ضیا نبوی برای اجرای حکم زندان احضار شد
ضیا نبوی و هستی امیری دو فعال مدنی که در اسفندماه ١۴٠١ به مسمومیت سریالی دانش‌آموزان در مدارس اعتراض کرده بودند، برای اجرای حکم یک ساله به زندان فراخوانده شده‌اند.
ضیا نبوی در شبکه ایکس نوشته است:
«دوباره احضاریه اجرای حکم برایمان آمد؛ دو هفته مانده به عید و چند روز بعد انتخابات مجلس. طبق معمول گفته بودند در عرض پنج روز خودمان را معرفی کنیم وگرنه دستور جلب صادر می‌شود. وکلا رفتند و صحبت کردند و قرار شد که بعد تعطیلات خودمان را معرفی کنیم. خلاصه که شنبه هجدهم در اجرای احکام اوین خواهیم بود. تا چه پیش آید...
آبان‌ماه پارسال هم احضاریه اجرای حکم برایمان آمده بود؛ برای همین پرونده. مراجعه کردیم و برگشت خوردیم. آنجا بعد دو ساعت انتظار در اجرای احکام، سرپرست دادسرا ما را خواست و حرفهایی زد. دستکم از ظاهر صحبتهایش اینطور بر می‌آمد که نمی‌خواهند کسی را به خاطر اعتراض به مسمومیتهای دانش‌آموزان زندانی کنند و می‌گفت نیاز است مجددا بررسی شود تا اجحافی صورت نگرفته باشد. اینکه چه چیزی درین مدت پیش آمد که اجحاف را ضروری کرده، نمی‌دانیم!
زمستان ۱۴۰۱ زمانی که خبر مسمومیتهای سریالی در مدارس دخترانه یکی پس از دیگری به گوش می‌رسید، وحشت و استیصال وجودمان را فرا گرفته بود. مسموم‌کردن دانش‌آموزان بی‌دفاع شنیع‌ترین کاری بود که ممکن بود به مخیله آدمی خطور کند. حالا بیشتر از یک سال از آن ماجرا میگذرد. هیچ توضیحِ اندکی قانع‌کننده به افکار عمومی داده نشده است و خبری از برخورد با آمرین و عاملین هم نیست. تنها کسانی که مورد پیگرد قانونی قرار گرفتند معترضین به مسمومیتها بودند. بله معترضین مجازات شدند؛ مضحک است و ظالمانه، اما واقعیت دارد...
۱۶ اسفند ۱۴۰۱ روزِ تجمع اعتراضی به مسمومیتها در دانشگاه علامه، شاید که سیاه‌ترین روز این دانشگاه در دو سه دهه اخیر بود. نیروهای حراست به جمع دانشجویان حمله کردند، پوسترها و پلاکاردها را پاره کردند، دانشجویان را مورد ضرب و شتم قرار دادند و آنها به روی زمین کشیدند تا از در دانشگاه بیرون بیاندازند. به این هم بسنده نکردند. از آنها شکایت هم کردند! تعداد زیادی ممنوع‌الورود به دانشگاه شدند. بعضی احکام تعلیق گرفتند، هستی امیری و من هم به یک سال زندان محکوم شدیم.
زندان جای خیلی ترسناکی نیست، دستکم اگر محکومیت طولانی‌مدتی در کار نباشد. در زندگی گاهی مصیبتهایی بدتر از زندان هم پیش می‌آید که آدمی بر آن صبر می‌کند و از آن میگذرد. مسئله اما در مورد دشواری زندان گاهی فکر کردن به ناعادلانه بودنش است. اینکه حس می‌کنید دیگران رنجی را عامدانه و به ناحق بر شما تحمیل می‌کنند زور دارد! اینکه می‌بینید بخاطر درست‌ترین رفتارهایتان مجازات می‌شوید آزارتان می‌دهد! بگذریم، این هم آزمونی است. اگر پیش آمد، راهی برای مواجهه با آن خواهیم یافت.»
