پزشکان بدون مرز و ایران
شیلا سیف‌الدینی، تحلیلگر روابط بین‌الملل و عضو “گروه راهبرد”، در یادداشت ارسالی خود نوشت:
سازمان پزشكان بدون مرز سازمانى مردم‌نهاد است كه با كمك‌هاى انسان‌دوستانه آن در زمان جنگ به مناطق جنگ‌زده و در كشورهاى در حال توسعه كه با خطر بيماری‌هاى بومى مواجه هستند، شناخته می‌شود.
فعاليت این سازمان از سال ١٩٧١ آغاز شده و كمک‌هایی به ايران قبلا داشته است؛ از جمله در زلزله بم، سيل لرستان، خوزستان، گلستان و...
حال در مقابله با بيمارى كرونا، ايران نيازمند كمک‌هاى انسان‌دوستانه بين‌المللى است. خصوصا در شرايط تحريم و تروريسم اقتصادى و كمبودهاى جارى و با توجه به اينكه ايران جزو كشورهاى در حال توسعه است؛ واجد شرايط براى كمک‌هاى اين سازمان است.
ورود پزشكان بدون مرز به ايران خود می‌توانست باعث تبادل اطلاعات، مشاوره و ارائه راهكارها و ديدگاه‌هاى متفاوت در جهت سلامت جامعه و حتى متضمن روابط فرهنگى با ديگر كشورها قلمداد شود.
در شرايطى كه كشور به‌شدت به كمک‌هاى پزشكى اعم از ماسک، گان و ديگر لوازم بهداشتى محتاج است و مشاوره و همكارى با ديگر سازمان‌هاى بين‌المللى در مبارزه با ويروس ناشناخته كرونا حياتى است؛ عقلانيت می‌طلبد ضمن دورى از هرگونه نگاه سياسى، پذيراى كمک‌هاى مادى و مشورت‌هاى پزشكى در اين زمينه باشد.
اين سازمان بين‌المللى، جايزه صلح نوبل را به‌دليل كمک‌هايش بدون در نظر گرفتن نژاد، مليت و مذهب در سراسر جهان دريافت كرده است.
.
شايد براى ايران متمدن ما كه جان و سلامت شهروندانش اولويت اول زمان حاضر و اين زمان از بحرانى‌ترين برش‌هاى زمان ماست؛ زيبنده باشد به سياستى نو، پذيراى نيروهاى بين‌المللى باشد.
درست است هرچه فاصله اجتماعى (social distance) بيشتر، شيوع كمتر؛ اما براى آگاهى يافتن از تجربيات ديگران و رفع برخى كمبودها پذيراى پارادوكس مهمان‌هاى خارجى باشيم، همكاری‌هاى بين‌المللى با رعايت فاصله‌هاى اجتماعى را تجربه كنيم.
