سخنرانی بهروز اسدی در مراسم سومین سالگرد خیزش مهسا در فرانکفورت

ما و آینده

آینده ایران نه در فاصله‌ها، که در پیوند ما با مردم در میدان ساخته می‌شود. ما اینجا هستیم، دور از خاک، اما نه دور از درد. ریشه‌هایمان در همان کوچه‌هاست، در همان خیابان‌ها، در همان صداهای خاموش‌شده. ما تبعیدیان و مهاجران نیستیم، ما بخشی از همان «ما»ی بزرگیم که در داخل ایران برای زن، زندگی، آزادی می‌جنگد.

رژیم می‌خواهد صدای داخل را منزوی کند، حقیقت را پنهان کند و با طناب اعدام و دیوار زندان، آینده را برباید. وظیفه‌ی ما اینجاست که آن صداها را جهانی کنیم، تا هیچ زندانی بی‌نام نماند، هیچ قربانی و دادخواهی و عدالت طلبی  بی‌صدا نماند، و هیچ ظلمی بی‌گواهی نماند.

ما باید رسانه‌ی مردم باشیم؛ روایتگر حقیقتی که رژیم می‌خواهد دفن کند. باید ابزارهای جهانی را به خدمت بگیریم: شبکه‌های اجتماعی، رسانه‌های آزاد، نهادهای بین‌المللی. هر تصویر، هر خبر، هر دادخواهی از اینجا می‌تواند تیری باشد بر دیوار دروغ.

ما باید فشار سیاسی را سازمان دهیم. از نمایندگان و دولت‌های کشورها مطالبه کنیم: تحریم ناقضان حقوق بشر، پیگیری اعدام‌ها و حمایت از جامعه‌ی مدنی ایران، ابزارهایی هستند که در دسترس ما قرار دارند. ما باید صدای بی‌صدایان باشیم، در پارلمان‌ها، در خیابان‌های اروپا و آمریکا، در نهادهای جهانی.

اما مهم‌تر از همه این است که ما خودمان دچار فراموشی نشویم. فاصله نباید ما را به تماشاگر بدل کند. آینده ایران فقط مسئولیت آنان که در خیابان‌اند نیست؛ آینده ایران مسئولیت همه ماست. ما و آن‌ها یک پیکریم، یک رودیم، یک صدا.

در این مسیر، ما باید از هرگونه دعوا و درگیری‌های فرسایشی پرهیز کنیم. دشمن واقعی ما رژیم سرکوبگر است، نه یکدیگر. تنها با همبستگی و اتحاد می‌توانیم صدای مردم را بلندتر کنیم و مبارزه را به ثمر برسانیم.

زن، زندگی، آزادی از مرز نمی‌گذرد، مرز را می‌شکند. هر حرکت ما اینجا، هر تظاهرات، هر کارزار، هر فریاد در برابر  مراکز زیر پوشش نظام و اداره حفاظت سپاه و لابیگران و مزدوران و سفارت‌خانه ها و نهادهای جهانی، پژواکی است از همان فریاد در خیابان‌های ایران.

وظیفه‌ی ما در خارج از ایران روشن است: ما باید صدای مردمی باشیم که در میدان خفقان زندگی می‌کنند. ما باید روایتگر حقیقت باشیم، تا هیچ زندانی بی‌نام نماند، هیچ جان‌باخته‌ای در سکوت فراموش نشود. ما باید از ظرفیت رسانه‌های آزاد و نهادهای بین‌المللی برای رساندن این صدا استفاده کنیم.

خانم‌ها و آقایان، آینده هدیه‌ای نیست که به مردم ایران داده شود؛ آینده ساخته می‌شود. امروز مردم ایران در حال ساختن آن هستند، با بهای سنگین جان و آزادی. وظیفه‌ی ما این است که این تلاش را تنها نگذاریم و اجازه ندهیم که صدای آنان در میان دیوارهای زندان خاموش شود.

زن، زندگی، آزادی. این سه واژه نه فقط برای ایران، که برای همه‌ی بشریت پیامی روشن دارند: هیچ قدرتی نمی‌تواند اراده‌ی مردم برای آزادی را سرکوب کند.

بهروز اسدی
از طرف انجمن زن زندگی آزادی