برخی از نیروهای اصلاح‌طلب که در دولت یا مجلس حضور دارند؛ از بیانیۀ درخواست مذاکره با دولت ترامپ انتقاد کرده و آن را موضع اصلاح‌طلبان ندانسته‌اند.
بسیار خوب! اما این دسته از اصلاح‌طلبان به علت حضورشان در قدرت، طبعاً مانند کنشگران آزادِ حوزۀ مدنی نمی‌توانند با نفی رویکرد مذاکره، موضع بدیل آن را مطرح نکنند و بگویند که «صلاح ملک خویش خسروان دانند!» آنها به ناگزیز باید رویکرد روشنی را در مورد نحوۀ رویارو شدن با دولت ترامپ مطرح کنند.
به هر حال، به جز اعلام بی‌موضعی که طبعاً از آنان قابل پذیرش نیست؛ فقط دو رویکرد «مذاکره» و یا «مقاومت» باقی می‌ماند.
مذاکره را که رد کرده‌اند و آن را موضع اصلاح‌طلبان ندانسته‌اند؛ بدین ترتیب آیا رویکردشان اصطلاحاً همان «مقاومت» است؟ اگر چنین است؛ بی زحمت ابعاد آن و پیامدها و منافع و هزینه‌هایش را برای افکار عمومی تبیین کنند.
با این پرسش، در واقع خواستم به این دسته از افراد گوشزد کنم که ظاهراً روزگار موضع‌گیری‌های دو پهلو و مبهم و کجدار و مریز همراه با استفاده از امتیازاتِ شراکت در قدرت، به سرعت رو به سپری شدن است! از این رو نیازمند تصمیم‌گیری‌های زلال و شفاف‌اند.