به ملت غرق در مصیبت ایران تسلیت می‌گویم!

مهدی نصیری

می‌گویند نباید از مرگ کسی شاد شد، زیرا انسان کرامت و ارزش ذاتی دارد و حیاتش بس گرانسنگ است و از همین رو در منطق قران، کشتن ناروای یک انسان به مثابه کشتن تمام بشریت است.

بسیار خوب، از مرگ فجیع و دردناک آقای رئیسی و همراهانش متاسفم و به خانواده ها و بازماندگان و دوستداران مصیبت زده شان تسلیت می گویم.

اما نمی توانم این تسلیت نامه را در همین جا ختم کنم و از مصیبت و محنت سالیان وطن و یک ملت سخنی نگویم.

چه کسی به بازماندگان آن دسته از مقامات اعدامی وابسته به نظام پهلوی که دستشان به قتل و جنایت آلوده نشده بود مانند نیک پی شهردار تهران و خانم فرخ رو پارسا و ....تسلیت گفت.

چه کسی به بازماندگان هزاران اعدامی بی گناه و اغلب جوان دهه ۶۰ تسلیت گفت که نه دستی به سلاح برده  و نه آدمی کشته بودند و صرفا به خاطر هواداری و سمپاتی به یک عقیده و یا گروه و حزب با حکم قاضی رییسی و همکارانش به دار آویخته و یا تیرباران شدند.

چه کسی از مقامات جمهوری اسلامی به خانواده ها و فرزندان و بازماندگان قتل‌های وحشیانه زنجیره ای که انسان‌هایی  وارسته و اهل قلم و یا فعال سیاسی بودند و تنها جرمشان دگر اندیشی بود و نیز به بازماندگان قربانیان سال ۸۸، ۹۶، ۹۸ و هواپیمای اوکراینی و جنبش مهسا تسلیت گفت؟

چه کسی به بازماندگان هزاران قربانی هر ساله جاده های ایران که یکی از عوامل مهم آن خودروهای بی کیفیت ساخت داخل و تحت کنترل مافیای صنعت خودرو است، تسلیت می گوید؟

چه کسی به میلیونها ایرانی به زیر خط فقر و فلاکت کشانده شده که آقای رئیسی و برکشیدگان او به مقام ریاست جمهوری، مسبب آن هستند، دلداری و تسلی می دهد؟

ملت ایران غرق در انواع محنت و مصیبت و بحران بر اثر سیاست ورزی و حکمرانی حاکمانی است که رئیسی فقید سالها یکی از اعضای موثر  این حکمرانی بود و خود را سرباز و فدایی حاکم مطلق آن می دانست.

مگر آقای رئیسی (با میزان دانش و کاردانی اش که همه ملت شاهد آن بودند!) و برکشیدگان او به ریاست جمهوری با انتخاباتی مهندسی شده و با حضور و رای اقلیت، این روایت نبوی ص را نخوانده بودند که “هر كه‏ مسئول و رئیس مسلمانان باشد و مردى را بر يكى از كارهایشان بگمارد و بداند در میان آنان  کس (یا کسان) دیگری است كه از او عالم تر است، البته كه  به خدا و رسول خدا (ص) و همه خیانت کرده است.” ( كنز الفوائد ، ج‏۲، ص ۲۸۳)

امروز ملت ایران بیش از همه سزاوار تسلیت گویی و همدردی به خاطر حجم انبوه مصائبش است که البته از این ورطه و گرداب هائل جز با همگرایی و اتحاد و ائتلاف همه ایرانیان با هر گرایش و جناح و سلیقه ای رهایی نخواهد یافت و اگر به خود نیاییم دیری نخواهد پایید که با فروپاشی این حکمرانی فشل و غرق در فساد و تباهی و دون مایگی با خطر هرج و مرج روبرو خواهیم شد.

تلگرام نویسنده