در دوازدهمین سالگرد درگذشت احمد شاملو
یاد شاعر بزرگ ایران و جهان را گرامی می‌داریم

نه عادلانه نه زیبا بود
	جهان
پیش از آن‌که ما به صحنه برآییم. 
به عدلِ دست‌نایافته‌ اندیشیدیم
و زیبایی
	در وجود آمد.

دوم مردادماه سالگرد درگذشت شاعر بزرگی است که اکنون بیش از هر زمان دیگر حضور زندهٔ او را حس می‌کنیم؛ شاعر بزرگی که همهٔ هستی شعریِ خود را وثیقهٔ کار شاعرانهٔ سترگی کرد که به نیروی تخیّلِ خلاق و گره‌خوردگیِ عاطفیِ قدرتِ معنوی و خواستِ آزادی، جهانی آفرید که در آن نشانی از نفرت و دیگرکُشی و نابرابری نیست، جهانی چنان دل‌انگیز و رعنا که شایستهٔ آزاد‌ترین انسان است؛ شاعری بزرگ که در همهٔ عمر نه از تلخی و گزندگیِ واقعیت گریخت و نه به یوغ بندگیِ واقعیت گردن نهاد.

هنگامی که تخیل شاعرانه‌اش بال گسترد و به اوج‌ها پرکشید، گردن‌فراز و مغرور، بر «سرنوشت» انسان تسخر زد، چرا که انسانِ شعر او که به «هیئتِ ما»‌زاده شد، سرگذشت خود را خود رقم زد؛ به هیئت آن «غول زیبا» که شاعر با باورِ بی‌گمان به تبار جلیلِ انسانِ آزاد به بازآفرینی او برخاسته بود؛ غول زیبایی که نمی‌خواست «... منظر جهان را / تنها از رخنهٔ تنگ‌چشمیِ / حصار شرارت...» بنگرد. انسانی که بر شک و هر آن‌چه امید و یقین به رهایی را جز سرابی وهم‌ناک نمی‌دید، می‌شورید. غول زیبایی که شاید در برابر نیروهای سیاهی و تباهی از پا درآید اما هرگز شکست نمی‌شناسد و گویی سیّالهٔ آتش‌ناکِ خشم و خروشی که در رگ و پوستِ او دویده است جز با زیبایی و عشق و حقیقت و عدل آرام نمی‌گیرد.
چنین بود «بامدادِ» ما، این سرودخوانِ آزادی!

در دوازدهمین سالگرد درگذشت احمد شاملو، یاران و دوستداران‌اش در عصرِ روز ۲ مرداد بر سر مزار او یادش را گرامی می‌دارند.

کانون نویسندگان ایران
۳۰ تیرماه ۱۳۹۰