در کشور ما همۀ امور امکان تعلیق و تعطیل دارد اما ظاهراً بازداشت فعالان حوزه‌های اجتماعی و سیاسی در هیچ شرایطی تعطیل‌بردار نیست!
در هنگامۀ شیوع ویروس کرونا و هجوم سیل و وقوع زلزله و بازگشت گرد و غبار در شهرهای مختلف کشور، من نمی‌دانم چه ضرورت فوری و فوتی ایجاب کرده است که در بازداشت ضیاء نبوی و برخی دیگر از فعالان دانشجویی، لحظه‌ای درنگ جایز شمرده نشود!
واقعاً این کشور کم مشکل دارد یا مردم ما کم غصه دارند که خبر بازداشت‌های اینچنینی هم باید بر آنها اضافه شود؟
سید ابراهیم رئیسی پس از آنکه حکم ریاست قوۀ قضائیه را دریافت کرد با صدای بلند، استقبال خود را از ضرورت نقد عملکرد دستگاه قضا و توصیه به بهبود شرایط آن نیز اعلام کرد.
مدت‌هاست که این نقدها و توصیه‌ها از سوی صاحب‌نظران حوزه‌های گوناگون و عمدتاً از روی دلسوزی و بدون هرگونه غرض‌ورزی صورت می‌گیرد، اما در روال معمول بازداشت‌ها و صدور احکام تغییری حاصل نمی‌شود.
به نظرم با گذشت نیمی از دورۀ مأموریت آقای رئیسی در مقام ریاست قوۀ قضائیه، بسیار به جاست که وی با تشکیل کنفرانسی مطبوعاتی افکار عمومی را در جریان تحولات دستگاه قضایی قرار دهد تا هم سطح انتظارات جامعه از عملکرد او واقعی شود و هم منتقدان و صاحب نظران تکلیف خود را بدانند.
آخر توصیه به نقد و پیشنهاد و بعد بی‌تفاوتی نسبت به آن، جز اتلاف وقت همۀ اطراف ماجرا چه ثمری دارد؟