این مطالبۀ بزرگی است؟ / احمد زیدآبادی
مسئولان کشور در رده‌های مختلف تأکید می‌کنند که سیاست ایران در برابر آمریکا «مقاومت» است.
به قول منبری‌ها؛ سلمنا! اما پرسش این است که این مقاومت بر عهدۀ مقام‌های رسمی کشور است یا آحاد مردم؟ اگر فقط به عهدۀ مقام‌های رسمی است که هیچ، اما اگر قرار است مردم عده‌دار این مقاومت شوند، نباید بدانند که اجزاء این مقاومت چیست؟ به چه طریق صورت می‌گیرد؟ و در نهایت به چه نقطۀ روشن و مشخصی می‌انجامد؟
واقعیت این است که این روزها هرگونه پرسش از مختصات «استراتژی کلان حکومت» در برابر فشارهای فزایندۀ اقتصادی آمریکا و شرکایش، گویی ممنوع و قدغن شده است!
البته می‌دانیم که سیاست ایران مبتنی بر جنگ یا مذاکره نیست، اما در این میان، تکلیف تحریم‌های رو به گسترش و عمل به برجام چه می‌شود؟ آیا قرار است تحریم‌ها تا نهایت خود تحمل شود و مفاد اصلی برجام هم به اجرا در آید؟ خب، این که عیناً همان تن دادن به استراتژی آمریکاست!
شاید گفته شود که ایران خروج تدریجی از برجام را در دستور کار خود قرار داده است تا بدین وسیله اهرم فشاری برای عقب نشاندن آمریکا از سیاست تشدید تحریم‌ها به دست آورد. خروج تدریجی از برجام اما چیزی است که سفیر ایران در لندن آن را تکذیب کرده است. به گفتۀ حمید بعیدی‌نژاد، همۀ اقدامات آتی ایران در چارچوب برجام انجام خواهد گرفت.
خروج تدریجی و یا ناگهانی از برجام هم البته تضمینی برای شل شدن دایرۀ تحریم‌ها نیست و عملاً به معنای بازگشت به شرایط سال ۹۲ است، سالی که قدرت‌های بزرگ جهانی علیه ایران به اجماع رسیدند و شورای امنیت سازمان ملل را علیه کشور فعال کردند.
به هر حال، در شرایط کنونی بسیاری از افراد در مورد استراتژی حکومت در برابر فشارهای خارجی پرسش‌های زیادی دارند. انصاف این است که اجازه داده شود این پرسش‌ها در فضایی امن و آرام مطرح شود و تصمیم‌گیران نیز از سر حوصله و به قصد اقناع به آنها پاسخ دهند. از جانب مردمی که از لحاظ اقتصادی به شدت تحت فشارند و قرار است راه «مقاومت» پیشه کنند، این واقعاً مطالبۀ بزرگی است؟
