امشب برای نخستین بار عاجز شدم از تیتر زدن برای خبر کسالت باری که ناگزیر بودم بر صفحه یک “سازندگی ” بنشانم: نه اینکه به رسم این روزگار از انتخابات عبور کرده باشم بلکه بدان سبب که بی کفایتی شورای عالی اصلاح طلبان در راهبری انتخاباتی آنان را باید روایت میکردم . اقای عارف فکر کردند چون خودشان نامزد نمی شوند نیاز نیست در مقام رییس شورای عالی اصلاح طلبان از دیگران دعوت کنند و دیگر بزرگان ...این روزها آن قدر علیه نهاد انتخابات و اصلاحات حرف زدند که خودشان هم ظاهرا از اصلاحات و انتخابات پشیمان شدند و توبه کردند و از سر بی خیالی و بی برنامه گی و به نظرم بریدگی ما را مقابل اصولگرایان جوان رها کردند.
حتی اگر فکر کنیم مردم رای نمی دهند حق نداشتیم در برابر آرمانهای اصلاح طلبی این قدر بی مسوولیت و باری به هر جهت باشیم . نمیشود هم حرفهای انقلابی زد و هم حرفهای انتخاباتی . نمی توان هم اپوزیسون بود و هم چشمی به حاکمیت داشت . این ” آغاز یک پایان ” است . ” آغاز پایان اصلاح طلبان “خسته و نااستواری که فقط در زمین هموار می توانند سیاست ورزی کنند . ما به یک شکست نیاز داریم تا به خود آییم و اصلاح طلبی را اصلاح کنیم ...ما اصلاح طلب می مانیم ، حتی اگر در اقلیت باشیم ...این بی تدبیری است که ما را اقلیت میکند، نه رای اکثریت.