آن دسته از کنشگرانی که در سال‌های گذشته گذارشان به زندان افتاده است؛ خواه ناخواه در بندهای امنیتی مدتی با هواداران سازمان مجاهدین خلق هم بند بوده‌اند. به نظرم همۀ این کنشگران تأیید کنند که اغلب هواداران زندانی سازمان در مناسبات شخصی و خصوصی و عادی، افرادی مؤدب، عاطفی، صمیمی، مهربان و منطقی‌اند به طوری که اگر فردی از زندگی با آنان احساس لذت نکند؛ آزاری هم از آنان نمی‌بیند. در عین حال، به گمانم همگان تصدیق کنند که وقتی پای اهداف و عملکرد سازمان و بخصوص رهبران آن وسط کشیده می‌شود؛ همین هواداران ناگهان جلوۀ دیگری از خود بروز می‌دهند و به صورت افرادی دگم و متعصب و خشک و غیرمنطقی در می‌آیند!

تعصب آنان نسبت به رهبران سازمان به اندازه‌ای است که پنداری مسعود و مریم رجوی همان خدایان اساطیری‌اند که در این زمان به هیئت آدمیزاد در آمده‌اند و امکان کوچکترین خطا و لغزشی در کارشان نیست! هواداران سازمان چنان چشم‌بسته و گوش‌بسته این دو را «می‌پرستند» که گفتگو با آنان در این مورد از حوصلۀ هر فرد عادی نیز خارج است.

آنان همۀ کارنامۀ هولناک سازمان را توجیه یا انکار می‌کنند و هنگامی که سخن از ترور مردان کهنسالی چون مدنی و صدوقی و دستغیب و اشرفی به میان می‌آید؛ مهربانی فردی آنان به یکباره رنگ می‌بازد.

با این حساب، آنان تمام فکر و ذکر خود را معطوف به «سرنگونی» کرده‌اند و به هیچ مسئله و مشکل دیگری نمی‌اندیشند. از این رو، آنان درکی از مشکلات عینی جامعه و راه حل‌های آن ندارند و تصورشان بر این است که اگر به قدرت دست یابند؛ همۀ این مشکلات یک شبه از میان برمی‌خیزد.

اینها البته القائات خودِ سازمان است؛ سازمانی که این روزها طبق معمول هر ساله‌اش، گردهمایی پر سر و صدایی در پاریس به راه انداخته و شماری از مقام‌های سابق کشورهای مختلف را هم با خود همراه کرده است.

هدف اصلی سازمان از این گردهمایی، ترغیب غرب بویژه آمریکا، به پذیرش آن به عنوان آلترناتیو جمهوری اسلامی است.

البته تا لحظۀ کنونی، سیاست رسمی آمریکا «تغییر رفتار» جمهوری اسلامی و اصرار به بازگشت آن به پشت میز مذاکره است؛ از همین رو، گردهمایی سازمان در پاریس، جز نمایشی پر سر و صدا و پوچ چیز دیگری نیست و حضور جمع قابل توجهی از مقام‌های سابق غربی و یا اعضای کنگره آمریکا و حتی رودی جولیانی که آن را به کاخ سفید می‌چسبانند؛ تأثیری در اصل ماجرا ندارد.

با این همه، این احتمال جدی است که دولت ترامپ در ماههای آینده، سیاست «تغییر رژیم» را جایگزین سیاست «تغییر رفتار» کند که در آن صورت، فضای مانوری برای سازمان هم فراهم می‌شود.

روشن است که اگر آمریکا در صدد حمایت از آلترناتیوی برای جمهوری اسلامی برآید؛ به دلایل متعددی رضا پهلوی را ترجیح خواهد داد؛ اما احتمالاً سازمان هم از دایرۀ انتخاب‌های آنها خارج نخواهد ماند.

با این حال، مشخص است که آمریکا به سازمان نگاهی کاملاً ابزاری دارد و اگر هم روزی بخواهد از آن استفاده کند؛ نه در جهت به قدرت رساندن آن، بلکه به منظور تضعیف قدرت حاکم بر ایران برای تسهیل مسیر نیروی مورد اعتماد خودشان خواهد بود. ظاهراً سازمان به همین اندازه هم راضی است!

عجب روزگاری پیدا کردیم خدا!