نامه مریم اکبری منفرد از زندان: خوزستان تشنه را با خون سیراب کردند
اگرچه اینجا خبرها دیگر حتی از طریق ملاقات هم به من نمی‌رسد و فرصت اندک مکالمه تلفنی‌ام در حضور مامور حراست تنها دریچه ارتباطم به دنیای بیرون است، اما گزارش‌های تلویزیون حکومت به خوبی مرا در جریان وضعیت اسفبار خوزستان قرار داد.
به خوبی در این سالیان دریافته‌ام که هر آنچه تکذیب کردند را باید به عنوان عمل حادث شده در نظر بگیرم و این بار نوبت تکذیب و سیل دروغ‌ها درباره خوزستان بود. آنچه که از میان اخبار پی بردم این است که مردم تشنه را با سرب داغ پاسخ گفته‌اند و آن سرزمین داغ دار را دوباره خون‌چکان کرده‌اند. تابستان داغ است، درست مثل تابستان ۶۷، همین قاتلان هم بودند! آن روز در کسوت «هیئت مرگ» و امروز در کسوت «رئیس جمهور»! دوباره خونریزی و کشتار! اگرچه روی دریای خون عزیزان ما به مسند می‌رسند اما طوفان دادخواهی، کاخشان را ویران خواهد کرد.
خون زندانیان سیاسی اعدام شده در ۶۷ با خون جوانان کشته شده در خیابان‌ها از آبان ۹۸ تا تیر۱۴۰۰ در خوزستان و لرستان به فاصله زمانی ۳۳ سال در همین جغرافیا بهم گره‌خورد و این را اثبات کرد که تا زمانی که عاملین و آمرین نسل کشی ۶۷ به میز محاکمه کشیده نشوند، هیچ نسلی در امان نخواهد ماند. عزم ما نقطه پایان دادن به تداوم خونریزی و جنایت است! عزم ما دادخواهی است!
با درود به جوانان غیور شهرهای به پاخاسته که این روزها خودم را نه در میان دیوارها که دوشادوش آنها می‌بینم و نبضم با ضرب‌آهنگ قدم‌هایشان بر خیابان‌ها می‌تپد و با تعظیم در مقابل شهدای تشنه لب خوزستان، دوباره فریاد دادخواهی‌ام را بلند می‌کنم خطاب به حکومت می‌گویم که خواهر و برادر مرا چرا کشتید؟ و تا زمانی که برای پاسخ دادن این سوالم مقابل دادگاه قرار نگیرید من صدایم خاموش نخواهد شد حتی در زندان جهنمی سمنان!
مریم اکبری منفرد/مردادماه ۱۴۰۰/ زندان سمنان
