بهشتِ پرندگان

(برای آشتی با پرنده‌ها)



از آن روز که گفته‌ام « پرنده دیگر، نه »
و پرنده را دلگیر کرده‌ام 
ببین چه می‌کنم برای آشتی با آن‌ها:


پرنده!
نگاهِ گل را ببین به دنبالت 
                                می‌توان در نهایتِ گل بودن 
                                به پرنده نیز حسادت کرد!

پرنده‌ها : «اووم. . . . »!



پرنده!
ببین هواپیما را
                   از تو تقلید کرده بال‌هایش را
اگر تو نبودی 
                   انسان را چه به هواپیما!

پرنده‌‌ها : «اووم . . . »!


پرنده‌!
اگر گفتی مقام تو در کدام شعر من است ؟ 
« حتمأ درشعر "در پرنده دیگر، نه "! »

آه  بس کن پرنده ، نه!  
در آن شعر
              که نگفته‌ام هنوز!

پرنده‌‌ها : « آها! »



پرنده‌ها!
               بایستید به صف
من دانه دانه شعر تازه می‌پاشم برای شما 
شما پيدا کنيد خود را در آن‌ها 


و نرم . . .  با شعر . .  .بلندشان می‌کنم!
یکی بر این دستم
یکی بر آن دستم
یکی بر این شانه 
یکی بر آن شانه
و بر هر شعری، پرنده‌ای
آرام . . . آرام . . .  می‌برم
                                      و می‌اندازم‌شان 
                                      در سفینه‌ی پگاهی‌ام!
جیغ می‌زنند!
« پرنده!  نترس!  جیغ نزن! 
   پرنده‌ای مثلاً ؟! »

و سفینه‌ام  کمانه می‌کند 
                                 به سوی " او" 

*   *   *

ابر درخواب هم نمی‌بيند 
که پايش برسد بر آسمانِ "او"
آه . . . بهشتِ پرندگان است
                                  آسمان "او"


بوسه‌ می‌فرستند پرندگان برای من!



اکنون ديگر
چه کسی جرأت دارد  
که نام آسمان حقیر زمین را ببرد 
                                         در حضورِ پرندگان!

. . . 

باید دوباره تنها برگردم به زمین!