هر نظری که درمورد ترامپ داشته باشیم، یک نکته دربارۀ ایشان مسلم است: او عاشق و شیفتۀ قدرت بود. رفتن از کاخ سفید، برایش مثل جان‌دادن بود. البته سیاستمدارِ بدشانسی بود؛ چون در کشوری به قدرت رسیده بود، که قانون حاکم است؛ و نه ارادۀ حاکمیت؛ و اِلّا ترامپ هم دست‌کمی از استالین، پوتین، صدام حسین، شاهزاده بن‌سلمان، معمر قذافی، بشار اسدِ خودمان(که حاضر شد نیم‌میلیون سوری کشته شوند و هفت‌میلیون در خارجِ سوریه آواره شوند، اما او بر سرِ قدرت بماند)، یا الکساندر لوکاشنکو، رهبر بلاروس و ده‌ها و صدها مثال دیگر؛ که صاحبان قدرت، علی‌رغم خواستۀ مردم، حاضر به کناره‌گیری از قدرت نشده‌اند و در عوض، بسرکوب مخالفین پرداخته‌اند.
ترامپ هم حاضر بود همچون سایر دیکتاتورها، البته «نه بخاطر قدرت»، بلکه «به خاطر خدمت به مردم و کشور»، هرقدر لازم است، خون بریزد؛ اما قدرت را حفظ کند. فقط حیف، و صدحیف؛ که در سرزمینی به قدرت رسیده بود، که حرف اول را قانون می‌زند، نه ارادۀ حاکمیت.
توئیتر صادق زیباکلام - ۱ بهمن‌ماه