برخی افراد سخن مرحوم اکبر اعتماد در مورد “بالاکشیدن سهم ایران در کنسرسیوم اورودیف” را بهانه‌ای برای مخالفت با پیشنهاد تأسیس کنسرسیوم تازه‌ای با کشورهای عرب و غربی برای حل مسئلهٔ اتمی ایران و دستیابی به توافق با آمریکا قرار داده‌اند!
این درست مثل این است که کسی بگوید چون دانشجویان ایرانی در سال 57 از دیوار سفارت آمریکا در تهران بالا رفتند و دیپلمات‌ها را گروگان گرفتند دیگر هیچ کشوری نباید در پایتخت کشور دیگری سفارت دائر کند!
مرحوم اعتماد یک مدیر فنی بود و درک روشنی از مناسبات پیچیدهٔ جهانی نداشت. برای همین هم اصرار داشت که ایران باید از ان.پی.تی خارج شود، یعنی همان چیزی که در ایران فقط حسین شریعتمداری سفت و سخت مدافع آن است!
اگر خروج از ان.پی.تی به این سادگی بود، جمهوری اسلامی همان روز اول از آن خارج می‌شد!
به هر حال “ضدکاری” هم ظاهراً ته ندارد! عده‌ای علاقمندند از موضع سلبی با هر امر و توصیهٔ ایجابی مخالفت کنند!
خب حالا پیشنهاد کنسرسیوم بد، پیشنهاد خود این افراد چیست؟ به بن‌بست کشاندن مذاکرات و خروج از ان.پی.تی و حرکت به سمت تسلیحاتی کردن برنامهٔ هسته‌ای؟
اینها یا از هزینهٔ ویرانگر چنین حرکتی برای موجودیت ایران خبر ندارند و یا خبر دارند اما “ضدکاری” برایشان مهمتر از حفظ کشور و جامعهٔ ایرانی است!
تلگرام نویسنده
@ahmadzeidabad