صحنۀ هجوم دختر بچه‌ها و پسر بچه‌ها به خودروها برای پاک کردن شیشۀ آنها در سرِ چهار راه‌ها، منظره‌ای کاملاً آشنا و عادی برای شهروندان تهرانی است.
عموم شهروندان این پدیده را نشانۀ توسعه فقر و فلاکت در کشور می‌دانند و با دیدن بچه‌ها از روی تأسف سری تکان می‌دهند.
با این همه، رانندگان خودروها نسبت به رفتار این بچه‌ها اغلب برخورد متفاوتی دارند. برخی از راه دلسوزی با آنها برخورد می‌کنند و برخی دیگر از “مزاحمت” و “سماجت” آنها عصبی می‌شوند.
در این میان، برخی هم بر این نظرند که در پشت این پدیده، سازمانی مافیایی از سودجویان برای استثمار و بهره‌برداری از کوکان پنهان شده است.
به هر حال، در روزهای اخیر شمار این بچه‌ها بر سر چهار راه‌ها به طور کم سابقه‌ای افزایش پیدا کرده است به گونه‌ای که بعضاً با معطل کردن رانندگان در پشت چراغ سبز، ترافیک خیابان‌ها دچار اختلال بیشتری می‌شود.
در این میان، علیرضا زاکانی با وعدۀ بازسازی مادی و معنوی پایتخت، زمام شهرداری تهران را به دست گرفته است. شعار دادن او هیچ شهروندی را امیدوار نمی‌کند، زیرا گوش آنها از شنیدن این نوع شعارها پر و سنگین شده است.
زاکانی اگر واقعاً توانایی تغییری مثبت در شرایط شهر تهران در خود می‌بیند، لازم است ابتدا همین پدیدۀ بچه‌های سر چهار راه‌ها را به صورتی انسانی حل کند. اگر از پس این کار برآید می‌توان انجام کارهای مثبت دیگری را هم از او انتظار داشت، اما اگر حضور این بچه‌ها به همین منوال ادامه یابد و یا روز به روز بیشتر شود، در آن صورت شهرداری زاکانی مصداق ضرب‌المثل سال نکویی است که از بهارش پیداست!