حکومت تصمیم خود را در مورد دانشگاه گرفته است؛ قرار نیست هیچ صدای اعتراضی ازین کانون مقاومت جمعی صادر شود! حتی نگاهی سرسری هم به خبرهای دانشجویی این مدعا را تایید میکند:
۳۵ دانشجوی دانشگاه الزهرا بخاطر رعایت نکردن حجاب اجباری به یک یا دو ترم ممنوعیت از تحصیل محکوم شده‌اند. دردانشگاه بهشتی دانشجویان معترض به اعدامها مورد هجوم قرار گرفتند و تنها چند ساعت بعد از تجمع اعتراضی به کمیته انضباطی فرا خوانده شده‌اند.
نزدیک به ۴۰ دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی تبریز پس از تجمع در اعتراض به مسمومیت دانشآموزان به کمیتههای انضباطی احضار شدند و احکام سنگین تعلیق از تحصیل دریافت کردند. در دانشگاه علامه حراست دانشگاه دانشجویان معترض به مسمومیتها را مورد ضرب و شتم قرار داد، ممنوع‌الورود و تعلیق از تحصیلشان کرد و برخی را برای مجازات به مراجع قضایی سپرد!
با همه اینها و شاید هم در کمال تعجب فاجعه‌ی جاری در دانشگاه تبدیل به مسئله‌ای جدی در عرصه عمومی نشده است. حقیقت این است که خبر سرکوب فعالین دانشجویی آنگاه که به رسانهها راه مییابد (اگر که بیابد!) تقریباً همیشه در قالب نوعی آمار است؛ یعنی معمولاً به تعداد دانشجویان اشاره میشود و مصیبتی که دانشگاه بر آنها هموار کرده است، بی‌آنکه تصویری از آنان ببینیم یا که ذکری از نامشان به میان آید.
از نتایج این در هیاتِ آمار درآمدن یکی هم این است که رنج و آزاری که بر آنها تحمیل میشود چندان همدلی برنمیانگیزد و مسئله‌ای عمومی نمیشود. برای مثال کمتر کسی میداند که محروم شدن از تحصیل دقیقاً چگونه دردی است و یا اینکه آن دانشجویی که از خوابگاه اخراج میشود و سرپناهی در شهر غریب ندارد، تا چه حد از چنین دشواری و رنجی آسیب میبیند.
حقیقت این است که این روزها هر بار که خبر اخراج و تعلیق و ممنوعالورودی جمعی دانشجویان دانشگاهی منتشر میشود به این سئوال مشغول میشویم که در برابر چنین وضعیتی چه میتوان کرد؟ اینکه برای اینهمه سوژه مقاوم و مبارزی که سر تسلیم و انقیاد ندارند و اینگونه در معرض سرکوبند چه کاری از ما ساخته است؟ فارغ از پاسخ‌های ما، بگمانم باید ابتدائاً فاجعه‌ی جاری در دانشگاه را به مسئله‌ای عمومی بدل ساخت.
اینکه نشان داد در پس این خیز بلندی که حاکمیت برای سرکوب دانشگاه برداشته چه افق تیره و تاری به چشم می‌آید. البته که سرکوب کامل مقاومت مردمی هیچگاه ممکن نیست اما خب اگر که حاکمیت در خاموش کردن صدای اعتراض مترقی دانشگاه موفقیتی کسب کند برای سرکوب گسترده‌تر و زدودن همه عناصر ناهمساز در سطح جامعه نیز با وقاحتی بس بیشتر جولان خواهد داد...