در ایران امروز «کنش‌گری مرزی» به عملی ناممکن تبدیل شده است. در یکی دو سال گذشته، حول ایده ساخته و پرداخته شده توسط جناب دکتر مقصود فراستخواه، شاهد شکل‌گیری جریان موسوم به «روزنه‌گشایان» و «راه‌گشایان» در آستانه انتخابات مجلس و ریاست جمهوری بودیم.
بحث درباره ایده خیرخواهانه دکتر فراستخواه مفصل است اما تجربه عملی دو انتخابات اخیر ثابت کرد که کنش‌گری مرزی در ایران امروز عملی ناممکن است. در کتاب دکتر فراستخواه خواندم که کنشگر مرزی انسان خیرخواهی‌ست که یک پایش در حاکمیت است و یک پایش در بین مردم و در اندازه و وسع خودش می‌کوشد کار مثبتی، ولو کوچک، برای مردم انجام دهد.
انصافا در ساحت تئوری ایده قشنگ و زیبایی‌ست. اما در جمهوری اسلامی این ایده جواب نمی‌دهد. شکاف حکومت-ملت چنان عمیق شده که هیچ کنشگر مرزی ای نمی‌تواند یک پایش را در حکومت بگذارد و پای دیگرش را در بین مردم. در واقع، عمق شکاف اجازه چنین عملی را نمی‌دهد.
جناب دکتر محمد فاضلی که جزو کنشگران مرزی است در آن مناظره تلویزیونی که مجبور به پرتاب میکروفون‌اش شد به خوبی پی به عمق آن شکاف برد و احتمالا فهمید که چرا کنش‌گری مرزی در جمهوری اسلامی ناممکن است.
مرز میان حکومت و ملت به چنان دره‌ی عمیقی تبدیل شده که حالا جناب فراستخواه و همفکران ایده پردازشان باید به مفاهیم تازه‌ای مثل «کنشگران دره‌ای» یا «کنشگران شکاف‌های عمیق» فکر کنند.
تلگرام نویسنده