گزارشی از وضعیت سلامتی زهره صیادی در زندان

گزارشی از وضعیت سلامتی زهره صیادی، فعال حقوق کودکان کار  در زندان

۸ مرداد “زن” ی وارد بند شد. نامش را شنیده بودم. “زن”ی از “زاهدان “رنج کشیده مظلوم‌مان، از” شهر خدانور”، آمده بود. زهره صیادی، “زن”ی که برای کودکان بی‌شناسنامه که حکایتشان درد است، برای کودکان کار که کودکیشان رنج است ، برای کودکان بی سواد که آینده شان تاریک است، چون دختر ۵ ساله زیبای خودش، “مادر”ی کرده بود و طی ۱۰ سال فعالیت بی‌وقفه، ۱۰ بار بازداشت شده و حالا برای تحمل یک سال حبس پا به زندان “زنان” می گذاشت.

زهره ما مبتلا به سرطانی است که متاسفانه پزشکان متخصص تا کنون منشا آن را تشخیص نداده‌اند. توده در پایین پرده دیافراگم تشکیل شده بود. زهره با پایان یافتن دور اول شیمی درمانی (از تاریخ اول شهریور تا پایان بهمن ۱۴۰۱)، بلافاصله دور دوم را از اسفند ۱۴۰۱ شروع کرد که می‌بایست تا پایان اسفند ۱۴۰۲ هر سه هفته یک بار انجام دهد.

از زمان حبس تا کنون دو بار در تاریخ‌های ۵ و ۲۱ تیر زهره ۲۴ ساعت پس از شیمی درمانی به زندان منتقل شده، حتی پزشکان زندان معتقدند که تحمل این وضعیت غیرقابل تحمل است.

زهره” زن”ی صبور، مقاوم و بااراده است. هرگز نمی‌توانم از ضعف جسمش و دویدن درد در رگهایش بعد از شیمی درمانی کلامی بگویم. همین بس بگویم که زهره عزیز هر بار شیمی درمانی را زیر کلاه یخی که به شدت دردناک است، انجام می‌دهد تا مبادا وقتی در بند و در کنار ماست، از دیدن موهای ریخته و تغییر چهره‌اش ناراحت شویم.

چنین “زنان”ی به تصور من آزادیخواهان و عدالت جویان واقعی و دردمندی هستند که بی‌هیچ نام و نشانی بار بر دوش می کشند و ما به آنها مدیونیم.

“زنان” مبارز، مقاوم و پرمهری چون زهره که مرگ را به زانو درآورده‌اند، به میانجی قدرت “زنانگی” و “مادرانگی”شان، بنیان‌های پوسیده و ترک برداشته ظلم “حکومت دینی استبدادی” را به لرزه انداخته‌اند.

اساسا صحبت از دادگاه، دادرسی و گوهر نایاب “عدالت” در سیستم قضایی جمهوری اسلامی نیست، بحث بر سر وجود ذره‌ای، پرتوی از “مروت”، “عطوفت” و “مسئولیت انسان”ی است که که نه در” سیستم قضایی” غیر مستقل، نه در “سیستم امنیتی” سرکوبگر و متاسفانه حتی نه در “پزشکی قانونی” تحت نظارت قوه قضاییه دیده نمی‌شود.

“قاضی” و “بازجو “را می‌شناسم، اما نمی‌توانم باور کنم “پزشک”ی با علم به تهدید جان انسانی با درد جانکاه ناشی از سرطان جرات نمی‌کند عدم تحمل حبس زهره را بر روی تکه‌ای کاغذ بنویسد.

به راستی این شیوه و این قاعده ها رسم کجا بود؟
ای کاش کمی مهر و کمی شرم و حیا بود.

نرگس محمدی/زندان اوین/تیرماه۱۴۰۲

بیشتر بخوانید: زهره صیادی حال مساعدی در زندان ندارد

زهره صیادی در میدان کودکان بی‌شناسنامه در سیستان و بلوچستان