بازداشت خانواده‌های کشته‌شدگان جنبش انقلابی “زن، زندگی، آزادی”، نشان از “حیات جنبش”، “قدرت مردم”، عزت کشته شدگان نزد مردم و “وحشت فلاکت بار حکومت” دارد.
حکومت دینی استبدادی بی‌رحمانه جوانان این سرزمین را در خیابان‌ها و زندان‌ها کشت و اعدام کرد تا با به‌نمایش گذاشتن قبرها، هراس در دل مردم معترض بیفکند، اما مردم مزار جوانان را “صحن اعتراض”، “مکان اجتماع”، میعادگاه به‌پاخاستگان و سرای تکریم جان باختگان کرده‌اند و مزارها، نمایشی از “قدرت” و” اقتدار معترضان” شده که وحشت را به جای دلهای معترضان بر جان حکومت افکنده است.
نزد ایرانیان سنتی دیرینه است که مردم در سالگردها بر سر مزارها گردهم می‌آیند تا تسلی بازماندگان باشند. حکومت ضد مردمی تاب و توان این رسم و سنت تاریخی و مردمی را هم ندارد و با خفت و ذلتی تاریخی و قطعا از سر استیصال، شب سالگرد، خانواده به سوگ نشانده توسط ماموران را به “سلول‌های انفرادی” می‌افکند تا قبرها را تحت کنترل خود در آورد.
حکومت نیک می‌داند هر جا مردم جمع شوند، حکومت جایی برای حضور ندارد. این روزها نه فقط دانشگاه، مدرسه، خیابان، مترو و اتوبوس بلکه حتی قبرستان‌ها محل “حیات مردم” و “اقتدار معترضان” و بی‌جانی و رسوایی حکومت است و این نشان پیروزی است.
نرگس محمدی
زندان اوین
شهریور ۱۴۰۲