ژست پرطرفدار این روزها؛ روحانی رای من رو پس بده!

احسان محمدی
منبع: تلگرام مصطفی تاج‌زاده

این روزها موجی شکل گرفته که برخی نادم و سرخورده می گویند که از رای به «روحانی» در انتخابات ریاست جمهوری پشیمان هستند. به دلایل متعدد از این اتفاق خوشحال هستم.

در جریان کارزار انتخابات از حسن روحانی دفاع کردم. تنها دستاورد شخصی ام یک شیرکاکائو و کیک یزدی بود! به همراه تعدادی از فعالان رسانه ای به یک همایش دعوت شدم و بعد از چند دقیقه که احساس کردم به آن فضا تعلق ندارم و به روحانی در طمع پُست و موفقیت فردی رای نداده ام، بیرون آمدم. این را خط اول نوشتم چون می دانم کسانی خیز برداشته اند که بگویند آره آقا! به شما رسیدن که این حرفا رو می زنید! شما نگید کی بگه؟

هیچوقت اعتقاد نداشتم که روحانی سوپرمن است و اگر رئیس جمهور شود مهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت و ایران گلستان می شود! آن روزهای پرشور هم نوشتم: «چشم معجزه از او ندارم و احساس نمی کنم که با یک رای به او از این پس دست هایم را توی جیبم فرو می برم و طلبکار منتظر باشم تا همه مشکلات کشور را حل کند».  هیچکس به تنهایی قادر به حل مشکلات این کشور نیست. چون برای ایجاد مشکلات گروه ها، چهره ها و افراد مختلفی زحمت می کشند!

سیاست علم بازی با کارت های «موجود» است نه «مطلوب». ما در ظرف «زمان» تصمیم گرفتیم به حسن روحانی رای بدهیم و به باورمان از میان گزینه های موجود در آن رقابت سیاستمدار عملگراتری بود. دستکم برای تصمیم خودمان احترام قائل شویم و اینقدر زود عرق مان سرد نشود!

وفاداری همیشه از غر زدن و ناامیدشدن کار دشوارتری است. کار دشوار را انجام بدهیم و فراموش نکنیم به عنوان یک شهروند فقط “رای دادن” کافی نیست. خود ما از روز پیروزی روحانی تا چه اندازه شهروند بهتری بوده ایم؟ مالیات مان را درست پرداخت کرده ایم؟ بهتر رانندگی کرده ایم؟ ... چرا وقتی خودمان بهتر نمی شویم انتظار داریم ممکلت بشود عینهو زمان شاه؟!

من هم به عملکرد روحانی نقدهای جدی دارم. بارها هم نوشته ام که ادامه این روند نه فقط خسارت به او و دولتش که به تلاطم انداختن حاکمیت است. او با علم به دشواری ها پا به این عرصه گذاشت و دستکم انتظار می رود وقتی نمی تواند کاری انجام بدهد دلایل «نمی تواند» یا نام آنها که «نمی گذارند» را روشن و صریح بگوید.

ما مردمی به شدت مستعد «ناامید» شدن هستیم. به جای تلاش برای یافتن نشانه های «امید» تشنه بازنشر خبرهای بد هستیم. انگار از بد کردن حال هم انرژی می گیریم. انگار وقتی زهری توی وجودمان است باید به کس دیگری منتقلش کنیم شاید حالمان بهتر شود! در چنین فضایی البته دلایل برای ناامیدی از روحانی کم نیست.

مشابه این فضا را در ابتدای دهه 80 تجربه کرده ایم. در آن فضا هم آنقدر دوستان و رای دهندگان به سیدمحمد خاتمی آیه یاس خواندند و بر طبل ناامیدی کوبیدند که تیرماه 1384 صندوق رای «محمود احمدی نژاد» زاد. احمدی نژاد پیروزی اش را نه مدیون حامیانش که مرهون قهرکنندگان با صندوق رای و منتقدان دولت اصلاحات بود. از تاریخ عبرت بگیریم.

راستش را بخواهید من هم از توجیه روحانی برای عدم معرفی وزیر زن قانع نشدم، برخی وزرایش را دوست ندارم، در مورد سکوتش در خصوص تضییع حقوق شهروندان معترضم اما اعتقاد دارم که من فقط یک «رای» داده ام و آن رای را نه به «حسن روحانی» بلکه به آمال و آرزوهای «خودم» داده ام و تا آخرین لحظه، آخرین امید و آخرین ذره از آن دفاع می کنم.

آنها که در انتخابات شکست خوردند این روزها در تاریکی نشسته اند و به این ناامیدی ما می خندند و تشویق مان می کنند به اعلام ناامیدی بیشتر. در زمین تندروها بازی نکنیم. آنها می دانند در شرایط عادی مطلوبِ مردم نیستند به همین دلیل تمام توانشان را صرف “ناامیدکردن” مردم از روحانی و دولت می کنند. هر چه ناامیدتر، بهتر! طعمه تر!

اینجا سوئیس نیست. ایران است. اگر باور نمی کنید نگاهی به سرنوشت روسای جمهور قبلی بیندازید! عبرت آموز است.
از شکل گرفتن موج توابین خوشحالم چون اعتقاد دارم کشور را کسانی می سازند که برای آن می جنگند نه آنها که با یک غوره سردی شان می شود و با یک مویز گرمی شان. وقتی قادر نیستیم تنها شش ماه روی عقیده مان بایستیم، چطور انتظار داریم یک کشور ساخته شود؟

می دانم به نظر «روشنفکرانه تر» است که سیگار ناامیدی روشن کنیم و بگوییم اصلاً هیچی درست نمی شه تو این خراب شده! می دانم خوشتان نمی آید اما حقیقت دارد که ژاپنی ها بعد از بمباران اتمی و  آلمانی ها بعد از شکست خفت بار در جنگ جهانی دوم با قهر، ناامیدی، توبه کردن و «پُشت دستمو داغ کنم دیگه رای بدم» کشورشان را نساختند، ابرقدرت نشدند. ایستادند، جنگیدند و پیروز شدند.