زندگی بر آب! / احمد زیدآبادی
ابرهای تیره آیه‌های تازۀ هشدار شدند. تا مرز فاجعه‌ای تمام‌عیار پیش رفتیم. فقط چند رگبار دیگر کافی بود تا همه چیز را از کنترل خارج کند و مصیبتی غیر قابل جبران بیافریند. یعنی اینکه زندگی‌مان شکننده و بر آب است! آیا پند می‌گیریم؟
پندآموز نخست باید حکومتیان باشند که فاجعه را از نزدیک لمس کردند و با خشم و اعتراض مردمان مصیبت دیده روبرو شدند. آیا آنها خواهند آموخت که این شیوۀ حکومتداری تا چه اندازه پرمخاطره است؟ کشور را نمی‌توان با حذف نیروهای کارآمد از گردونۀ تصمیم‌گیری‌ها و میدان دادن به افراد بی‌کفایت و نالایق و چاپلوس از هجوم خطرات در امان نگه داشت و یا در روز حادثه به تمشیت صحیح امور پرداخت. کشور بدون وجود نهادهای قدرتمند مدنی و برخوردار از تجهیزات و شیوه‌های مدرن و سریع کمک‌رسانی، همواره در معرض تهدید حوادث است. کشور بدون حس تعلق و مسئولیت اتباع‌اش امکان تحمل سختی‌ها و مشقات غیرقابل اجتناب را ندارد. دولت بدون همراهی صمیمانه و دلسوزانۀ تمام اقشار اجتماعی در زیر بار مشکلات از پا در می‌آید. آیا سیل اخیر این همه را به وضوح و روشنی نشان نداد؟
تصمیم‌گیران اکنون پی در پی وعدۀ جبران خرابی‌ها و پرداخت خسارت‌ها را به مردم آسیب دیده می‌دهند. با این وضع مالی دولت که از پس بودجۀ جاری خود هم برنمی‌آید، خسارت‌ها از کدام منبع قرار است تأمین شود؟
در دیگر کشورها سازمان‌های پرتوان مدنی نقش بزرگی در مدیریت بحران‌ها و کمک‌رسانی به آسیب‌دیدگان و بسیج عمومی برای یاری مصیبت دیدگان دارند. در کشور ما اما چرا چنین نهادهای مورد اعتماد عموم مردم یافت نمی‌شود؟ در هر فاجعۀ طبیعی بسیاری از شهروندان مایل‌اند به قدر وسع و توان خویش به هموطنان مصیبت دیدۀ خود از طرق مختلف یاری رسانند، اما نمی‌دانند چه کنند! هر کسی از هر سویی پیشنهاد و توصیه و فرمانی می‌دهد و مردم عادی را برای کمک‌رسانی گیج می‌کند.
آیا وقت آن نرسیده است که در ایران نیز نهادی مستقل از دولت و با مسئولیت افرادی خوشنام و پاک‌دست و مورد اعتماد به منظور یاری‌رسانی در فجایع طبیعی شکل گیرد و با مدیریت انواع کمک‌های مالی و یدی و معنوی داوطلبان، باری از دوش آسیب‌دیدگان بردارد؟
اگر حکومت چنین اجازه‌ای ندهد قطعاً مسئول است و اگر اجازه داد ولی فعالان عرصۀ اجتماعی توان ایجاد آن را در خود نبینند، در آن صورت چه بد از قافلۀ روزگار عقب مانده‌ایم!
