(کویتی‌پور، مداح معروف جنگ هشت ساله بود)
چه کسی فکرش را می‌کرد یک روز رییس جمهور آمریکا در نزدیک‌ترین نقطه به خلیج فارس در خانه‌ی رقبای حیثیتی و منطقه‌ای ایران با شمرده‌ترین واژه‌ها چوب حراج بر آبرویتان بزند؟ از قطعی برق و بحران آب بگوید؟ از خشک شدن مراتع و مزارع و از دو مسیر متفاوت که ایران و اعراب پیمودند و امروز اختلافش از زمین تا آسمان است؟ اختلافی به اندازه‌ی خاموشی نورافکن زپرتی ورزشگاه آزادی و میزبانی جام جهانی در آن کشورها!
نوش جان سطر به سطر این خطابه. شما که یک عمر منتقد دلسوز و وطن‌دوست ایرانی را به سیاه‌نمایی متهم کردید و دور را دست دلقک‌های میان‌مایه دادید. شما که با سوادترین اساتید را به سمت مهاجرت یا خاموشی سوق دادید و کرسی‌های دانشگاه را به مدیحه‌سرایان بخشیدید. شما که مجری تلویزیون‌تان آن لوده‌ی چندش‌آور بی‌نمکی است که با ذره‌بین دنبال یک دقیقه خاموشی در کل جهان می‌گردد.
الحق که تبدیل کردن یک کشور جوان و ثروتمند و امیدوار به جامعه‌ای پیر و فقیر و دلگیر فقط با همین لشکریان مصمم و سخت‌کوش جهل ممکن بود.