تابستان تبر

از سفری بی‌آغاز 
و از غربتی بی‌سرزمین
                          آغاز می‌کنم
می‌آیم،
در کسوتی از خشم و خاکستر
تا آزادی را
سرودی تازه ساز کنم 
در برهوت خاموشان.

*
رهاوردم،
آزادگان را
گـُلاویز لبخندی است
و لاله‌ای
که هر بامداد ـ در باد -
                        می‌شکوفد
و به شامگاهان،
در خون، 
                   خاموش می‌شود.   
 
دژخیمان را به پیشاورد،
                             اما
مشتی شوخ، در پشتواره دارم
که اینان
ـ سرگینان ـ
سزا را نا سزاوارانند.

*
حریق سرو
پاییز پالیز
و تابستان تبر.
حکایت ما را، 
            یارا چونین رقم زدند:
رنگیزه‌ی خوناب،
کاغذین جامه،
و عَلَمِ بیداد.

*
حکایت ما اما،
حکایت اوفتادن‌هاست
و باز برخاستن،
حماسه‌ای مکرر
در هفتخوان تاریخ
که سرانجام،
رخش پیروزی را 
یالپوشی ترمه، بر پشت می‌نهد
در جلگه‌های سبز هزار اسپ.

*
نه خاطره‌ی آفتاب در شام بهمن 
که آزادی 
قبای فردای کودکان ماست!

بیست و دوم آذر نودویک