با رفتن‌ات اندوهی سنگین در دل دوستدارانت و جامعه هنری نشست.
براستی که تاسیان شد.
شادروان ناصر مسعودی در زادگاه خود، رشت در روز ششم آذر ماه ۱۴۰۴ دیده از جهان فروبست ودر یاد و خاطره ها میراث هنری -فرهنگی و زبانی پر باری را به یادگار گذاشت.
آواها و صدای دلنشن او نسیم ملایم و گرمی بود، برخاسته از ریشه ها و روح مردمانی از پهنه های شمال از امواج دریا، سرسبزی کوهها و جنگل های خاموش و مه آلود و از شبنم های جان نواز و نقره فام.
آوازهای دل انگیزش گل پامچال، بنفشه گل، کاکوله، میرزا کوچک خان، گیلان ترا قوربان …برآمده از کوچه باغهای گیلان اند که در حافظه جمعی ما به یادگار مانده‌اند.
صدای روان، ساده و صمیمی بلبل گیلان در بیش از ۲۵۰ ترانه فولکلور گیلکی و ۲۰۰ آواز دستگاهی طنین یافته که همراه استادان بزرگ موسیقی ایران، احمد عبادی و یاران فرهیخته خطه شما ل، اکبر پور، میراث زبانی -فرهنگی پر بار به یادگار مانده این چهره نام آشنای هنر معاصر کشور ماست.
او را در دوره ای از حضور رسمی سانسور کردند، صدای گرم و دلنشن اش حصار ها را بر داشت و به جان و روان و آغوش نسل های گوناگون مردم پیوست.از رادیو گیلان تا برنامه «گل ها» تا اجراهای برگ سبز در رادیوی ملی ایران همه جا مردم به آواهای او دل بستند و از گرما و صمیمیت صدایش جانها نواخته شدند. او برای مردم گیلان و ایران نجوای دلنشین دوستی و همزیستی را زیبا و عاشقانه و فروتنانه اینچنین خواند:
گیلان ترا قوربان
تی عشق و تی پیوند به ایران بنازم!
با ابراز همدردی و دلارامی به خانواده گرامی و دوستدارانش و بویژه خانم بنفشه مسعودی یاد استاد ارجمند آواز و هنر ما، ناصر مسعودی را گرامی می‌داریم.
هفتم آذر ماه ۱۴۰۴
ارژنگ برهان
فرامرز بهار
داریوش جفرودی
رحمت رنجبر
مجید دهبان
سهیلا ستاری
عباس سلیمی
البرز سلیمی
شهرناز شهریزاد
یوسف صدیق
ناصر کاخساز
مهندس هوشنگ کردستانی
ضرغام محمودی
داود مقدوری
داود نادری
نیما ناصر آبادی
فرشید یاسایی
رضا یوسفی