با دسترسی خیلی محدودی که به سایت‌های خبری دارم، روند جنگ را دنبال می‌کنم.
ای کاش می‌شد دنبال نکرد! از خواب و خور افتاده‌ام.
جنگ‌ها روزگاری تن به تن بود و عنصر شجاعت و قهرمانی در آنها معنا داشت، اما امروزه، جنگِ تکنولوژی‌هاست. ابزارها با هم می‌جنگند و حرث و نسل را نابود می‌کنند.
تکنولوژی به معنای مدرن آن که چون چاقویی دو لبه عمل می‌کند، خاستگاه جغرافیایی‌اش مغرب زمین است و ما شرقی‌ها آن را از آنجا اقتباس کرده‌ایم.
طبیعی است که از نظرگاه پیشرفت تکنولوژی، شکافی بزرگ بین آنها و ما وجود داشته باشد. بنا به روند تاریخی ابداع و پیشرفت تکنولوژی، این موضوع نه مایهٔ عار ماست و نه دلیل افتخار آنان.
اسرائیل متکی بر فرهنگ سیاسی و تکنولوژیک تمامیت غرب است.
از این رو از همان لحظهٔ نخست، در بارهٔ نتیجهٔ نظامی این جنگ نابرابر و تحمیلی بر ملت ما، کمترین توهم یا تردیدی نداشتم.
اسرائیلی‌ها در نفوذ استادند. خطرناک‌ترین نوع نفوذ آنان نفوذ تحلیلی در مراکز تصمیم‌گیری است. این را من از چند سال پیش به وضوح دریافتم، درست از همان زمانی که نوشته‌هایم در بارهٔ نقاط قوت و ضعف اسرائیل مورد هجوم محافل رسانه‌ای مدعی دفاع از نظام جمهوری اسلامی قرار گرفت. با انواع فشارها و تهمت‌ها و ترفندها، مانع انتشار مؤثر نوشته‌هایم شدند و برایم دردسرها و مشکلات بی‌شماری پدید آوردند.
با این همه در بارهٔ نفوذ تحلیلی بارها نوشتم و هشدار دادم اما جدی گرفته نشد.
از این رو، در این هنگامه‌ای که همهٔ کابوس‌های چند ساله‌ام در بارهٔ ایران و سرنوشت آن چنگ و دندان نشان می‌دهد، به خواهش و التماس از تصمیم‌گیران کشور می‌خواهم برای درک درست شرایط، به منابع معتبر و کارشناسان خبره و بی‌طرف اتکاء کنند و به منابع و مشاوران معمول خود به دیدهٔ تردید بنگرند.
این جنگ در کنار روند ویرانگر نظامی آن، می‌تواند به نتایج سیاسی متفاوتی منجر شود. اگر در این‌باره تصمیم درستی بر مبنای تحلیل دقیقی گرفته نشود، نتیجهٔ سیاسی جنگ می‌تواند آثاری ویرانگرتری برای ایران به دنبال داشته باشد.
چرا پوتین پادرمیانی نکرد؟
در هفته‌های گذشته گمانم بر این بود که ولادیمیر پوتین به عنوان آخرین امید برای پیشگیری از وقوع جنگ، پادرمیانی کند و سفری به تهران داشته باشد.
حتی ترامپ هم چنین درخواستی از پوتین را چند بار تکرار کرد و مقام‌های کاخ کرملین نیز آمادگی خود را برای کمک به حل و فصل دیپلماتیک بحران اعلام کردند.
با این همه، این اتفاق نیفتاد؛ چرا؟
آیا روس‌ها با نتانیاهو تبانی کردند؟ روسیه رابطهٔ عادی و حتی گرم با اسرائیل را بخشی از منافع استراتژیک خود تعریف می‌کند، اما تصور تبانی آن با نتانیاهو برای حمله به ایران بسیار سخت است.
واقعیت این است که روس‌ها به رغم روابط نزدیک‌شان با تهران، هیچگاه نظر مساعدی نسبت به سیاست خاورمیانه‌ای جمهوری اسلامی نداشتند و در هیچ محفل بین‌المللی از آن حمایت نکردند. این به واقع برخی از محافل متوهم و تندرو داخلی در ایران بودند که تصویری بی‌نهایت اغراق‌آمیز از رابطهٔ مسکو با تهران به دست می‌دادند و پوتین را همچون قدیسی به عنوان پشتیبان قدرقدرت و قاطع بین‌المللی ایران می‌ستودند.
تا این لحظه، هیچ خبری از ماجرای میانجی‌گرانهٔ احتمالی روسیه برای پیشگیری از جنگ منتشر نشده است، اما اینکه چرا پوتین نهایتاً به تهران سفر نکرد، می‌تواند دو دلیل داشته باشد.
یا پوتین شانس موفقیت میانجی‌گری را صفر تصور کرده و نخواسته با ورود شخصی خود اعتبارش را از بین ببرد و یا اینکه متوجه شده است تهران از پیشنهاد او که تفاوت معناداری با پیشنهاد ترامپ نداشته است، استقبال نخواهد کرد.
تلگرام نویسنده
@ahmadzeidabad