بحران اعتماد سیاسی مادر همه بحران‌هاست

بیژن اشتری

امروز و امشب گشتی در شهر زدم و حیرت کردم از این حجم متراکم بی‌اعتمادی مردم به حکومت.

بحث روز مربوط می‌شد به دستگیری سارقان صندوق امانات بانک ملی.باور کنید حتی یک نفر را هم ندیدم که توضیحات رئیس پلیس مملکت را درباره دستگیری سارقان باور کرده باشد.

من کاری به این ندارم که روایت پلیس صحیح است یا غلط.من فقط شگفت زده‌ام از این همه بی اعتمادی مردم به حکومت.

اگر حکومت ایران در روز روشن بگوید مردم ببینید الان روز است و آن گوی درخشان بالای سر خورشید است گمان نکنم کسی حرفش را باور کند.

این به اصطلاح رسانه ملی به قدری دروغ به خورد مردم داده که دیگر هیچ کسی حرفش را قبول ندارد.چقدر فریاد زدیم آقا پخش این اعترافات دروغین اجباری را متوقف کنید چون مردم را به شما بی اعتماد می کند اما گوش نکردند.چقدر گفتیم خبر رسانی دروغ را متوقف کنید .

ماجرای هواپیمای اوکراینی را که یادتان هست.خبر دروغ بازداشت عبدالباقی را که یادتان هست.همه این ها ذره ذره اعتماد مردم را به حکومت از بین برده و حالا کار به اینجا رسیده که مردم هیچ حرف حکومت را باور نمی کنند.نه تنها اعتماد عمودی که اعتماد افقی در بین شهروندان هم از بین رفته است..

مردم احساس می کنند که به صورت سیستماتیک به آنها دروغ گفته می شود.حذف مردم از حیات سیاسی کشور نقش مهمی در بی اعتمادی مردم به حاکمان بازی می کند.این بی اعتمادی موجب نابودی همبستگی ملی شده.اعتماد عمومی به فنا رفته.اعتمادبزرگترین سرمایه اجتماعی یک حکومت است که متاسفانه حکومت ایران آن را از دست داده.

حاکمان به عبث گمان می‌کنند که بدون مشارکت فعالانه مردم در امور سیاسی و اجتماعی می‌توان مملکت را به جلو راند یا حتی اداره کرد..

خب من حالا به این فکر می کنم که ما چه جوری می خواهیم در این مملکت زندگی کنیم.به قول آنتونی گیدنز، جامعه شناس، مردم برای امنیت و معیشت شان و برای حل مسائل اجتماعی شان به حکومت نیاز دارند و حکومت هم برای کسب حقانیت حکمرانی و اعمال حاکمیت و پیشبرد پروژه های عمرانی و اداره امور به همراهی و مشارکت مردم نیاز دارد.

اعتماد اجتماعی ماحصل کنش آزاد و مسئولانه شهروندان و شفافیت و پاسخگویی نهادهای منتخب آنهاست.اما این گزاره در مملکت ما بی معنا شده زیرا حاکمیت مردم را عملا از گردونه فعالیت و کنش دموکراتیک و مدنی حذف کرده.افزایش ناامیدی در جامعه، بی تفاوتی سیاسی شهروندان، بی اعتنایی به قوانین و مقرارت ،افزایش خشونت در روابط اجتماعی از جمله ثمرات سیاست های حذفی، تبلیغی و غیردموکراتیک حکومت است.