مگر تا کجا گرسنه‌ایم؟ / بهروز مرادی
در دو روز گذشته هنگام اذان مغرب میدان فاطمی تهران بودم. جلوی یکی از هیأت های عزاداری مستقر در میدان، صفی بی سابقه و بسیار طولانی برای دریافت غذای مجانی دیدم که مرا شگفت زده کرد. از عده‌ای از حضار پرسیدم، گفتند: هر شب چنین است. تعداد افراد ایستاده در صف را نشمردم، اما به جد می توانم بگویم که بیش از هزار نفر بودند.
آنها نه تنها متکدی و کارتن خواب و مسکین به نظر نمی رسیدند، بلکه مردان و زنانی شیک و آراسته با لباس های تمیز و بعضاً با دماغ‌های عمل کرده و هیکل هایی ساخته و پرداخته به نیروی دمبل و هالتر و رژیم غذایی و عمل‌های معجزه‌گر جسمانی و صورت‌های آرایش کرده و خلاصه با ظاهری تأثیرگذار متناسب با فرهنگ ظاهر پرور موجود بودند و صفی چند صد متری عجیبی تشکیل داده بودند. از سازماندهی منظم صف چنین پیدا بود که این هیأت هر ساله به همین کار مشغول است.
به‌راستی این صف با آن اعضای منتظرِ مصممِ خستگی ناپذیر مرا شگفت زده نمود، به گونه‌ای که نمی توانستم باور کنم که مردم در صف ایستاده انسانهایی گرسنه و نیازمندند که شب در خانه بی شام اند.
یاد خاطرات چرچیل افتادم که وقتی از او پرسیدند: چگونه [جنوب] ایران را بدون مقاومت اشغال کردی، گفت: از تجربیات آشپز احمد شاه قاجار استفاده کردیم که به ما گفت: اگر مردم ایران را به صرف غذا دعوت کنید، نمی‌پرسند صاحب خانه‌ای که غذا می‌دهد، کیست. اگر به آنها وعده‌ی غذا بدهید، طالب چیزی دیگر نیستند. وقتی می‌خواستیم وارد ایران بشویم، به بی بی سی دستور دادیم هر روز در رادیو اعلام کند متفقین می‌خواهند برای شما کیسه‌های آرد بیاورند. وقتی ما وارد ایران می شدیم، مردم همه در صف بودند برای گرفتن آرد!
نتیجه اینکه این مردم اگر به مال مفت برسند، سیر هم که باشند، باز هم می‌خورند، یا می‌برند.
