رییسی داروی کدام درد است؟
مهدی مقدسی
(فعال سیاسی حزب‌الله / کانال تلگرامی «مکتوبات»)
با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری و با وجود تشتت آرا و تعدد نامزدها ذیل جناح اصولگرا، بحث ها روز به روز برای نامزدی حجت الاسلام رئیسی گرم تر شده و او بیش از پیش با اقبال مواجه می گردد.
به خصوص که کاندیداتوری وی، می‌تواند مانع از کاندیداتوری دیگر نامزدهای بالقوه اصولگرایان به ویژه سعید جلیلی شود. کسی که تاکنون حاضر به تن دادن به سازوکار اتحاد انتخاباتی اصولگرایان معروف به «جمنا» نشده است. از این رو نامزدی رئیسی تنها راه تحقق هدف «وحدت اصولگرایان» به نظر میرسد.
تریبون‌هایی در حال مطلوب و ایده آل جلوه دادن ایشان برای بدنه حزب الهی کشور هستند و درمان همه دردهای کشور، و پاسخ همه‌ی دلخوری‌ها حزب الهی‌ها از عملکرد خارجی و داخلی دولت را در ریاست جمهوری ایشان تعریف می‌کنند.
قبله آمالی از ایشان ساخته و مسجد به مسجد و کوی به کوی طومار درخواست دعوت از ایشان به انتخابات را می‌چرخانند.
اما سوالی که در مورد کاندیداتوری وی باید روشن شود، این است که با وجود مشکلات مهم اقتصادی و اجتماعی در کشور، رئیسی، دوای کدام درد امروز کشور است؟
کدام کارنامه مدیریتی نشان می دهد که او می تواند حلال این مشکلات باشد؟ آیا با پستهایی در قوه قضاییه و تولیت آستان قدس در کنار دیدارهای قابل تقدیر از فقرا، کسی می‌تواند سکاندار امور اجرایی کشور شود؟
آیا می توان صرفا با این تصورِ درست یا غلط که رئیسی توان رای‌آوری بالایی داشته و می‌تواند با ایجاد وحدت در جبهه اصولگرایان به مصاف روحانی رفته و وی را شکست دهد کفایت شایستگی وی برای ریاست جمهوری را می‌کند؟ حتما نه. خصوصا اینکه دولت وی دولتی ائتلافی (بخوانید سهمیه‌ای) از همه طیف‌ها و جریانات راستی خواهد بود.
بر کمتر کسی پوشیده است که عملکرد دولتی ائتلافی از راستگرایان موجود سیاست ایران تفاوت جدی‌ای با دولت فعلی نخواهد داشت.
حتی بزرگان این قوم همچون باهنر و مصباحی مقدم صادقانه و صریح بیان کرده‌اند که روحانی را اصولگرای واقعی می‌دانند. تا آنجا که سخن از حمایت وی در انتخابات نیز به میان آورده‌اند.
باید در نظر داشت که مسئله امروز کشور آنچنان که در «جمنا» موجب وحدت شده، «نه به روحانی» نیست. «نه به روحانی» فقط مسئله قدرت قبیله اصولگرایان است نه مردم و نیروهای حزب‌الهی. چیزی است در حد من باشم تو نباشی، نه بیشتر.
ظلم به کشور فقط انعقاد قراردادهای یک طرفه با کشورهای بیگانه نیست. به قدرت رساندن فردی که نه توانی برای حل مشکلات کشور داشته و نه نویدی به اصلاح رویه‌های لیبرالیستی مدیریت کشور بدهد هم به صرف اینکه می تواند «قبیله»مان را به قدرت برساند ظلمی آشکار است.
