همه جنگ‌ها نیاز به در کردن توپ و تیر ندارد، لشکرکشی و تحمیل و تحمل تلفات هم نمی‌خواهد. بعضی جنگ‌ها از جنس دیگری است. مثل این یکی؛ از کشوری که تا دیروز در همه تریبون‌های رسمی و افراطی ایرانی فحش می‌خورد، بعد از هشت سال یک تیم فوتبال به تهران می‌آید، برای چهل‌وهشت ساعت کلیه اخبار مملکت را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، هزاران نفر را مشتاقاته به خیابان‌ها می‌کشد و آخرش هم شیک و سرافراز به خاک خودش برمی‌گردد.
گاهی می‌توان جنگ‌ها را اینطوری هم برد؛ با برافراشته شدن بنرهای «اهلا و سهلا» در گوشه گوشه پایتخت ایران، بعد از آن همه نطق آتشین در رادیو و تلویزیون علیه سعودی‌ها! عربستان وقتی بازی را از ما برد که فوج فوج از مردم ایران پیراهن النصر را به تن کردند و پشت اتوبوس این تیم دویدند. آنها وقتی بردند که کودک ایرانی جلوی دوربین برای ملاقات با ستاره نصر ضجه می‌زد و طرف عربی سطر به سطر این اخبار را با ولع برای جهانیان مخابره می‌کرد.
ستاره‌ای که آنها به ایران آوردند، در قامت یک قهرمان دلربا آرزوی دیرین بچه‌های ما را برآورده کرد؛ فتح و ظفر، بزرگتر از این؟ بله، همه اینها به خاطر رونالدو بود، اما او امروز در استخدام کیست؟ شاید جالب باشد بدانید یک قلم فساد نود هزار میلیارد تومانی فولاد مبارکه تا پنجاه سال حقوق و مزایای رونالدو را تامین می‌کرد!
هر بار جواب هر نقدی را با برچسب سیاه‌نمایی و خودتحقیری دادید تا کار رسید به اینجا؛ به جایی که مجری تلویزیون سعودی با طعنه به وضعیت ورزشگاه آزادی و تصاویر ارسال شده از ایران، خدا را بابت زندگی در عربستان شکر می‌کند. آنها دویست میلیون یورو ستاره را با جت اختصاصی به ایران آوردند و ما حتی یک تکه چمن صاف برای بازی این فوتبالیست‌ها نداشتیم؛ کدام آدم باشرف و وطن‌دوستی پیدا می‌شود که قلبش از این شرایط به درد نیاید؟ این مردم سزاوار بهترین‌ها بودند، حقش نبود متلک‌خور مجریان عربستانی و روس شوند. چه کردید با ما؟
ورزش مدیا