امروز پنجاهمین سالروز پایان جنگ خونین ویتنام است؛ جنگی که به دلیل شدت تلفات انسانی و بمباران‌های بی‌امان، به عنوان یکی از بزرگترین فجایع قرن ۲۰ در تاریخ ثبت شده است.
ویتنام و آمریکا بعد از پایان آن همه کشت و کشتار، به سوی عادی‌سازی رابطه حرکت کردند به طوری که علاوه بر بازگشایی سفارتخانه‌ها در پایتخت‌های یکدیگر، حجم تجارت بین دو کشور سالانه از ۱۰۰ میلیارد دلار هم گذشته است. بخش عمدۀ این تجارت، صادرات ویتنام به آمریکاست.
تاریخ روابط ویتنام و آمریکا نشان می‌دهد که کشورها منافع خود را گروگان گذشته نمی‌کنند. حال و آینده را در می‌یابند. درست به همین دلیل نه کودتای ۲۸ مرداد و نه اشغال سفارت آمریکا در سال ۵۸ در تهران، هیچکدام مانعی واقعی برای بهبود روابط دو کشور نیست.
به نظرم طیف‌هایی به عمد به گذشته چسبیده‌اند تا حال و آینده را خراب کنند، چون سود شخصی و باندی‌شان در این است. نه ایران مثل ویتنام از آمریکا آسیب دیده و نه آمریکا از ایران مثل ویتنام ضربه خورده است. چطور آنجا از منازعه عبور شد ولی اینجا منازعه باید عبورناپذیر تلقی شود؟
تلگرام نویسنده
@ahmadzeidabad