غرق ایرانی‌نژادها / افشین حکیمیان
رسول، شیوا، آنیتا، آرمین و آرتین ایرانی‌نژاد. این‌ها اسامی پنج هم‌وطن سردشتی هستند که دیروز بر صفحه اول روزنامه‌های بریتانیا نقش بستند. خانواده‌ای پنج نفره که در پی یافتن جایی برای زندگی راهی دریا شده‌اند و در کانال مانش غرق شده‌اند.
رسول پدر خانواده، حتما راهی می‌جسته است برای آینده آرتین پانزده ماهه‌اش. برای آرمین شش ساله و آنیتای نه ساله‌اش.
رسول خود را به دریا زد تا که آن سمت آب‌ها، شاید که راهی برای استمرار زندگی بجوید. برای زندگی با خیالی آسوده. برای رهایی از فشار و استرس. برای رهایی از روزگار سیاه امروز و کابوس تیره و تار آینده‌ی در راه. رسول تنها دنبال آسوده‌گی خیال بود. برای آینده‌ای روشن برای خانواده‌اش.
و این‌چنین است که اسم و رسم ایرانی، الصاق می‌شود به کلی اتباع آواره و سرگردان و بی‌پناه. این‌چنین است که اسم و رسم ایرانی در بی‌پناهی و آواره‌گی بر تیتر روزنامه‌های جهان می‌نشیند. و ایران در چشم‌انداز تیره و تارش، تیتر اول می‌شود.
اندک‌اندک اسامی غرق‌شدگان بر دریاهای سرگردانی و آواره‌گی، به گوش‌مان آشنا و مأنوس می‌شوند. چندان ناآشنا و ناملموس نمی‌شوند. آرتین همین خردسالی است که همسایه دیوار به دیوارمان است. آرمین دوست پسر من و آنیتا دختری است که همین دیروز در پارک پدرش صدایش می‌کرد.
آرام آرام، نه که اسم و رسم، بل رخ و روی مهاجران دنیای آواره‌گی و استیصال هم، مأنوس چشمان‌مان می‌شوند. ناآشنا نمی‌شوند. داستان زندگی و گریزشان برای‌مان آشنا می‌شود.
قصه‌ی زندگی همین دوست و آشنا و یا که همشهری و همکار می‌شود. داستان‌های تکراری خیل ایرانیانی می‌شود که در پی تنها یک زندگی عاری از فشارهای افسارگسیخته، خود را به دریا و بیابان می‌زنند تاکه در زیر جایی از آسمان خدا زندگی خود را پی بگیرند.
دنیا دارد آواره‌گی و استیصال را با اسم آرتین و آرمین زمزمه می‌کند. دنیا دارد در چشم آرتین خیره می‌شود تا از آواره‌گی چیزی دستگیرش شود.
و چه سوزناک و سمبلیک است اسم و فامیل‌شان: ایرانی‌نژاد. و سوزناک‌تر اینکه امروز بر هر هیچ جریده‌ای از ایران، اسم و نشان این خان و مان تیتر نشده است؛ انگار که ناآشنا برای آنها که روایت رسمی برای‌مان دست‌وپا می‌کنند.
