اعتراض دانشجویان به سکوت استادان دانشگاه‌ها

”نامه جمعی از دانشجویان، فارغ‌التحصیلان و گروه‌های دانشجویی به اساتید دانشگاه شریف در اعتراض به سکوت اساتید نسبت به وقایع اخیر”

یک هفته از شروع ترم جدید دانشگاه می‌گذرد؛ شروع ترم جدید اما با ترم‌های قبل از کرونا یک تفاوت جدی دارد و آن صدایی‌ست که از پنجره‌های کلاس به گوش می‌رسد، صدایی که خیابان‌های شهر را پر کرده، صدایی که از حنجره پرخشم ملتی برمی‌خیزد که هربار صدای اعتراض‌های نجیبانه‌اش برای بدیهی‌ترین حقوقش، سرکوب و خاموش شده و این بار در اعتراض به کشته شدن دختری از دختران سرزمینش، آن هم به‌خاطر نوع پوشش و در اعتراض به ظلمی که به دیگر زنان و مردان سرزمینش روا می‌شود، چاره‌ای جز خیابان پیش روی خودش ندیده و در این به خیابان آمدن، همه هزینه‌های ریز و درشتش را هم به جان خریده تا بار دیگر از بالانشینان بی‌خبر فقط بخواهد که بگذارند این وطن دوباره وطن شود؛ وطنی برای همه مردمش، با همه تفاوت‌ها و تکثر‌ها و تنوع‌هایشان.

بی‌تفاوتی مطلق به این صداها که به گوش هر انسانی که خودش را به خواب نزده باشد می‌رسد، رویه عجیبی‌ست که این روزها از سوی استادان دانشگاه‌مان دیده می‌شود و حیرت و تعجب و شرم‌ساری ما دانشجوها را به دنبال داشته است.

حتی اگر بخواهیم سر در لاک دانشگاه و دفتر و کلاس و آزمایشگاه و مقاله و کتاب خودمان کنیم و از خیابان‌های بیرون دانشگاه غافل باشیم، بعید است بتوان از کنار اتفاقی که در روزهای اخیر در داخل دیوارهای دانشگاه رخ داده، به سادگی بگذریم. حضور تعداد زیادی لباس‌شخصی در تجمع اعتراضی که در داخل دانشگاه برگزار شده و دستگیری دانشجوهایی که از درهای دانشگاه خارج شده‌اند، فقط و فقط به جرم شرکت در این تجمع اعتراضی، هرگونه توجیهی برای سکوت و تغافل را باطل می‌کند.

با شرایطی که در روزهای گذشته بر دانشگاه رفته، لازم است که هر عضوی از خانواده دانشگاه و به ویژه استادان، سکوت خود را بشکنند و واکنش مناسبی به اتفاقات در حال جریان در خیابان‌های بیرون دانشگاه و سرکوب اعتراضات مردمی و نیز زیر پا گذاشتن مجدد حرمت دانشگاه و ناامن شدن محیط آن برای دانشجوها نشان دهند.

ما دانشجویانی که چند سالی از عمرمان را در کلاس‌های شما می‌گذرانیم، از شما انتظار داریم اولا به عنوان یک انسان آزاده و ثانیا به عنوان استاد و معلم ما و ثالثا به عنوان افرادی که در محلی روزگار می‌گذارنند که کباده علم و فرهنگ و شرافت و ظلم‌ستیزی و مسئولیت‌پذیری نسبت به جامعه را می‌کشد، به ما نشان دهید کلاس‌های دانشگاه باید چیزی فراتر از کتاب‌های درسی را به دانشجوهایشان بیاموزند. از نظر ما سکوت در برابر ظلمی که در خیابان و در دانشگاه به مردم می‌رود، در شأن جایگاه رفیع استادی و معلمی نیست و چون لکه ننگی بر دامن دانشگاه می‌ماند. از شما می‌خواهیم دل‌سوزی‌تان برای وطن که در کلاس‌هایتان زیاد شنیده‌ایم، در میدان عمل هم نشانه‌هایی داشته باشد.

***

نامه انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران
بسم الله الرحمن الرحیم

دانشگاه همواره مبداء تحولات و تغییرات بنیادین در طول تاریخ خود به شمار می‌آمده‌ است؛ خاصه دانشگاه تهران، که از آغاز تأسیس خود نیز توانسته پشتیبانی خود از ملت را در بزنگاه های مهم تاریخی نشان دهد، تأثیر خود را به‌نحو احسن اعمال کند و از آزمون‌های عظیم که بر سر راهش قرار گرفت، سربلند بیرون بیاید.

در روزهای آغازین سال تحصیلی، شاهد تلخ‌ترین حوادث در کشور عزیزمان هستیم. اقلیتی جاهل و نالایق که سالهاست زمام‌دار امور کشور شده‌اند، این‌ بار دانشگاه و حریم امن آن را «حصر» نموده و به گروگان برده‌اند؛ غافل از آن‌که با سایه‌ها می‌جنگند.

به‌علاوه، روز شنبه دوم مهرماه (روز آغاز سال تحصیلی جدید) شاهد به خشونت کشاندن درخواست مسالمت‌آمیز دانشجویان و پایمال کردن حق ایشان مبنی بر ورود به دانشگاه، از سوی حراست و نیروهای ضدشورش بودیم. گلوله‌ی ساچمه‌ای، باتوم و دستگیری‌های غیرقانونی و مخدوش کردن حرمت دانشگاه با ورود نیروی یگان ویژه به آن، پاسخی بود که به درخواست بدیهی دانشجویان برای ورود به دانشگاهشان داده‌‌ شد.

این اَعمال نابخردانه و ناشی از هراس، نتیجه‌ای جز بازتولید خشونت و تقابل و نیز امنیتی نمودن فضای دانشگاه نخواهد داشت.

از روز پنجشنبه سی‌ویکم شهریور، که اطلاعیۀ انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران، مبنی بر پیگیری وضعیت دانشجویان بازداشت شده انتشار یافت، بیش از بیست نام به صورت قطعی و مشخص از دانشگاه‌های مختلف شهر تهران به این تشکل گزارش شد، که عمدتاً عضو تشکل های قانونی دانشگاه‌ها بوده‌اند. گزارش‌های دریافتی، نشان‌دهندۀ آن است که کارمندان حراست نیز متحد و همگون با نهادهای امنیتی، دانشجویان معترض را ربوده و سپس به مکان‌های نامعلومی منتقل کرده‌اند. یا در برخی از خوابگاه‌های دانشجویی تهران، با کمین کردن و حملۀ مسلحانه به محیط امن دانشگاه، دانشجویان را شبانه دستگیر نموده‌اند؛ این درحالی است که از وضعیت دانشجویان، فعالان و کنشگران مدنی شهرهای دیگر اطلاع دقیقی در دست نیست.

این حوادث بایستی مایۀ شرمساری مسئولان عالی‌رتبۀ دانشگاه‌ها باشد؛ کسانی که عمدتاً از هرگونه پاسخگویی و پیگیری نیز امتناع کرده‌اند؛ چرا که دانشگاه موظف است امنیت دانشجویان را، خاصه در شرایطی این‌چنین، فراهم نماید.

باری، اساتید دانشگاه نیز در همدستی با سیستم سرکوب و دست در دست نهادهای امنیتی، با وهم از‌ دست دادن مرتبۀ شغلی خود و یا تنزل رتبۀ هیئت علمی، دون شأن مقام استادی و جایگاه شریف معلمی، حتی از واکنش‌های حداقلی خودداری کرده‌اند.

این سکوت و سکون در حالی ادامه یافته که خنجر خشونت حاکمیت اکنون گرده‌مان را نشانه گرفته و تیر ظلم او بیش از پیش در جان‌هایمان فرو نشسته است. اما گریزی از این جوش‌ و خروش نیست، چرا که سیل تظلم‌خواهی ملت ایران در سراسر سرزمین عزیزمان، حتی در شهرهایی که پیش از این کم‌سابقه و یا حتی بی‌سابقه بوده، روان خواهد شد و بر خانه‌های کاغذی منفعت‌طلبان و نازپروردگان و کسانی که تا به امروز، راه خود را صراحتاً از اربابان قدرت جدا نکرده‌اند و درصدد برائت جستن از جور زمانه برنیامده‌اند، یورش خواهد برد.

اکنون از انذار و هشدار گذر کرده‌ایم، و به موعد عمل رسیده‌ایم. مادران و پدران با خون فرزندانشان و ما با دست‌های سیمانی‌مان و همگان با سال‌ها بغض فروخفته، حنجره به سوی آسمان وطن گشوده‌ایم تا غرش «زن، زندگی و آزادی» در روشنای آن طنین اندازد.

«چفیه ها» و «ریش‌ها»یی که مقرر بود ریشۀ امنیت مردم شوند، امروز هم‌رکاب با طالبان و با نام‌های «لباس‌شخصی» و «بسیجی»، مشت و باتوم بر سر شجاع‌ترین زنان و مردانمان می‌کوبند؛ حالی که ایشان هم‌وطنانشان هستند و چیزی جز مطالبۀ به‌حق خویش را در خیابان‌ها فریاد نمی‌کشند.

سلاحی که باید امنیت به هر کوچه می‌آورد و هر برزنی را مأمنی می‌کرد، این روزها وسیله‌ای برای تهدید و ترعیب هم‌میهنانی شده که جان خویش را در کف دست خویش گذاشته، راهی خیابان‌ها شده‌اند؛ چرا که «تا جامه‌شان کفن نشود، این وطن، وطن نشود … ».

دستگاه عظیم پروپاگاندا در قالب صدا وسیما، وقیح‌تر از هر زمان دیگری در حال پخش دروغ و لاطائلات و سناریوهای کلیشه شده به‌جای حقیقت است؛ حق و حقیقتی که دیگر نمی‌توان از چشم‌های بیدار و آگاه ملت پنهان کرد، حق و حقیقتی که سعی داشتند با راهپیمایی پوچ و بی‌معنی روز جمعه اول مهرماه، به‌مانند سال‌های ۷۸ و ۸۸ و ۹۶ و ۹۸،آن را در انبوهی از تهمت و افترا دفن کنند، اما ناکام ماندند و مردم نشان دادند که این چرخه‌ی باطل تقابل حاکمیت در برابر مردم، دیگر کارساز نیست.

انجمن اسلامی دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران