هوادارانم را پولدارتر می‌کنم دشمنانم را فقیرتر / بیژن اشتری
فرانسیسکو فرانکو که تا همین پنجاه سال پیش دیکتاتور اسپانیا بود سبک خاصی در حکمرانی داشت که حایز اعتناست. از وقتی به قدرت رسید همه قراردادهای پروژه‌های عمرانی و ساختمانی را به دوستان و نوچگان و طرفداران و حامیانش داد و دقت زیادی به خرج داد که دشمنان بالقوه و بالفعلش هیچ سهمی از این خوان نعمت نبرند.
او ایده جامعه دو طبقه را با پولدار کردن حامیانش(درصد اندکی از مردم) و فقیر کردن دشمنانش (اکثریت مردم) فعلیت بخشید. اعتقاد داشت که دشمن اگر فقیر و مفلوک شود همه انرژی اعتراضی‌اش هم خنثی خواهد شد.
به این ترتیب دیری نگذشت که طبقه متوسط اسپانیایی به شهروندان درجه دو تبدیل شدند و آلونک نشینی در حاشیه شهرهای بزرگ رونق یافت. در این سکونتگاه‌های غیرانسانی گرسنگی، خودکشی، اعتیاد و انواع خلافکاری ها بیداد می‌کرد اما دولت کناری ایستاده بود و صرفا تماشا می‌کرد.
همزمان فرانکو تا توانست به حامیان و نوچگانش امتیازات مالی داد و آن ها را چاق و چله کرد. به آن‌هایی که در حفظ قدرت کمکش می‌کردند مناصب نان و آب‌دار می‌داد و اگر منصب و شغل به اندازه کافی نبود، پول و خانه و زمین می‌داد. همیشه شکم‌هایشان را سیر نگه می‌داشت تا مبادا به صف دشمنان بپیوندند.
می‌دانست که با سیر و راضی نگه‌داشتن آنها می‌تواند وفاداری‌شان به رژیم را بخرد. البته حواسش بود به چه کسی بدهد و به هر کس چقدر. اگر احساس می‌کرد کسی به اندازه کافی خورده و جیبش را زیادی پر کرده به نرمی او را کنار می‌زد چون احتمالا نوبت فرد دیگری رسیده بود که از آخور رژیمش سهم خود را بگیرد و بخورد.
در واقع یکی از اصلی‌ترین وظایف ژنرال فرانکو تصمیم‌گیری درباره این موضوع بود که چه کسانی باید پولدار شوند و چه کسانی نباید. این محور نظام نوچه‌پروری‌اش بود. این نظامی بود که در یک کشور فاقد احزاب سیاسی بیشترین کارایی را برای هر دیکتاتوری دارد.
البته کارکرد مطلوب این سیستم نیازمند پول و امکانات زیادی است که باید دست دیکتاتور باشد تا با توزیع آن بین کارگزاران و نوچگانش بتواند همواره آنها را در خدمت خویش داشته باشد.
برقراری نظام نوچه‌پروری به فرانکو اجازه داد که نظامی از محافل و شبکه‌های شخصی را جایگزین احزاب سیاسی کند؛ شبکه‌ها و محافلی که نهایتا سر آنها به شخص خود دیکتاتور ختم می‌شد. او موفق شد مجموعه‌ای از سیاستمداران پوشالی بی‌اصل و نسب و کارگزاران حقیر فرومایه را پرورش دهد که تنها چیزی که برایشان اهمیت داشت حفظ منصب و باقی ماندن بر سر سفره گسترده رانت‌ها و امتیازات انحصاری بود.
این نظام نوچه‌پروری فواید دیگری هم برای فرانکو داشت که بماند برای بعد.
تلگرام نویسنده
