حمله ترامپ به زلنسکی برنامه‌ریزی شده بود

چنین چیزی هرگز در تاریخ رؤسای‌جمهور آمریکا رخ نداده بود

آنچه روز جمعه در دفتر بیضی‌شکل رخ داد — حمله‌ی آشکارا برنامه‌ریزی‌شده‌ی رئیس‌جمهور ترامپ و معاونش جی‌دی ونس به رئیس‌جمهور ولودیمیر زلنسکی از اوکراین — اتفاقی بود که در نزدیک به ۲۵۰ سال تاریخ این کشور بی‌سابقه بود: در جریان یک جنگ بزرگ در اروپا، رئیس‌جمهور ما آشکارا طرف متجاوز، دیکتاتور و اشغالگر را گرفت، نه طرف دموکرات، مبارز آزادی و کشور مورد تهاجم.

دنبال یک قیاس هستید؟ تصور کنید که وقتی بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، این ماه به کاخ سفید آمد، ترامپ و ونس به او می‌گفتند که جنگ با حماس بیش از حد طولانی شده، جان‌های زیادی گرفته شده و هزینه‌ی زیادی روی دست آمریکا گذاشته است، پس وقت آن رسیده که بی‌بی و مردم اسرائیل با متجاوز، یعنی حماس، توافق کنند.

چراکه روسیه در ۲۴ فوریه ۲۰۲۲ با اوکراین همان کرد که حماس در ۷ اکتبر ۲۰۲۳ با اسرائیل انجام داد — یک تهاجم غافلگیرانه، کشتار و خشونت جنسی گسترده برای ویران کردن یک ملت و جامعه‌ی آن. ترامپ با صددرصد قاطعیت طرف بی‌بی را در برابر حماس گرفت، و اکنون با همان شدت طرف پوتین را علیه زلنسکی و اوکراین گرفته است.

بیان میزان شکاف این اقدام با سیاست خارجی آمریکا دشوار است. ما همیشه در کنار آزادی و کسانی که برای آن می‌جنگند ایستاده‌ایم. البته گاهی نیروهای انزواطلب در کشور، ما را از اقدام بازداشته و نیاز به متقاعدسازی بوده است. گاهی نیز — برای حمایت از آرمان بزرگ‌تر آزادی — ناچار شده‌ایم موقتاً با دیکتاتورهایی هم‌پیمان شویم تا با دشمنان خطرناکی مانند آلمان نازی و اتحاد جماهیر شوروی مقابله کنیم.

اما به یاد ندارم که هیچ رئیس‌جمهوری از آمریکا تا به حال رهبر دموکراتیک و منتخب کشوری را که برای حفظ آزادی خود می‌جنگد، «دیکتاتور» خوانده باشد و او را مسئول آغاز جنگ با همسایه‌اش بداند — در حالی که این جنگ را در واقع دیکتاتور متجاوز و بی‌رحم همسایه آغاز کرده است.

اگر به حرف‌های ترامپ گوش دهید، تمام کارهایی که برای اوکراین انجام داده‌ایم صرفاً از سر نوع‌دوستی بوده است. انگار که ما هیچ منفعت مستقیمی در سرنوشت اوکراین یا پیروزی آزادی در آن نداریم. هیچ منفعتی در این نداریم که اوکراین در حال دفاع از اتحادیه‌ی اروپا — یک اتحاد عظیم طرفدار آمریکا متشکل از بازارهای آزاد و مردم آزاد — است. برای ترامپ، سرنوشت اتحادیه‌ی اروپا یا اوکراین هیچ اهمیتی ندارد. تنها چیزی که مهم است این است که زلنسکی صدای «تشکر»ش را بلندتر کند و در میانه‌ی جنگی که برای بقا می‌جنگد، ثروت معدنی متعلق به نسل آینده‌ی اوکراین را به ما واگذار کند.

این یک انحراف کامل از سیاست خارجی آمریکا است، سیاستی که همه‌ی رؤسای‌جمهور از زمان جنگ جهانی اول دنبال کرده‌اند. هم‌میهنان عزیز، ما وارد آب‌هایی کاملاً ناشناخته شده‌ایم، در حالی که رئیس‌جمهوری هدایت ما را برعهده دارد که — خب، باور نمی‌کنم که او یک مأمور روسیه باشد، اما قطعاً در تلویزیون نقش یکی را بازی می‌کند.

توماس فریدمن
نیویورک تایمز / ۲۸ فوریه ۲۰۲۵