نامه سیامک‌نمازی به بایدن: به این کابوس پایان دهید

بی‌بی‌سی: سیامک نمازی زندانی ایرانی-آمریکایی که از سال ۲۰۱۵ در ایران تحت بازداشت بوده در مقاله‌ای در صفحه دیدگاه‌های نیویورک تایمز می‌گوید که رویکرد دولت بایدن برای نجات آمریکایی‌هایی که در ایران در شرایط اضطراری هستند تا این لحظه «به طرز فاحشی شکست خورده است» و از رئیس جمهور آمریکا می‌خواهد بدون ملاحظات سیاسی به «کابوس گروگان‌ها» پایان دهد.

سپاه پاسداران ایران ابتدا در ماه اکتبر ۲۰۱۵ سیامک نمازی که شهروندی ایران و آمریکا را دارد در جریان بازدید از ایران دستگیر کرد. او به اتهام همکاری با ایالات متحده به ده سال زندان محکوم شد.

وقتی باقر نمازی، پدر او در تلاش برای آزادی پسرش به ایران رفت، او را هم در فوریه ۲۰۱۶ بازداشت کردند و قاضی ابوالقاسم صلواتی، او را هم مثل سیامک نمازی به جرم “جاسوسی برای دولت متخاصم”، آمریکا به زندان محکوم کرد.

باقر نمازی در دوران حکومت محمدرضا شاه پهلوی در ایران، مدتی استاندار خوزستان و معاون وزیر کشور بود و بعدها به عنوان نماینده یونیسف در کشورهایی چون سومالی، کنیا و مصر خدمت کرد و در سال ۱۹۹۶ از این سازمان بازنشسته شد.

سیامک نمازی در مقاله‌اش در نیویورک تایمز می‌گوید که اگر رئیس جمهور آمریکا فورا دخالت نکند، «ما احتمالا در آینده قابل پیش‌بینی در این سیاهچاله گرفتار خواهیم ماند.»

او می‌نویسد: «من در اکتبر ۲۰۱۵ زندانی شدم و بعد از محاکمه‌ پشت درهای بسته مجازات ده سال حبس گرفتم. قاضی حکم داد که فعالیت‌هایی مثل صحبت در کنفرانس‌های دانشگاهی، داشتن عضویت در اندیشکده‌های واشنگتن و حتی ارتباط با مجمع جهانی اقتصاد به معنی تلاش برای سرنگونی رژیم در همکاری با دولت‌های خارجی متخاصم است - یعنی آمریکا. گزارش تحقیقی سازمان ملل دستگیری مرا ‘خودسرانه ’ توصیف می‌کند. دولت آمریکا و سازمان‌های بی‌شمار حقوق بشری بر بیگناهی من تاکید کرده‌اند، و من را گروگان می‌خوانند و خواستار آزادی فوری من شده‌اند.»

او می‌افزاید: «اما واقعیت زشت این است که ایران فقط زمانی زندانیانش را آزاد می‌کند که مشوق‌های لازم را دریافت کرده باشد. منتقدان بدون ارائه راه حل‌های عملی جایگزین، این راه چاره را رد می‌کنند. با این حال، به نظر می‌رسد هر رئیس جمهوری که بخواهد دادن اجازه توافق برای آزادی ما را مد نظر قرار دهد، هزینه‌های غیرقابل اجتناب این کار را هم حساب می‌کند. به نظر می‌رسد که تهران، بی‌اعتنا به این محاسبه سیاسی، مطالباتی بیش از آنچه برای کاخ سفید قابل هضم است برای آزادی ما دارد.»

سیامک نمازی می‌نویسد: «این برآیند فاجعه‌بار نیروها، باعث شده عنوان ناخوشایند طولانی‌ترین گروگان ایرانی-آمریکایی در تاریخ نصیب من شود. پدرم، باقر - مقام بازنشسته یونیسف - خیلی عقب‌تر نیست، و مراد طاهباز فعال محیط زیست و عماد شرقی، صاحب کسب و کار، هم همچنان محبوس هستند.»

آقای نمازی می‌گوید کمی بیش از یک سال پیش او، پدرش، مراد طاهباز و عماد شرقی دلایل خوبی برای امیدواری نسبت به آزادی خود داشتند.

این امیدواری به مذاکرات احیای برجام (توافق هسته ای ۲۰۱۵ میان ایران و قدرت‌ها) مربوط می‌شد. آقای نمازی می‌نویسد که دولت بایدن گفته بود که توافق هسته‌ای بدون توافقی بر سر گروگان‌ها به راحتی قابل تصور نیست.

او می‌نویسد: «این رویکرد صحیحی بود. اما نادیده گرفتن فرصت برای آزادی ما به دلیل بی‌نتیجه ماندن مذاکرات هسته‌ای درست نیست.»

او می‌گوید که ایران تابستان پیش مدعی شد که خطوط اصلی توافقی تنظیم شده که بنابه گزارش‌ها شامل آزادی آنها در جریان مبادله زندانی و رفع انسداد از دارایی‌های ایران در کره جنوبی می‌شد.

او می‌افزاید: «ایرانی‌ها مکررا تمایل خود را برای انجام سریع این “مبادله انساندوستانه” بیان کردند و کاخ سفید را به تعلل متهم کردند. روایت ایران بدون شک یکجانبه است؛ واشنگتن می‌گوید که این توافق هرگز نهایی نشد.»

او می‌افزاید که برداشت او از پشت میله‌های زندان این است که دولت بایدن وضعیت ناگوار بازداشتی‌ها را «نادیده» گرفته و آزادی آنها را به نحوه پایان مذاکرات غیرقابل پیش‌بینی اتمی «گره زده است.»

آقای نمازی می‌گوید که توافق برای نجات شهروندان در خطر آمریکا باید به عنوان یک اصل در اولویت باشد.

او می‌نویسد هر بار که پیش‌بینی دیپلمات‌ها درباره در دسترس بودن توافقی اتمی غلط از آب در آمد “رنجی که بیش از آن متصور نیست” به آنها تحمیل شد.

آقای نمازی این پرسش را مطرح می‌کند که اکنون با به شماره افتادن نفس مذاکرات هسته‌ای وضع آنها چه خواهد شد؟

او می‌گوید دولت آمریکا شاید بر این باور باشد که در صورت شکست مذاکرات بتواند مجموعه متفاوتی از مشوق‌ها را برای آزادی آنها ارائه کند اما این “یک قمار عظیم است.»

او اشاره می‌کند که توافق سال ۲۰۱۶ برای مبادله زندانی میان ایران و آمریکا شامل حال او نشد: «من جا ماندم تا در یک زندان شدیدا امنیتی بپوسم.»

«بیشتر اوقات در اتاقی خالی به اندازه یک کمد، روی زمین می‌خوابیدم و از زیر در برایم غذا رد می‌کردند - مثل یک سگ. در ۲۷ ماهی که در آن گوشه جهنمی سپری کردم و قبل از آنکه به بند عمومی منتقل شوم، حقارت‌های غیرقابل توصیفی را متحمل شدم.»

او می‌گوید که جان کری، وزیر خارجه وقت آمریکا، فرض می‌کرد «فرصت دیگری برای جلب آزادی ما خواهد داشت اما امید ما زمانی به وحشت تبدیل شد که ایرانی‌ها در عوض پدر ۷۹ ساله من را به سلول انفرادی انداختند.»

او می‌گوید او و پدرش علیرغم آنکه فقط چند متر بیشتر فاصله نداشتند برای یک سال از تماس با هم محروم بودند.

باقر نمازی که اکنون ۸۴ ساله است از بیماری قلبی رنج می‌برد و دستکم دو بار تحت عمل جراحی مرتبط با قلب قرار گرفته و چندین بار از زندان راهی بیمارستان شده است. او مدتی است که بیرون زندان تحت نظر است اما اجازه خروج از ایران را ندارد.

سیامک نمازی ابراز تاسف می‌کند که جابجایی قدرت در کاخ سفید کمکی به آنها نکرده است: «دولت ترامپ هم توافق هایی را جوش داد که برخی از زندانی‌های آمریکایی را آزاد کرد درحالی که ما در زندان جا ماندیم.»

او از جو بایدن خواست زندگی زندانیان بی‌گناه آمریکایی را فراتر از سیاست قرار دهد و تصمیم‌های “سخت” لازم برای آزادی فوری آنها را بگیرد.

او در پایان می نویسد: «درحالی که واکنش منفی سیاسی اجتناب‌ناپذیر است، رنج طولانی و مرگ بالقوه گروگان‌ها اجتناب‌ناپذیر نیست. سخت بشود تصور کرد که پدر ۸۵ ساله من از انتظار برای فرصتی دیگر جان به در برد. به این کابوس پایان دهید.»