تجلیل از عالیه مطلب‌زاده خبرنگار عکاس، در وین

ایران امروز: «انجمن روزنامه‌نگاری زنان وین» متشکل از روزنامه‌نگاران و کارکنان زن شاغل در رسانه‌های وین روز دوشنبه ۱۸ سپتامبر / ۲۷ شهریور از روزنامه‌نگاران فعال در حوزه زنان تجلیل کرد. جایزه روزنامه‌نگار سال ۲۰۲۳ این انجمن به «ایوان ویدلر»، جایزه خبرنگار جوان به «کلارا پوراک» و جایزه افتخاری انجمن به عالیه مطلب‌زاده، عکاس و روزنامه‌نگار ایرانی تعلق گرفت.

غزال عبداللهی، دختر عالیه مطلب‌زاده به نمایندگی از مادرش جایزه را دریافت کرد و نامه مادرش را برای حاضران خواند.

عالیه مطلب‌زاده در بخشی از نامه خود نوشته است: «باید گفت؛ دیکتاتور برای دوام آوردن به ابزاری بیش از ایجاد رعب و وحشت در دل مردمان نیاز دارد؛ او دوام نمی‌آورد مگر با ایجاد وحشت همراه با ستایش بی‌قیدوشرط. دیکتاتورهای دنیای امروز بدون ایجاد توهم پایگاه مردمی، بدون هورا کشیدن‌های طرفداران مسخ‌شده‌ی وحشت‌زده راهی ندارند. و این پایان کار آنهاست.»

متن کامل نامه عالیه مطلب‌زاده در پایان گزارش آمده است.

در مراسم اعطای جایزه، سولماز خرسند، روزنامه‌نگار ایرانی‌تبار ساکن وین درباره عالیه مطلب‌زاده سخنرانی کرد.

سولماز خرسند در سخنانش که متن کامل آن را وبسایت روزنامه اتریشی «دی‌ پرسه» (Die Presse) منتشر کرده گفت:

عالیه مطلب‌زاده یکی از روزنامه‌نگاران و فعالان حقوق زنان در ایران است که رژیم مدام آنها را به خاطر فعالیت‌شان به پوچ‌ترین دلایل زندانی می‌کند. مطلب‌زاده در فوریه ۲۰۲۳ پس از سه سال و نیم جبس، از زندان آزاد شد. در همان روز آزادی، او در چند متری دروازه زندان اوین، به همراه دیگر زنان آزادشده که همگی از فعالان مشهور حقوق بشر بودند، با موهای باز و بدون حجاب اجباری در میانه خیابان صف کشیدند و علیه رژیم شعار دادند: «بر این رژیم ظالم!»، «زن، زندگی، آزادی».

سولماز خرسند گفت، «زن، زندگی، آزادی»، شعار جنبش اعتراضی زنانه‌ای است که پس از درگذشت مهسا ژینا امینی در ۲۵ شهریور سال گذشته، در ایران متولد شد. عالیه مطلب‌زاده این شعار را در روز آزادی از زندان و با علم بر اینکه این شعارها چه پیامدی ممکن است برای وی داشته باشد سر داد. می‌دانست که احتمال دارد دوباره گرفتار شود و شب را باز هم در پشت میله‌های زندان بگذراند.

این زنان همین روحیه را بارها و بارها نشان داده بودند، از جمله تنها چند ماه قبل از آزادی در بند زنان زندان اوین. در آن زمان عالیه مطلب‌زاده با همسرش تماس گرفت و در حالی دیگر زنان هم‌بند را نیز دور خود جمع کرده بود از پشت تلفن همراه آهنگ ضد فاشیستی “Bella Ciao” را به زبان فارسی خواندند. خواندند تا به بیرون از خانه پیام دهند: آنها نتوانستند ما را در اینجا بشکنند، روح مقاومت ما زنده است؛ ‌به‌رغم زندان، خشونت جنسی، شکنجه و ‌به‌رغم سلول انفرادی.

سولماز خرسند، روزنامه‌نگار ایرانی‌تبار ساکن وین

سولماز خرسند در ادامه در معرفی عالیه مطلب‌زاده گفت: عالیه مطلب‌زاده در بسیاری از مجلات معتبر ایران از جمله «ایران فردا»، «نامه» و «زنان» به عنوان مدیر عکاسی فعالیت داشته است. همه این نشریات توسط رژیم توقیف شده و از فعالیت بازمانده‌اند. او عضو هیئت مدیره انجمن عکاسان مطبوعاتی ایران و نایب رئیس انجمن دفاع از آزادی مطبوعات ایران است. او یکی از اعضای کمپین “یک میلیون امضا” بود که برای برابری حقوقی بین زن و مرد مبارزه می‌کرد.

به گفته سولماز خرسند، بیش از هرچیز تعهد خانم مطلب‌زاده به قربانیان اسیدپاشی در ایران، نام او را ماندگار کرد. او یکی از اولین فعالانی بود که به موضوع این حملات وحشیانه علیه زنان پرداخت و سازمانی را برای حمایت از قربانیان اسیدپاشی تأسیس کرد.

عالیه مطلب‌زاده و خانواده‌اش بهای گزافی را برای فعالیت‌های خود پرداخته‌اند. او از ۱۶ سالگی بارها به زندان افتاده است. اولین‌بار  بلافاصله پس از انقلاب ۱۳۵۷ در ایران به دلیل نسبت خانوادگی و اینکه او عضوی از یک خانواده متعلق به اپوزیسیون بود! اتهام او در آخرین بازداشتش، شرکت در کارگاهی در گرجستان برای ترویج حقوق زنان در سال ۲۰۱۶ بود! رژیم او را به «تجمع و تبانی علیه امنیت ملی» و «تبلیغ علیه جمهوری اسلامی» متهم و سپس به سه سال و نیم حبس از جمله در زندان مخوف اوین محکوم کرد.

او در ماه فوریه ۲۰۲۳ آزاد شد اما بسیاری از همکاران او مانند نیلوفر حامدی و الهه محمدی، دو روزنامه‌نگاری که از اولین کسانی بودند که در مورد پرونده مهسا گزارش دادند، هنوز در زندان‌اند.

متن پیام علیه مطلب‌زاده به «انجمن روزنامه‌نگاری زنان وین»