قالیباف؛ تنهایی دم مرگ و هویدایی خویشتنِ خویش

محمدباقر قالیباف امروز خویش بود و نمایش امروزش هویدایی خویشتن خویش. چهره‌ای نو، نایاب و البته حقیقی از قالیباف.  محمدباقر قالیباف، ۸۴ که آمد برای ریاست جمهوری، «سردار خلبان دکتر شیک چشم‌آبی» بود؛ اشتباه کرد. او گمان می‌کرد اگر مشاوران مشاطه‌گرش او را شبیه به «سید محمد خاتمی» کنند، پیروز خواهد شد؛ اما «مردی از جنس مردم» شکستش داد.

۹۲ که آمد، شد «مدیر جهادی با لباس‌های خاکی». او باز به دست مشاطه‌گران می‌خواست شبیه «مردی از جنس مردم‌» شود؛ اما اشتباه کرد. ذائقهٔ مردم عوض شده بود. باز شکست خورد. نه ۸۴ و نه ۹۲ او خودش نبود. نقاب داشت. ۹۲ اگر یادمان باشد، یکی از دلایل شکستش این بود که لحظه‌ای «حسن روحانی» نقاب او را کنار زد و ماجرای «گازانبری» را گفت.

قالیباف ۹۶ خودش است. خود خودش. خشمگین است. اتهام نادرست می‌زند. می‌خواهد رقیبش را با هر ابزاری خرد کند. پس از رفتارهای نادرستش، لبخندی رضایت‌بخش کودکانه بر لبش می‌نشیند. این یک قالیباف حقیقی است. نقاب‌ها و مشاطه‌گران کنار رفته‌اند.

قالیباف مرگ را درک کرده است؛‌ مرگ سیاسی را. مردم تهران که به آیت‌الله یزدی و آیت الله مصباح در انتخابات خبرگان رأی ندادند، مردم تهران که نتیجهٔ مجلس ۳۰-۰ کردند، به یاران او در شورای شهر رأی نخواهند داد و او دیگر شهردار نیست. در ریاست‌جمهوری هم شانس ندارد. او در جمنا چهارم شد. املاک نجومی و استخدام نجومی و پلاسکو به او ضربه زدند. حامیان سابقش از او روی‌گردانده‌اند. احمد توکلی از او جدا می‌شود. اصول‌گرایان به سمت سید ابراهیم رئیسی رفته‌اند. او بازنده بود و باز هم خواهد باخت؛ اما در جای دیگر هم پیروزی ندارد. ۹۲ اگر در ریاست جمهوری باخت، توانست شهرداری را حفظ کند؛ اما امروز او هر دو را از دست‌رفته خواهد دید. مرگ، انسان را خویشتن می‌کند؛ نقاب‌ها را کنار می‌نهد، تدلیس مشاطه‌گران را پاک می‌کند و خویشتنِ خویش را هویدا می‌کند. قالیباف امروز خودش بود. خودِ خودش. زنده‌باد مرگ، هویداگر خویشتن‌ها.