من سکوت می‌ کنم پس هستم

معلمان در قطعنامه چه گفتند؟ از نمایندگان مجلس خواستیم رفتار سیاسیشان را کنار بگذارند و از معلم به عنوان ابزار استفاده نکنند. از دولت خواستیم جدی‌تر در مسائل مربوط به معلمان وارد شود و سنجیده‌تر عمل کند. براساس بند ۵ ماده ۶۸ قانون خدمات کشوری که یکسری خدماتی را برای افراد قائل بوده، این خدمات برای ما هم اعمال شود. وضعیت معیشتی همکاران بازنشسته که به نسبت سایر اقشار، دریافتی پایین‌تری دارند باید تصحیح شود. خدمات بیمه معلمان باید درست شود تا معلمان از خدمات بیمه‌ای مناسبی برخوردار شوند.

اینجا خیابان بهارستان است، ساختمان شیشه‌ای مجلس. حوالی ساعت ۹:۴۵، برخلاف روزهای معمول شلوغ‌تر است. به‌جای ترافیک ماشین‌ها، ترافیک آدم‌ها بیشتر در چشم خودنمایی می‌کند. دقیقه‌ها که می‌گذرند آدم‌های بیشتری می‌آیند. عقربه‌های ساعت، ۱۰:۳۰ را نشان می‌دهد. ترافیک آدم‌ها از یک ساعت پیش بیشتر است. بیشتر می‌مانیم. طرف‌های ساعت ۲ بعدازظهر، آنقدر جمعیت زیاد شده که دیگر پلیس هم در اطراف دیده می‌شود. اما پلیس‌ها فقط نگاه می‌کنند. حدودا ۲۰۰۰ هزارنفری می‌شوند. جمعیت کاغذهایی به دست دارند که با فونت‌های بزرگ نوشته شده: «همه جامعه به معلمان مدیونند»، «سکوتم از رضایت نیست»، «ما از فرق می‌نالیم، نه از فقر»، «معلم فرهنگ‌ساز جامعه را دریابید»، «معلم بیدار است، از تبعیض بیزار است»، «بر روی تخته‌های خود بنویسید یک با یک برابر نیست»، «معلمان خواستار تاثیرگذاری تشکل‌های صنفی بر تصمیمات آموزش و پرورش هستند». دیگر همه می‌دانند این‌ها معلمانی هستند که در اوج متانت اعتراض می‌کنند. در ذهن مرور می‌کنید خبری را که ۱۰ روز پیش خوانده‌اید: «روز دهم اسفندماه، تجمع سکوتی با حضور معلمان در مقابل مجلس در تهران و در مقابل ادارات کل آموزش و پرورش استان‌ها در اعتراض به رعایت نشدن حق معلمان و برچیده شدن تبعیض‌ها برگزار خواهد شد.» خبر‌ها از گوشه و کنار می‌رسد، شهرهای دیگر هم شلوغند. اما شلوغی‌ای در عین سکوت!

نه چپی هستیم نه راستی
حوالی ساعت ۳:۳۰ بعدازظهر است. جمعیت پیچ‌و‌تاب می‌خورد و کاغذهای اعتراض‌نوشت در رقص باد به این طرف و آن طرف می‌روند. برخلاف اتفاقات دیگر، حضور خبرنگاران بسیار کمرنگ است. جز سه چهار نفر، خبرنگار دیگری در جمعیت دیده نمی‌شوند. حتی عکس‌هایی که از تجمعات دیروز در رسانه‌ها منتشر شد، عکس‌هایی بود که با گوشی‌های همراه گرفته شده بودند. اما اگر در بین جمعیت بچرخید حتما اعضای اصلی کانون صنفی را می‌بینید. «مهدی بهلولی»، یکی از اعضای انجمن صنفی در بین جمعیت دیده می‌شود. نزدیکی‌های خواندن قطعنامه تجمع است. او به «قانون» می‌گوید: «در قدم اول اعتراض ما به بودجه‌ای است که برای حقوق سال آینده معلمان درنظر گرفته شده است. افزایش ۱۴ درصدی حقوق اصلا جوابگوی معیشت خانواده نیست و معلمان تقاضای حقوق بیشتری دارند. همچنین معلمان به تبعیض بین معلمان و کارکنان دیگر ارگان‌ها نیز معترض هستند. چرا در ارگان‌های دیگر یک لیسانسه باید تا سه میلیون تومان حقوق بگیرد در صورتی که معلمان باید ‌‌نهایت یک میلیون و دویست هزار تومان بگیرند. من با دو فرزند و ۲۴ سال سابقه کاری تنها یک میلیون و صدهزار تومان حقوق دارم در صورتی که کسانی را می‌شناسم که در ارگان‌های دیگر نصف سابقه من را دارند ولی نزدیک سه میلیون تومان حقوق می‌گیرند. علاوه‌بر آن حتی به تبعیض‌هایی که بین خودشان هم وجود دارد معترض هستند. معلم مدرسه و معلمی که در ادارات و وزارتخانه‌ها در حال کار هستند امکاناتی دارند که معلمان مدرسه‌ها ندارند. از طرفی ما به شرایط بد آموزش‌و‌پرورش هم معترض هستیم. اگر این‌طور پیش برود ما تربیت درستی برای نسل آینده نخواهیم داشت.» اما در میان هیاهوی این جمعیت تنها دو نفر از اعضای مجلس به میان معلمان می‌آیند و درباره مطالبتان آن‌ها صحبت می‌کنند؛ یکی از این چهره‌های شاخص «محمدمهدی زاهدی» رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس است. ساعت ۱۱:۳۰ و درست دو ساعت و نیم قبل از شروع رسمی تجمع به جمعیت ملحق می‌شود، نیم‌ساعتی می‌ماند و بعد از‌‌ همان صحبت‌های همیشگی که «ما حق شما را از دوست می‌گیریم» می‌رود. بهلولی اما می‌گوید اعتراض معلمان حتی به رفتار مجلس هم است: «البته افرادی مثل آقای زاهدی گرایش راست دارند و بدشان نمی‌آید که علت اعتراض‌ها را تنها به گردن دولت بیندازند. درصورتی که معلمان نه چپی‌اند و نه راستی بلکه به هردو معترض هستند. نه دولت برای ما کار کرده و نه مجلس. نمایندگان با خواسته‌های معلمان سیاسی برخورد می‌کنند، دولت هم در جهت بهبود وضعیت معلمان کاری نکرده. در دو لایحه‌ای که طی دو سال گذشته از طرف دولت تصویب شده، افزایش چشمگیری در حقوق نمی‌بینیم.»

وزارت کشور مجوز راهپیمایی نداد
داستان این تجمع از ۱۰ روز پیش شروع شده است. از وقتی که یکی ازتشکل‌های صنفی معلمان ایران تصمیم می‌گیرند برای اعتراض به اجحاف‌ها، تجمع کنند و درخواستشان را به وزارت کشور ارائه می‌کنند. اما وزارت کشوربا درخواست آن‌ها موافقت نکرده است اما بیانیه‌ای منتشر می‌شود و معلمان در روز و زمان مقرر سر قرار حاضر می‌شوند. «اسماعیل عبدی» دبیر کانون صنفی معلمان ایران هم حضور دارد. او به «قانون» می‌گوید: «چیزی که برای ما مهم بود مسالمت‌آمیز برگزار شدن تجمع بود. ما از همکاران خواسته بودیم در این تجمع سکوت کنند و شعار جناحی ندهند و پلاکارد‌ها هم با‌‌ همان مضامین باشند. نمی‌خواستیم جهت سیاسی داشته باشیم و صرفا می‌خواستیم پیگیر خواسته‌های صنفی و حقوقی بدنه آموزش و پرورش باشیم. از تمام شهرهای اطراف تهران برای حضور در این تجمع آمده بودند؛ از اسلامشهر، رباط کریم، شهریار، کرج، ملارد، پاکدشت، ورامین و شهرری.» عبدی می‌گوید یکی از نقاط قوت این تجمع، سکوتش بود به طوری که حتی نیروی انتظامی هم از این‌همه سکوت تعجب کرده بود! «نیروهای انتظامی می‌گفتند مرتبا تجمعاتی در مقابل مجلس تشکیل می‌شود اما ندیده بودیم جمعیتی به این گستردگی بیایند و حتی کلمه‌ای شعار ندهند و این فرهیختگی معلمان را می‌رساند.» گویا خیلی از نمایندگان تقاضا کرده‌اند به جمع بیایند تا سخنرانی کنند اما چون در آستانه انتخابات مجلس به سر می‌بریم، ممکن بود از این سخنرانی‌ها استفاده‌های انتخاباتی شود برای همین به گفته عبدی درخواست‌ها مورد قبول واقع نمی‌شود. تنها درخواست معلمان حضور رئیس کمیسیون تلفیق در میان جمع بود که این اتفاق نیفتاده است. در بین حاضران، معلمان پیش‌دبستانی هم هستند، کسانی که با حقوق ۲۰۰ هزار تومان و با دریافت بیمه ۱۵ روز امرار معاش می‌کنند. معلمان پیمانی هم حتی هستند، کسانی که قرار بود از سال ۸۹ تا ۹۲ تکلیفشان معلوم شود و تبدیل وضعیت شوند اما هنوز این اتفاق نیفتاده. حضور بانوان هم بسیار پررنگ است به‌طوری که یک چهارم جمعیت حاضر، زنان هستند. حتی بازنشستگان فرهنگی هم هستند. زنان و مردان مسنی که بعضی‌هایشان با عصا به این تجمع آمده‌اند.

در شهرستان‌ها چه خبر بود؟
اما نکته اصلی این تجمع، کشوری بودنش است، اینکه معلمان سایر شهرستان‌ها هم به صورت خودجوش رأس ساعت‌های مشخص و با قراری مجازی، در ادارات آموزش و پرورش جمع شده‌اند و خواستار احقاق حقشان شده‌اند. اخبارهای زیادی از این طرف و آن طرف منتشر می‌شود. از استان‌هایی چون خراسان رضوی، لرستان، هرمزگان، کردستان، خوزستان، فارس و قزوین هم اخباری رسیده است. تجمع معلمان در شهرستان‌ها از ساعت ۹ صبح تا ۱۲ ظهر برگزار شده است. «محمدتقی سبزواری»، عضو کانون صنفی معلمان شیراز درباره تجمع دیروز به «قانون» می‌گوید: «طبق برنامه‌ریزی قبلی و براساس تبلیغات مجازی و به صورت کاملا خودجوش تجمع در مقابل اداره‌کل آموزش و پرورش فارس تجمع کردند.. نیروهای اداره کل در ‌‌نهایت متانت و منش برخورد کردند. همکاران از مشکلاتشان عصبانی بودند اما مسئله خوب تمام شد. شعار‌ها پیرامون بحث تبعیض معیشتی و دستمزد بود. مثلا فیش حقوقی‌ای با رقم ۲۵ میلیون تومان را نشان می‌دادند و مقایسه‌اش می‌کردند با فیش حقوقی معلمان. غلامرضا آذری مدیرکل هم به همراه مشاورانش به میان جمع آمد و معترضان را آرام کرد.» به گفته سبزواری آذری نمی‌توانست قولی بدهد چون مشکل اصلی از طرف وزارتخانه است که کمبود بودجه دارد. قدیمی عضو کانون معلمان همدان نیز به «قانون» می‌گوید: «ما تجمع اعتراضی نداشتیم. ما فقط اعتصاب کردیم. تصمیم کانون معلمان همدان بر این بود که از ساعت ۹: ۱۵ تا ۱۱: ۱۵ معلمان در دفتر مدارس بنشینند و سر کلاس‌ها نروند. اعتقاد ما این است که کار باید مرحله به مرحله جلو برود و تجمع آخرین مرحله است.» پیمان نودینیان، عضو کانون فرهنگیان سنندج نیز به «قانون» می‌گوید: «حوالی ساعت ۹ به بعد حدود ۱۰۰۰ نفر از همکاران در حیاط اداره‌کل‌ جمع شده‌اند و اعتراضشان را نشان دادند. اعتراض‌ها بیشتر حول محور مسائل معیشتی بوده. این تجمع نیز خودجوش برگزار شده است. در مریوان و دیوان‌دره هم تجمعاتی شکل گرفته است. ظاهرا خود مدیرکل هم در جمع همکاران بوده با این استدلال که خودش معلم است.» به این ترتیب بزرگ‌ترین تجمع معلمان که در تمام این سال‌ها بی‌سابقه بوده به پایان می‌رسد اما معلوم نیست وزارت آموزش و پرورش چقدر می‌تواند در برابرش سکوت داشته باشد!