تا نبیند کودکی که سیب هست... / احمد زیدآبادی

حدس من این است که  در بخشی - تکرار می‌کنم بخشی - از آنچه “اپوزیسیون براندازِ خارج از کشور” نام گرفته است، یا نفوذ عجیبی رخ داده و یا آنکه بر اثر انباشت خشم و نفرت و کینه، توان هر نوع تشخیصی را از دست داده‌ است!

آخر با کدام عقل جور در می‌آید که کسانی بخواهند به ادعای خودشان رژیمی را به دلیل “نقض گسترده و فاحش حقوق بشر” براندازند و بعد خود تهدید کنند که در “فردای سرنگونی” به صغیر و کبیر کسی که در حکومت شریک بوده و یا در برابر آن سکوت کرده و یا در پی اصلاح آن برآمده و یا مخالفت‌اش با آن مطابق علایق و ادبیات مورد نظر آنها نبوده است، رحم نخواهد شد و بعضاً بند بند برخی از حامیان حکومت را از هم خواهند گشود!

یعنی این واقعیت ساده و پیش پا افتاده را درک نمی‌کنند که این ادبیاتِ بی‌نهایت خشن، نه فقط جامعۀ رنجدیدۀ ایرانی را به وحشت می‌اندازد، بلکه حتی جامعۀ جهانی را هم برای تحمل همین شرایط ترغیب می‌کند؟

“تقدیس و ترغیب خشونت” چیزی نیست که این مردم بخواهند! اصلاً فرقی هم نمی‌کند که از سوی چه کسی و علیه چه کسی باشد! به نظرم به همین دلیل، حکومت نیز نه فقط از این نوع مخالفان نگران نیست، بلکه آنها را بهترین سرمایه برای بقای خود می‌داند، زیرا رفتار عمومی مردم در برابر حکومت‌ها مصداق این بیت مولاناست:

تا نبیند کودکی که سیب هست
او پیاز گنده را ندهد ز دست!