ها به چه دلیل زندانی شده‌اند.» وی در ادامه سخنانش اظهار داشت که: «زندانی کردن نرگس، مادر دو کودک خردسال، نه به لحاظ انسانی و اخلاقی درست است و نه به لحاظ دینی، و نه به هیچ لحاظ دیگری درست نیست. بنابراین از مسئولان می‌خواهیم که او را هرچه زود‌تر آزاد کنند.»

«معصومه دهقان»، فعال مدنی و عضو کانون صنفی معلمان که در این گردهمایی صمیمی حضور داشت از موقعیت نرگس صحبت کرد و گفت: «وقتی می‌خواهم اسم نرگس را که مادر دو فرزند است بیاورم، به یاد همه مادرانی می‌افتم که به خاطر دلایل عقیدتی، سیاسی، امنیتی و... در زندان هستند. من واقعاَ شرم‌ام می‌آید که بگویم یک مسلمان، یک مادری را که بچه‌هایش را با چنگ و دندان بزرگ کرده، از بغل‌اش می‌کشند و به زندان می‌اندازند و بچه‌ها را‌‌ رها می‌کنند! این عمل در کدام قانون و قاموس انسانی می‌گنجد؟ من نرگس را از منظر یک مادر نگاه می‌کنم، نرگس یک مادر است، هر چند که نرگس همواره دغدغه حقوق بشر و انسان‌ها را داشته است. نرگس می‌گفت با این اعدام‌ها آبروی نظام می‌رود و ما باید تلاش کنیم که اعدام‌ها کم شود. حال واقعاَ باید پرسید آیا فردی با چنین رویکردی که اساساَ دید تقابلی با نظام نداشت را باید به زندان بیاندازند؟»

«زهرا رحیمی»، فعال مدنی و همسر «آقای قدیانی» زندانی سیاسی نیز در این مراسم ضمن ابراز نگرانی از بازداشت نرگس محمدی گفت: «من خودم به شخصه به جز آنکه اظهار تأسف کنم از چنین شرایطی که امروز در جامعه به وجود آمده و زنانی مثل نرگس محمدی را به زندان می‌اندازند، چه می‌توانم بگویم؟ البته ما تنها نباید به اظهار تأسف اکتفا کنیم و باید تلاش کنیم تغییری ایجاد کنیم. به خاطر اینکه حتا اگر از لحاظ دینی هم بخواهیم این شرایط را بررسی کنیم می‌بینیم که در قرآن هم گفته شده هیچ قومی سرنوشت‌اش تغییر نمی‌کند مگر آنکه خود آن قوم بخواهد. و ما متأسف‌ایم که می‌بینیم در جامعه این همه بی‌تفاوتی وجود دارد. بی‌تفاوتی به دنبالش یک فاجعه است.» وی در ادامه افزود که: «مگر نرگس محمدی از مردم یمنی بیگانه‌تر است که دولت جمهوری اسلامی دلش برای بچه‌های مردم یمن می‌سوزد ولی برای بچه‌های نرگس دلسوزی ندارد؟» زهرا رحیمی سخنرانی‌اش را با این آرزو به پایان برد که: «امیدوارم مردم ایران همه به این آگاهی برسند که سکوت نکنند در برابر این سختی و ظلم‌هایی که به بچه‌های کوچکی مثل کیانا و علی روا می‌شود».

در ادامه پریسا آزادی، یکی از حاضران در این برنامه، خواستار صحبتی متفاوت در جمع شد و ادامه داد که: «من خودم نه تنها درد زندان را کشیده‌ام بلکه از سال‌های دهه شصت خانواده‌ام دچار مشکلات فراوانی شدند. از این رو فکر می‌کنم که نه تنها زندانیان از سال ۸۸ را باید در نظر داشته باشیم بلکه ما باید دغدغه همه زندانیان سیاسی و سرنوشت آنان را نیز داشته باشیم. ما باید با هم باشیم تا بتوانیم این درد‌ها را بهتر منعکس کنیم.» وی در ادامه از وضعیت آتنا فرقدانی و فعالیت‌هایی که در این رابطه انجام شده گزارش کوتاهی ارائه کرد و افزود: «ما باید تلاش کنیم و اجازه ندهیم زندانی که با گمنامی دستگیر می‌شود، گمنام باقی بماند.»

در این مراسم همچنین دکتر محمد ملکی و محمد نوری زاد از «کارزار لگام» نیز درباره نرگس محمدی صحبت کردند.

آخرین وضعیت نرگس محمدی

در این مراسم خانوادۀ نرگس محمدی آخرین وضعیت وی را چنین توضیح دادند: «نرگس روز دوشنبه ۲۸ اردیبهشت پس از آنکه اعلام اعتصاب غذایش به خاطر عدم دسترسی به برخی از دارو‌هایش مطرح شده بود، با منزل تماس گرفت و اعلام کرد که دارو‌هایش را به او داده‌اند. همچنین مسئولان زندان یک ملاقات حضوری هم روز سه شنبه ۲۹ اردیبهشت به کیانا و علی برای دیدار مادرشان دادند. یعنی بچه‌ها توانستند مادرشان را حضوری ببینند. در واقع ما پس از ملاقات روز یکشنبه به شدت نگران وضعیت جسمانی نرگس بودیم و نیز نگران از اعتصاب غذایش، ولی خوشبختانه نرگس به خواسته‌اش رسید و دارو‌هایش را به او دادند؛ علاوه بر آن ملاقات حضوری هم با بچه‌ها انجام شد.»

پیش از اختتام مراسم، شیما قوشه، از طرف جمع حاضران و به نمایندگی از کانون شهروندی زنان، از مادر آقای تقی رحمانی، همچنین از برادر نرگس محمدی، و از مادر ستار بهشتی به خاطر آنکه از زمان دستگیری نرگس تاکنون به رغم گرفتاری‌های شخصی و روزمره‌شان، در کنار کیانا و علی بوده‌اند تشکر کرد. شیما قوشه در لحظات پایانی مراسم نیز بیانیه‌ای را که به مناسبت همین گردهمایی، تهیه و تدوین شده بود قرائت کرد و از حاضران خواست که در صورت تمایل آن را امضاء کنند و افزود که می‌توانند در زیر بیانیه و همراه با امضاء، جملاتی به یاد نرگس محمدی بنویسند. متن کامل این بیانیه را که در همین نشست به امضای بیش از پنجاه نفر همراه با جملاتی برای نرگس مزین شد در زیر می‌خوانید:

بیانیه گردهمایی جمعی از فعالان زن در دیدار با خانواده نرگس محمدی: ما نگرانیم

ما امروز اینجا گردهم آمدیم تا ضمن دیدار با خانواده «نرگس محمدی»، نگرانی خود را نسبت به وضعیت وی ابراز کنیم.

ما نگرانیم؛ نگرانِ آینده سرزمین‌مان که به جای ارج نهادن بر فعالیت‌های مسالمت‌آمیز و مدنی زنانی همچون نرگس محمدی که جز به سربلندی و اصلاح امور جامعه نمی‌اندیشند، به بند کشیده می‌شوند.

ما نگرانیم؛ نگرانِ اجرای سیاست‌های زن ستیزانه در کشورمان هستیم که هر روز به بهانه‌های گوناگون نه تنها زنان سرزمینمان را از حقوق انسانیشان محروم می‌کند بلکه زنانی همچون نرگس محمدی را که برای حقوق اولیه و انسانی زنان تلاش می‌کنند، به بند می‌کشد.

ما نگرانیم؛ نگرانِ آینده کودکان مملکتمان هستیم که قرار است در جامعه‌ای بزرگ شوند که با انواع محرومیت‌های اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی دست و پنجه نرم می‌کند و در این میان مادران مسئولی همچون نرگس محمدی را که دغدغه کاهش این محرومیت‌ها را دارند به حبس و زنجیر می‌کشند.

ما نگران بسیاری از مشکلات و فجایعی هستیم که امروز در جامعه‌مان رخ می‌دهد، ولی امروز اینجا گردهم آمدیم تا نگرانی خود را نسبت به زندانی شدنِ زنانی ابراز کنیم که همچون همهٔ ما دغدغه آینده این مرز و بوم و بهبود وضعیت زنان را دارند، زنانی همچون نرگس محمدی، بهاره هدایت، ساجده عرب سرخی، آتنا دائمی، مریم شفیع‌پور، فاران حسامی و...

آری ما بسیار نگرانیم و امروز اینجا گردهم آمده‌ایم تا با صدای بلند‌تر اعلام کنیم: نرگس محمدی جرمی مرتکب نشده است، او را آزاد کنید.