مهدی سلیمی
شاید باید بسیاری چیزها را از نو برای مسئولین جمهوری اسلامی و هواداران آن تعریف کرد. یکی از آنها بحث سفر به مقر سازمان ملل و حضور عالی ترین مقام اجرایی کشور در این مجمع است که مثل شرکت در راهپیمایی بیست و دو بهمن گویا به یک فریضه برای روسای جمهور رژیم فعلی تبدیل شده و گمان می کنند هر سال باید در آن شرکت کنند
باید یکی برای آیت الله قتل عام و دکتری که فارسی را سخت صحبت می کند قسم جلاله یاد کند که سفر سالانه به نیویورک واجب شرعی نیست و نماز را میتوان در هر جای دیگر غیر از هواپیما ساخت همان غربی های رو به افول خواند! و لازم نیست هر سال با شرکت در این مجمع اسباب طنز و فکاهی ملت را با هزینه گزاف فراهم کنند همین جا هم قادر به انجام این کار هستند
زمانی روسای جمهور یا نخست وزیرها در سطح یک هیئت عالی در سازمان ملل شرکت می کنند اهداف مهمی دارند منجمله قراردادهای بزرگ تجاری و اقتصادی و کسی آنجا نمیرود برای نماز خواندن و جان بر لب شدن برای روخوانی سخت مطلبی که بیشتر به انشاهای دهه شصت شبیه است و کسی با خود قلچماق برای برخورد با خبرنگاران و داد زن برای شنیده نشدن صدای آنها نمی برد.
در مجموع به قول همان یک بیت شعر لسان الغیب که آن را حفظ کرده و مدام تکرار می کردید و بابت حفظ آن باید معلم ابتداییت یک صد آفرین در دفترت می نوشت
“ای مگس عرصه سیمرغ نه جولانگه توست
عرض خود میبری و زحمت ما میداری”
تلگرام نویسنده