غروب

 زمین به سمت کدامین غروب می‌رانـَد
که در تلاطم درد
نگاه ابری ِ غم هم، کمی نمی‌بارد؟
 
کبوتر از رسالت پیغام شوم،
                            شرم آگین-
خزیده پشت سکوت،
و زاغ مانده  به سر شاخه‌ی بلاغت خویش
                   - چو کرکس و کفتار-
سیاه و وَهـم‌آیین.
 
نگفتی‌ام بدرود!
ولی طنین تلخ سکوتت، به رغم آن لبخند،
 به واپسین دیدار
                            پر از جدایی بود
                            و مـن نفهمیدم!
 
و بعد از آن، بی‌خویش، 
تهی ز طاقت تکرار آن پیام مهیب
گریختم
چه بی‌قرار و غریـب!
 
غروب کرده زمین
غروب کرده زمان
ولی به باور بی‌تاب من نمی‌گنجد
غروب آن همه نور!

ویدا فرهودی
بهار ١٣٨٥