به یاد بیاور

به یاد بیاور
نامت چگونه تو را از سایه‌ات بیرون می‌کشید وُ ‏
جای نگاهت
چگونه از ذهن خاک، ‏
از زخم، ‏
از راه، ‏
از آینه
‏ باران می‌آورد
‏ برای کودکان نیامده وُ
پنجره می‌کاشت
بر دیوارهای ریخته زیر نام‌های سبز بسیار، ‏
وَ تیرگی از نطفه‌های تبر ‏
به ریشه‌های بهار می‌ریخت وُ
‏ ما که خواستمان روشن‌تر از رؤیاهایمان بود وُ ‏
سکوتمان را
تاوانی بزرگ‌تر از  ‏
بی‌شمار ضجه
بر جنازهٔ برگ وُ
‏ رنگ خاک،
راه می‌رفتیم وُ راه می‌شدیم ‏
از دیوارهای صد ساله ‏
تا بی‌شمار آینه
که زخم‌هامان بر دیوارها می‌نشاند وُ
مرگ را هماورد جاودانگی می‌کرد.‏

به یاد بیاور وُ باور کن،
آزادی!...‏

ماندانا زندیان / ۲۵ خرداد ۱۳۹۸‏