شوک در هاروارد؛ دانشجویان خارجی باید بروند!

فقط چند لحظه پیش از آنکه دولت ترامپ روز پنجشنبه اعلام کند که دانشجویان بین‌المللی از دانشگاه هاروارد محروم خواهند شد، کارکنان دفتر بین‌الملل دانشگاه با دانشجویان سال آخر دانشکده دولتی کندی دیدار کردند و به آن‌ها برای دریافت مدرک و تحمل آشوب‌های ماه‌های اخیر تبریک گفتند.

اما دقایقی پس از پایان این دیدار، اعلان‌های خبری در گوشی‌های دانشجویان ظاهر شد. آشوب دوباره آغاز شده بود: کریستی نوئم، وزیر امنیت داخلی، به هاروارد اطلاع داده بود که مجوز پذیرش دانشجویان بین‌المللی این دانشگاه لغو شده است. با این تصمیم، مدارک و آینده هزاران دانشجوی هاروارد و بخش جدایی‌ناپذیری از هویت و فرهنگ این دانشگاه در هاله‌ای از ابهام عمیق فرو رفت.

کارل مولدن، دانشجویی از وین که سال دوم خود را به پایان رسانده بود، گفت: «دانشجویان زیادی از سراسر جهان به هاروارد آمده‌اند تا آن را به مکانی بهتر تبدیل کنند و آمریکا و کشورهای خودشان را بهبود بخشند. حالا همه چیز در معرض فروپاشی است و این قلبم را می‌شکند.»

دانشگاه هاروارد از زمانی که آلن ام. گاربر، رئیس دانشگاه، در ماه آوریل به دولت ترامپ اعلام کرد که هاروارد تسلیم خواسته‌های تغییر در سیاست‌های استخدام، پذیرش و برنامه درسی خود نخواهد شد، با حملات پی‌در‌پی مواجه شده است. پس از آنکه دولت بیش از ۲ میلیارد دلار از کمک‌های مالی را متوقف کرد، هاروارد در دادگاه فدرال بوستون شکایت کرد. از آن زمان، دولت بودجه‌های پژوهشی دانشگاه را به شدت کاهش داده و برخی برنامه‌های به شدت آسیب‌دیده را مجبور به بازنگری در اهداف و مأموریت‌های خود کرده است.

پایان پذیرش دانشجویان بین‌المللی، دانشگاهی را که ۶۸۰۰ دانشجوی آن، بیش از یک‌چهارم کل دانشجویان، از کشورهای دیگر هستند، دگرگون خواهد کرد؛ رقمی که در دهه‌های اخیر به طور پیوسته افزایش یافته است. برنامه‌های تحصیلات تکمیلی به ویژه ضربه سختی خواهند خورد.

در دانشکده کندی، ۵۹ درصد دانشجویان از خارج از ایالات متحده هستند. دانشجویان بین‌المللی ۴۰ درصد از ثبت‌نام در دانشکده بهداشت عمومی تی.اچ. چان و ۳۵ درصد در دانشکده بازرگانی هاروارد را تشکیل می‌دهند.

از آنجا که دانشجویان بین‌المللی واجد شرایط دریافت کمک مالی فدرال نیستند و معمولاً هزینه بیشتری برای تحصیل خود پرداخت می‌کنند، به طور نامتناسبی به درآمد دانشگاه کمک می‌کنند و همچنین دیدگاه‌های متنوعی را به ارمغان می‌آورند که زندگی دانشگاهی و بحث‌های کلاسی را غنی‌تر می‌کند.

کیرستن ولد، استاد متخصص تاریخ آمریکای لاتین و رئیس شاخه هاروارد انجمن اساتید دانشگاه آمریکا، گفت: «این تصمیم، دانشگاه را همان‌گونه که می‌شناسیم نابود خواهد کرد. هاروارد از نظر فیزیکی در ایالات متحده قرار دارد، اما دانشجویان و اساتید آن از سراسر جهان هستند. این موضوع برای کار و مأموریت این نهاد اساسی است. نمی‌توان این را گرفت و انتظار داشت که در نهایت چیزی از این نهاد باقی بماند.»

ترس و سردرگمی در روز پنجشنبه به سرعت در میان دانشجویان بین‌المللی گسترش یافت و آن‌ها گروه‌های پیام‌رسان را با سؤالات مضطرب پر کردند و ایمیل‌های خود را مدام بررسی کردند.

سارا دیویس، دانشجوی سال دوم دانشکده کندی از استرالیا که قرار است هفته آینده فارغ‌التحصیل شود، گفت که کاملاً مطمئن نیست که اگر ویزای دانشجویی‌اش نامعتبر شده باشد، مدرک کارشناسی ارشد خود در رشته مدیریت عمومی را دریافت خواهد کرد.

حتی اگر او مدرک خود را دریافت کند، خانم دیویس گفت که بعید است بتواند برای شغل پس از فارغ‌التحصیلی که پذیرفته است در ایالات متحده بماند. استخدام او به ادامه حمایت هاروارد از طریق برنامه آموزش عملی اختیاری دولت بستگی دارد که به دانشگاه‌ها اجازه می‌دهد تا سه سال پس از فارغ‌التحصیلی ویزای دانشجویان بین‌المللی را حمایت کنند.

خانم دیویس گفت: «بسیار ناامیدکننده است که چیزی که برایش این‌قدر سخت تلاش کرده‌اید، در یک لحظه از شما گرفته شود و در بلاتکلیفی بمانید.»

آقای مولدن گفت که هنگام خواندن خبر اقدام دولت، عرق سردی بر او نشسته است.

او گفت: «پذیرش در هاروارد بهترین اتفاق زندگی‌ام بود. نمی‌توانم باور کنم که این اتفاق در حال رخ دادن است.»

آلفرد ویلیامسون، دانشجوی ۲۰ ساله از ولز که سال اول خود را به پایان رسانده بود، گفت که او و بسیاری از دوستان بین‌المللی‌اش شروع به فکر کردن درباره انتقال به دانشگاه‌های دیگر کرده‌اند.

او گفت: «با دوستی از بریتانیا پیام می‌دادم و درباره امکان انتقال به آکسفورد یا کمبریج صحبت می‌کردیم. همه این موضوع را خیلی جدی گرفته‌اند.»

او افزود: «همه وحشت کرده‌اند. هیچ‌کس نمی‌داند چه باید بکند.»

با این حال، حتی دانشجویانی که به فکر ترک هاروارد بودند، از فکر یافتن سریع جایگاهی در جای دیگر و ترک مکانی که این‌قدر در آن سرمایه‌گذاری کرده بودند، احساس سردرگمی کردند.

الا ریکتس، دانشجوی سال اول از کانادا، در پیامی نوشت: «تماشای تبدیل شدن رویایم و رویای هم‌سالان بین‌المللی‌ام به کابوس، یکی از سخت‌ترین تجربیات زندگی‌ام است. فکر ترک جامعه هاروارد، جایی که بیش از هر جای دیگر احساس خانه می‌کنم، تقریباً غیرممکن است.»

بر اساس داده‌های دانشگاه، کانادا، چین، هند، بریتانیا و کره جنوبی از جمله کشورهایی هستند که بیشترین تعداد دانشجو را به هاروارد می‌فرستند.

جنیا لوکین، دانشجوی دکتری از اسرائیل در گروه روان‌شناسی هاروارد، گفت که آخرین تاکتیک فشار دولت ترامپ، که مانند دیگر اقدامات به نام مبارزه با یهودستیزی اعمال شده، به افرادی مانند او که یهودستیزی و تعصب ضداسرائیلی را در پردیس هاروارد تجربه کرده‌اند، آسیب بیشتری خواهد رساند.

او گفت: «این کمکی نمی‌کند.»

این سرکوب جدید، آینده برخی برنامه‌ها را زیر سؤال برد. خوزه ایگناسیو یودر، دانشجویی از شیلی که قرار است هفته آینده از دانشکده کندی فارغ‌التحصیل شود، تخمین زد که ۹۰ درصد دانشجویان برنامه کارشناسی ارشد او از خارج از کشور هستند.

او گفت: «این برنامه درباره چگونگی توسعه بین‌المللی در کشورهای سراسر جهان است. بدون دانشجویان بین‌المللی، این برنامه معنایی ندارد. بسیاری از ما برای تحصیل به ایالات متحده آمدیم چون سیستم دانشگاهی اینجا بهترین در جهان است و این سیاست ممکن است این سیستم را نابود کند.»

او گفت که خوش‌شانس بوده که ویزای دانشجویی‌اش توسط مؤسسه فناوری ماساچوست حمایت شده است، جایی که قرار است مدرک کارشناسی ارشد مدیریت بازرگانی را دریافت کند.

ماریا کوزنتسووا، دانشجوی تحصیلات تکمیلی از روسیه، گفت که اعلام روز پنجشنبه او را به یاد چیزهایی انداخت که در کشورش تجربه کرده بود.

او گفت: «در گروه‌های گفت‌وگوی دانشجویی، مردم می‌گویند، “نترسید، هنوز زود است.” اما فکر می‌کنم این زیان‌آور است، چون باعث می‌شود برای بدترین حالت آماده نشوید.»

کالب ان. تامپسون، دانشجوی ۲۰ ساله آمریکایی که یکی از دو رئیس انجمن دانشجویان کارشناسی هاروارد است، گفت که خواسته‌های دولت ترامپ «حمله‌ای آشکار و غیرقابل قبول به بدنه دانشجویی ما» است.

او گفت: «همه کلاس‌ها و باشگاه‌های ما تحت تأثیر قرار خواهند گرفت. زندگی دانشجویی نمی‌تواند همان‌گونه که هست باقی بماند اگر دانشجویان بین‌المللی نداشته باشیم.»

برخی از دانشجویان ابراز اطمینان کردند که دانشگاه برای ماندن آن‌ها خواهد جنگید. دیگران با احساس ناتوانی ناگهانی در برابر اساسی‌ترین جنبه‌های زندگی‌شان دست‌وپنجه نرم می‌کردند: اینکه کجا زندگی کنند، درس بخوانند و کار کنند.

آقای ویلیامسون گفت: «ما مثل مهره‌هایی در بازی‌ای که هیچ کنترلی بر آن نداریم استفاده می‌شویم.»

جنا راسل و مایلز جی. هرزن‌هورن / نیویورک تایمز / ۲۲ مه ۲۰۲۵