کاخ سفید
واشنگتن دی سی
۲۰ ژانویه ۲۰۲۱

سخنرانی پرزیدنت جوزف ر. بایدن جونیور در مراسم تحلیف
ساختمان کنگره ایالات متحده

آقای رابرتس، قاضی ارشد دیوان عالی؛ خانم هریس، معاون رئیس جمهوری؛ خانم پلوسی، رئیس مجلس نمایندگان؛ آقای شومر، رهبر دموکرات‌ها در سنا؛ آقای مک کانل، رهبر جمهوریخواهان در سنا؛ آقای پنس، معاون رئیس جمهوری سابق؛ مهمانان برجسته و هموطنان آمریکایی من، امروز، روز آمریکاست. امروز، روز دموکراسی است؛ روز تاریخ و امید، شروعی تازه و عزم است. آمریکا باری دیگر با آزمون دشواری مواجه بود. و آمریکا بر این چالش غلبه کرد. امروز ما پیروزی نه یک نامزد، بلکه پیروزی یک هدف را جشن می‌گیریم: دموکراسی. صدای مردم شنیده شد و خواسته مردم برآورده گشت.

ما باری دیگر پی بردیم که دموکراسی گرانبها و شکننده است. و در این لحظه دوستان من، دموکراسی چیره شده است. (کف زدن حضار)

و حال در این مکان مقدس، جایی که چند روز پیش خشونت سعی کرد در بنیاد کنگره تزلزل ایجاد کند، ما به عنوان یک ملت، ذیل پروردگار، و جدایی‌ناپذیر گردهم آمده‌ایم تا همانطور که در دو قرن شاهد آن بوده‌ایم، قدرت را به طور مسالمت‌آمیز انتقال دهیم. ما به سبک منحصر به فرد آمریکایی، بی‌قرارانه، جسورانه، و خوش‌بینانه به آینده می‌نگریم و کشوری را خواهیم ساخت که می‌توانیم باشیم و باید باشیم.

من از رئیس جمهوری‌های پیشین از هر دو حزب که امروز در اینجا حضور دارند تشکر می‌کنم. من از صمیم قلب از آنها متشکرم. (کف زدن حضار) من به تاب‌آوری قانون اساسی و قدرت کشورمان یقین دارم، مانند پرزیدنت کارتر که دیشب با او صحبت کردم، ولی نمی‌توانست امروز در کنار ما باشد. ما برای یک عمر خدمت به او درود می‌فرستیم.

من همان سوگند مقدسی را یاد کردم که این میهن‌پرستان پیش از من یاد کردند. سوگندی که برای نخستین بار توسط جورج واشنگتن یاد شد. ولی داستان آمریکا به تنهایی به دست یک نفر یا چندی از ما شکل نمی‌گیرد، بلکه توسط همه ما، ما مردمی که به دنبال ایجاد یک اتحاد کامل‌تر هستیم. کشور ما کشور بزرگی است. ما مردمان خوبی هستیم. برای قرن‌ها از پستی و بلندی‌ها، جنگ و صلح گذر کرده و به اینجا رسیده‌ایم، ولی هنوز راه درازی پیش رو داریم.

ما با سرعت و ضرورت اقدام خواهیم کرد، زیرا در این زمستان پرخطر و شرایط خارق‌العاده کارهای زیادی برای انجام پیش رو داریم. اصلاحات باید صورت گیرند. باید ترمیم کرد، بهبود بخشید، ساخت و پیش برد. کمتر افرادی در تاریخ کشورمان تا این اندازه به چالش کشیده شده‌اند یا با چنین وضعیت دشواری که اکنون با آن مواجه هستیم روبرو بوده‌اند.

ویروسی که در هر قرن یک بار بی‌صدا شیوع پیدا کرده و کشور را فراگرفته است، و بیش از جنگ جهانی دوم موجب از دست رفتن جان آمریکایی‌ها شده است. میلیون‌ها نفر شغل خود را از دست داده‌اند، صدها هزار کسب و کار تعطیل شده‌اند، فریاد برای عدالت نژادی با تاریخچه‌ای ۴۰۰ ساله ما را تکان داده است. رویای عدالت برای همه بیش از این به تعویق نخواهد افتاد.(کف زدن حضار)

فریاد زمین نیز برای بقا بلند شده است. فریادی که نمی‌تواند بیش از این ناامیدانه‌تر یا واضح‌تر باشد. و اکنون ما باید با ظهور افراط‌گرایی سیاسی، برترپنداری نژاد سفید، و تروریسم خانگی مقابله کنیم و قطعاً آن را شکست خواهیم داد.(کف زدن حضار)

برای غلبه بر این چالش‌ها، التیام روح آمریکا و تضمین آینده کشور، گفتار به تنهایی کافی نیست. این مستلزم نامحسوس‌ترین ویژگی یک دموکراسی است: وحدت. در اول ژانویه سال ۱۸۶۳، آبراهام لینکلن اعلامیه آزادی بردگان را به امضاء رساند. وقتی قلم روی کاغذ گذاشت، او گفت: “اگر روزی نام من در تاریخ ثبت شود، به خاطر این سند خواهد بود و تمام روح من در آن گنجانیده شده است.”

“تمام روح من در آن گنجانیده شده است.” امروز، در این ماه ژانویه تمام روح من در این امر گنجانیده شده است: گردهم آوردن آمریکا، متحد کردن مردم. و من از همه آمریکایی‌ها می‌خواهم در این تلاش به من بپیوندند.(کف زدن حضار)

متحد شدن برای مبارزه با دشمنانی که پیش رو داریم، خشم، کینه و نفرت، افراط‌گرایی، بی‌قانونی، خشونت، بیماری، بیکاری و ناامیدی. با اتحاد می‌توانیم کارهای بزرگ و مهمی را به انجام برسانیم.

ما می‌توانیم اشتباهات را رفع کنیم. می‌توانیم برای مردم شغل‌های مناسب ایجاد کنیم. می‌توانیم فضای امنی در مدارس برای فرزندانمان ایجاد کنیم. می‌توانیم بر این ویروس مرگبار غلبه کنیم. می‌توانیم پاداش و دستمزد مناسب برای کار تعیین کنیم و طبقه متوسط را دوباره بسازیم و مراقبت‌های بهداشتی را برای همگان تضمین کنیم. می‌توانیم به عدالت نژادی تحقق بخشیم و آمریکا را باری دیگر به یک نیروی پیشتاز و مثبت در جهان تبدیل کنیم.

می‌دانم که صحبت از وحدت این روزها برای برخی‌ها یک خیال احمقانه به نظر می‌رسد. می‌دانم نیروهایی که بین ما تفرقه ایجاد کرده‌اند عمیق و واقعی هستند. ولی همچنین می‌دانم که این چیز جدیدی نیست. تاریخ ما یک مبارزه مداوم بین این آرمان آمریکایی که همه ما برابر آفریده شده‌ایم، و واقعیت تلخ و زشت نژادپرستی، بوم گرایی، ترس، و تنفر از دیگران بوده است که از مدت‌ها پیش ما را از یکدیگر پاشیده است.

این یک نبرد دائمی است، و پیروزی هرگز مطمئن نیست. در جنگ داخلی، رکود بزرگ، جنگ جهانی، حملات یازده سپتامبر، در طول همه سختی‌ها، فداکاری‌ها، و ناکامی‌ها فرشتگان ما همیشه پیروز بوده‌اند. در هر یک از این لحظات، تعداد کافی از ما دست به دست هم دادیم تا با هم پیش رویم، و اکنون هم می‌توانیم این کار را انجام دهیم.

تاریخ، ایمان، و خرد راه وحدت را به ما نشان می‌دهند. ما می‌توانیم به یکدیگر نه به عنوان رقیب، بلکه به عنوان همسایه نگاه کنیم. می‌توانیم با یکدیگر با احترام و کرامت رفتار کنیم. می‌توانیم به یکدیگر بپیوندیم، فریادها را متوقف کنیم، و تنش‌ها را کاهش دهیم. زیرا بدون وحدت صلح وجود نخواهد داشت، و فقط تلخی و خشم باقی می‌ماند. پیشرفت وجود نخواهد داشت، و فقط خشم طاقت‌فرسا باقی می‌ماند. ملتی وجود نخواهد داشت، فقط جامعه‌ای دچار هرج و مرج باقی می‌ماند.

این لحظه تاریخی برای پرداختن به بحران و چالش است، و وحدت مسیر پیش روی ما است. و ما باید به عنوان ایالات متحده آمریکا به آن بپردازیم. اگر این کار را انجام دهیم، به شما قول می‌دهم شکست نخواهیم خورد. ما در آمریکا وقتی با همکاری با یکدیگر کاری را انجام داده‌ایم، هرگز شکست نخورده‌ایم.

بنابراین امروز، در این لحظه، در این مکان، بیایید همه از نو شروع کنیم. بیایید به یکدیگر گوش فرادهیم. بیایید یکدیگر را با چشم نو ببینیم. به یکدیگر احترام بگذاریم. سیاست نباید به منزله آتش خشمگینی باشد که همه چیز را در مسیر خود نابود می‌کند. هر اختلاف نظری نباید به جنگ بیانجامد. ما باید فرهنگی را که در آن واقعیت‌ها دستکاری و یا حتی ساخته می‌شوند، رد کنیم. (کف زدن حضار)

هموطنان من، ما باید متفاوت باشیم. ما باید بهتر از این باشیم، و من معتقدم که آمریکا خیلی بهتر از این است. به اطرف خود نگاه کنید. ما زیر سایه گنبد ساختمان کاپیتول ایستاده‌ایم که همانطور که قبلاً ذکر شد، ساخت آن در طول جنگ داخلی تکمیل شد، زمانی که اتحاد کشور به‌راستی مطرح بود. با این‌حال، ما تاب آوردیم و پیروز شدیم.

ما روبروی نشنال‌مال ایستاده‌ایم، جایی‌که دکتر کینگ سخنرانی رویای خود را ایراد کرد. ما جایی ایستاده‌ایم که ۱۰۸ سال پیش در یک مراسم تحلیف دیگر هزاران معترض سعی کردند مانع زنان شجاعی شوند که برای کسب حق رأی خود راهپیمایی می‌کردند. و امروز، ما شاهد سوگند خوردن نخستین زن در تاریخ آمریکا در سمت معاون رئیس جمهوری هستیم- کامالا هریس.

به من نگویید تغییر امکان‌پذیر نیست! (کف زدن حضار)

ما در این سوی پوتوماک و گورستان ملی آرلینگتون ایستاده‌ایم، جایی که قهرمانان از جان گذشته در آرامش ابدی به خاک سپرده شده‌اند. ما در مکانی ایستاده‌ایم، جایی که چند روز پیش گروهی آشوبگر گمان کردند که با استفاده از خشونت می‌توانند خواست مردم را خاموش کنند، روند دموکراسی را متوقف کنند، و ما را از این مکان مقدس بیرون کنند. این اتفاق نیفتاد. این اتفاق هرگز نخواهد افتاد. نه امروز. نه فردا. و نه هرگز. (کف زدن حضار)

از همه کسانی که از کارزار انتخاباتی ما حمایت کردند، از اعتماد شما سپاسگزار و در برابر شما فروتن هستم. به همه کسانی که به ما رأی ندادند، اجازه دهید بگویم: به حرف‌های من گوش دهید. من و قلبم را بسنجید.

اگر هنوز با من مخالف هستید، باشد. دموکراسی همین است. حق مخالفت مسالمت‌آمیز مطابق اصول و مبانی جمهوری ما بزرگترین نقطه قوت این کشور است. با این‌حال به وضوح می‌گویم، اختلاف نظر نباید منجر به نفاق و ازهم گسیختگی گردد. من به شما وعده می‌دهم که رئیس جمهوری همه آمریکایی‌ها خواهم بود.(کف زدن حضار) من به شما قول می‌دهم که برای آنهایی که به من رأی ندادند به همان اندازه تلاش خواهم کرد که برای رأی دهندگان خودم تلاش می‌کنم. (کف زدن حضار)

چندین قرن پیش، سنت آگوستین که در کلیسای من مقدس است چنین نوشت، کثرت‌گرایی در مقصود مشترک عشق مردم تعریف می‌شود. مقصود مشترک عشق آنها. چه چیزی به عنوان آمریکایی ما را تعریف می‌کند؟

پاسخ این است: فرصت، امنیت، آزادی، کرامت، عزت و احترام و بله حقیقت. (کف زدن حضار) هفته‌ها و ماه‌های اخیر درس دردناکی به ما آموختند. در یک طرف حقیقت است و در طرف دیگر دروغ. دروغ‌هایی که برای قدرت و منفعت گفته می‌شوند.

هر یک از ما به عنوان شهروند، آمریکایی، و به خصوص رهبرانی که به احترام به قانون اساسی و حفاظت از کشورمان متعهد شده‌اند وظیفه داریم از حقیقت دفاع کنیم و از دروغ‌ها پرده برداریم.(کف زدن حضار)

من متوجه هستم که بسیاری از هموطنان من با ترس و وحشت به آینده می‌نگرند. درک می‌کنم که نگران از دست دادن شغل خود هستند. می‌دانم مانند پدرم، شب‌ها در رختخواب دراز می‌کشند و به سقف خیره می‌شوند و نمی‌دانند که آیا خواهند توانست بیمه سلامتی خود را نگه دارند، یا وام خانه‌شان را پرداخت کنند. آنها به خانواده‌شان فکر می‌کنند و نگران آینده هستند. باور کنید، درک‌تان می‌کنم.

اما خود را در انزوا قرار دادن، پیوستن به جناح‌های مخالف، بی‌اعتمادی به کسانی که ظاهر متفاوتی دارند و یا پیرو آیین دیگری هستند و یا اخبار خود را از منابع خبری متفاوتی دریافت می‌کنند، راه حل نیست. ما باید به این جنگ غیرمدنی پایان دهیم؛ جنگی که بین جمهوریخواهان و دموکرات‌ها؛ روستاها و شهرها؛ محافظه‌کاران و لیبرال‌ها شکاف ایجاد کرده است. اگر قلب‌هایمان را باز کنیم به این جنگ پایان خواهیم داد. 

اگر کمی بردباری و فروتنی از خود نشان دهیم، و اگر خود را جای دیگری بگذاریم - به قول مادرم، خودت را یک لحظه جای آنها بگذار. چرا که زندگی چنین است: هیچوقت نمی‌دانید سرنوشت برای شما چه رقم خواهد زد. روزهایی خواهند بود که نیاز به دست یاری خواهید داشت. روزهایی خواهند بود که شما دست یاری به دیگری خواهید داد. زندگی همین است. ما به یکدیگر محتاجیم.

اگر این‌چنین عمل کنیم، کشور ما قوی‌تر، مرفه‌تر، و برای آینده آماده‌تر خواهد بود. هنوز هم می‌توانیم با هم اختلاف‌نظر داشته باشیم. هموطنان من، ما برای انجام کارهای پیش رو به یکدیگر نیاز خواهیم داشت. ما برای گذر از این زمستان تاریک به تمام توان خود نیاز داریم. ما احتمالاً به سخت‌ترین و مرگبارترین مرحله همه‌گیری این ویروس نزدیک می‌شویم.

ما باید سیاست را کنار بگذاریم و سرانجام به عنوان یک ملت، یک کشور با این همه‌گیری روبرو شویم. من به شما قول می‌دهم. همانطور که در کتاب مقدس آمده است: “شامگاه گریه نزیل می‌شود. صبحگاهان رخ می‌نماید.” ما این سختی را با هم پشت سر خواهیم گذاشت. با هم. همه همکاران من در مجلس نمایندگان و سنا، همه ما متوجه هستیم که امروز همه چشم‌ها در جهان به ما دوخته شده است. پیام من به کسانی که فراتر از مرزهای ما هستند این است.

آمریکا به آزمون گذاشته شد، و در نتیجه قوی‌تر از گذشته شدیم. ما ائتلاف‌های خود را در جهان اصلاح خواهیم کرد و باری دیگر در صحنه جهانی به تعامل خواهیم پرداخت. نه برای پرداختن به چالش‌های دیروز، بلکه برای پرداختن به چالش‌های امروز و فردا.(کف زدن حضار)

ما صرفاً نه با به نمایش گذاشتن قدرت خود، بلکه با الگوی رفتاری‌مان رهبری خواهیم کرد.(کف زدن حضار) ما یک شریک قدرتمند و قابل اعتماد برای صلح، پیشرفت و امنیت خواهیم بود.

همه شما می‌دانید که رخدادهای زیادی را پشت سر گذاشته‌ایم. در اولین اقدام خود به عنوان رئیس جمهوری از شما می‌خواهم برای دعا برای همه آنهایی که در سال گذشته جان خود را در اثر همه گیری ویروس از دست دادند، آن ۴۰۰ هزار نفر آمریکایی- مادر، پدر، همسر، پسر، دختر، دوست، همسایه و همکار به من بپیوندید. ما با تبدیل شدن به مردم و کشوری که می‌توانیم و باید باشیم، یاد آنها را گرامی خواهیم داشت.

بیایید برای همه آنهایی که جان خود را از دست دادند، بازماندگان و کشورمان چند لحظه سکوت کرده و دعا کنیم.

[چند لحظه سکوت]

آمین. این زمان آزمایش است. دموکراسی و حقیقت مورد حمله قرار گرفته‌اند. شیوع یک ویروس غیر قابل کنترل، نابرابری فزاینده، نژاد پرستی سیستمیک، بحران تغییرات اقلیمی، نقش آمریکا در جهان. هر یک از این موضوعات به تنهایی چالش بزرگی است. ولی واقعیت این است که ما یکباره با همه این چالش‌ها مواجه هستیم، و مسئولیت سنگین و بی‌سابقه‌ای را بر عهده داریم. و اکنون به آزمایش گذاشته می‌شویم.

آیا همه با هم از عهده این مسئولیت بر خواهیم آمد؟ زمان، زمان جسارت است چرا که کارهای زیادی برای انجام پیش رو داریم. من به شما وعده می‌دهم که مسلماً عملکرد همه ما در حل این بحران‌های فاجعه‌بار در عصر خود مورد قضاوت قرار خواهد گرفت. پرسش این است که آیا ما از عهده این مسئولیت عظیم بر خواهیم آمد یا خیر. آیا به این فصل نادر و دشوار چیره خواهیم شد یا خیر؟

آیا به تعهدات خود عمل کرده و دنیای جدید و بهتری را به فرزندانمان منتقل خواهیم کرد؟ من معتقدم که باید این کار را انجام دهیم. مطمئن هستم که شما هم همینطور. و معتقدم که این کار را خواهیم کرد و با این کار فصل بعدی تاریخ ایالات متحده آمریکا را خواهیم نوشت. داستان آمریکا، داستانی که شبیه ترانه‌ای است که برای من پرمفهوم است و “سرود آمریکا” نام دارد. 

بخش مورد علاقه من در این شعر این است: “چندین قرن تلاش و دعا ما را به اینجا رسانده، میراث ما چه خواهد بود؟ فرزندان ما چه خواهند گفت؟ به من بگو کی زندگی‌ام به پایان خواهد رسید. آمریکا. آمریکا. من بهترین‌هایم را به تو هدیه کردم.” بیایید ما هم تلاش‌ها و دعاهایمان را به داستان کشورمان بیافزاییم.

بدین ترتیب، وقتی زندگی‌مان به پایان می‌رسد، فرزندان و نوه‌هایمان خواهند گفت که ما نهایت تلاش و وظیفه‌مان را انجام دادیم، و سرزمین زخمی را التیام بخشیدیم. هموطنان، من سخنانم را همانگونه که آغاز کردم به پایان می‌رسانم، با سوگند مقدس در برابر پروردگار و همه شما. من عهد می‌کنم همیشه واقعیت را به شما بگویم. من از قانون اساسی، از دموکراسی‌مان، و از آمریکا دفاع خواهم کرد.

من نهایت تلاشم را برای شما، همه شما انجام خواهم داد. من در خدمت شما خواهم بود. من به قدرت و ناراحتی‌های شخصی فکر نخواهم کرد، بلکه امکانات و نفع عموم را در نظر خواهم داشت. با هم، داستان آمریکا را مبنی بر امید به جای ترس، وحدت به جای نفاق، و نور به جای تاریکی خواهیم نوشت. داستانی که از بزرگواری و کرامت، عشق و التیام، عظمت و خوبی خواهد گفت. 

باشد که این داستان راهنمای ما باشد، به ما الهام بخشد، و داستانی باشد که به نسل‌های آینده خواهد گفت که ما به فراخوان تاریخ پاسخ دادیم و به تعهد خود عمل کردیم. که دموکراسی و امید، حقیقت و عدالت به پاس ما از بین نرفتند، بلکه رونق گرفتند. که آمریکا آزادی را در داخل کشور تضمین نمود و باری دیگر به چراغ امید برای جهانیان تبدیل شد. این میراثی است که ما به پیشینیان، یکدیگر، و نسل‌های آینده مدیون هستیم. 

ما با هدف و عزم راسخ، ایمانی پایدار، و با جان و دل به یکدیگر و کشوری که با تمام قلب دوست داریم به وظایفی که پیش رو داریم می‌پردازیم. خداوند آمریکا را در پناه خود نگه دارد و از سربازان ما محافظت کند. سپاسگزارم، آمریکا.

پایان
۱۲:۱۳ بعدازظهر به وقت شرق آمریکا

منبع: سفارت مجازی آمریکا در ایران