میراث ماندگار

رؤیاهایم را در این واپسین دم هابیل
با خود به گور نخواهم برد‎.‎
آن‌ها را،
پیش از آن که قابیل، سرزمین پدری را ترک کند،
‎ ‎به تو می‌سپارم
به تو که همزاد کابوس‌هایت هستی ‏
و در سرزمین‌های نفرین شده به دنیا آمده‌ای ‏
و به تو که وارث یأس پدرانت هستی، ‏
می‌سپارم‎.

رؤیاهایم را ‏
پیچیده در حریر سحر و زرورق آفتاب
برای تو ‏
که در این سیاره‌ی خونین‎ ‎سهمی جز کابوس نداشتی،
به جا می‌گذارم.‏
برای تو ‏
که رؤیاهایت را پیش از بانگ خروس‌ها‎ ‎
به دار آویختند
و تو سوگوار در جستجوی اجسادشان‎ ‎
در گورستان‌های متروک پنجه به خاک کشیدی،
به جا می‌گذارم.‏

رؤیاهای من، رؤیا نیستند
که تنها در خواب به سراغت بیایند
و در بیداری از چنگت بگریزند.‏
رؤیاهای من ‏
درست مثل کابوس‌های تو حقیقی‌اند‎.‎

آن‌ها را در این واپسین دم‎ ‎
به تو ‏
که طغیان هزار ساله‌ی این سرزمینی می‌سپارم
به تو
‎ ‎که قرن‌هاست در تطاول طوفان
با آرزوهایت بر دارها آونگ بوده‌ای
و رهگذران از کنارت بی‌اعتنا گذشته‌اند، می‌سپارم.‏

رؤیاهایم را در دستان  لرزانت بگیر
تا هم آوای ضربان قلب تو
در دشت‌های ظلمانی سیاره‌ات
و در مسیر خاموش یأس تو
به ستاره‌ی چشمک‌زنی بدل شوند
و تو را به من ‏
و مرا به تو برسانند‎.‎

 

شهریار حاتمی
استکهلم ‏
نهم نوامبر ۲۰۱۹‏