نه به اعدام: زنجیره مرگ را متوقف کنیم / بهروز اسدی
بهروز اسدی – فعال حقوق بشر | ژوئن ۲۰۲۵
اعدام، فقط گرفتن جان یک انسان نیست.
پس از هر اعدام، خانواده‌ای فرو می‌پاشد، جامعه‌ای زخم می‌خورد، و ترسی تازه در تار و پود اجتماع می‌نشیند.
اعدام، ابزار عدالت نیست؛ سلاحی است برای سرکوب
اعدام در ایران دیگر «مجازات» نیست، بلکه «ابزار قدرت» است. با آماری نگران‌کننده از ۵۱۱ مورد اعدام طی پنج ماه نخست سال ۲۰۲۵ – و تنها بخشی از آن‌ها رسانه‌ای شده – حاکمیت نه عدالت، که خشونت ساختاری را بازتولید کرده است و بدون وقفه ادامه میدهد .
اعدام‌های امروز، پیام‌آور عدالت نیستند؛ آن‌ها بذر ترس می‌کارند، و وجدان‌ها را هدف می‌گیرند و جامعه را ویران می‌سازند. اعدام‌ها دیگر «پایان یک پرونده» نیستند؛ بلکه آغاز زنجیره‌ای از رنج‌اند.
دادگاه‌های بیداد، سرکوب کارگران و اعتراف‌های اجباری
از کارگران کامیون‌دار تا معترضان بی‌سلاح؛ سرکوب با تهدید، بازداشت، شکنجه و اعترافات اجباری ادامه دارد. رأی‌ها در بیدادگاه‌هایی صادر می‌شود که نه قانون، بلکه ترس بر آن‌ها حاکم است.
آماری که هشدار میدهد
تنها در ماه مه ۲۰۲۵، دست‌کم ۱۵۲ اعدام انجام شده است:
۴ زن
۵ شهروند افغان
۱۹ شهروند بلوچ
بسیاری بدون وکیل مستقل، بدون دادگاه شفاف، و حتی بدون حق اعتراض اعدام شده‌اند. این‌ها جنایت‌هایی است که باید جهان ببیند و واکنش نشان دهد.
اعتصاب زندانیان: پژواکی از درون سیاه‌چال‌ها این رژیم تبهکار است .
اکنون بیش از ۷۱ هفته است که زندانیان ۴۴ زندان در ایران، سه‌شنبه‌ها اعتصاب غذا می‌کنند. آن‌ها از درون زندان، صدای خاموش‌شده‌ی هم‌بندی‌هایشان را می‌شنوند. این مبارزه خاموش، باید تبدیل به فریادی جهانی نه به اعدام شود.
قصاص: عدالت یا انتقام؟
یکی از تراژیک‌ترین ابعاد اعدام در ایران، تحمیل اجرای حکم به خانواده قربانیان است. مشارکت اجباری در مرگ، خانواده‌ها را به بخشی از چرخه خشونت تبدیل می‌کند. این عدالت نیست؛ عدالت انتقام‌محور است که وجدان عمومی را جریحه‌دار و جامعه را آلوده و مسموم می‌کند.
وظیفه ما: فرهنگ‌سازی، اعتراض و اقدام
فرهنگ «نه به اعدام، نه به قصاص» باید به مدرسه‌ها، دانشگاه‌ها، خانه‌ها و رسانه‌ها راه یابد. معلمان متعهد، روشنفکران، هنرمندان و فعالان اجتماعی باید آن را وظیفه‌ای اخلاقی بدانند. در جامعه‌ای که حاکمیت سیاسی-مذهبی فردیت را نفی می‌کند، ایستادن در برابر اعدام، ایستادن برای کرامت انسانی است.
برای بالابردن هزینه جمهوری‌اسلامی باید از نهادهای بین‌المللی خواستار اعمال فشار های عملی شد.
۱. بیانیه‌های رسمی، قوی و مداوم از سوی پارلمان‌ها علیه اعدام در ایران.
۲. ایجاد کارزارهای کفالت های سیاسی از سیاستمداران ،هنرمندان و شخصیت های با نفوذ جامعه در پذیرش کفالت افراد در معرض خطر اعدام.
۳. فشار دیپلماتیک برای توقف فوری احکام اعدام، به‌ویژه در پرونده‌های فاقد شفافیت.
۴. تحریم هدفمند مقاماتی که در صدور یا اجرای احکام اعدام نقش دارند.
۵. ارجاع پرونده ایران به دادگاه کیفری بین‌المللی (ICC) برای بررسی «جنایت علیه بشریت» تحت ماده ۷ اساسنامه رم
اعدام، بحران داخلی نیست؛ تهدید نظم بین‌المللی است
اعدام‌های جاری در ایران تنها نقض حقوق بشر نیستند، بلکه حمله‌ای به اصول بنیادین حقوق بین‌الملل‌اند. هر روز تأخیر، جان بی‌گناهی را می‌گیرد.
اکنون زمان اقدام است
امروز، صدای خاموش‌شده‌ی صدها انسان، به پژواک جهانی نیاز دارد.
بیایید این صدا باشیم، پیش از آن‌که دیر شود.
