۲۳ اسفند ۱۳۷۲ علی‌اکبر سعیدی سیرجانی، نویسنده، پژوهشگر و شاعر، به دست ماموران امنیتی حکومت بازداشت شد. روزنامه‌ی «جمهوری اسلامی»، در ادامه‌ی پرونده‌سازی‌های حکومتی، جرم سیرجانی را «توزیع مواد مخدر و مشروبات الکلی» اعلام کرد؛ شیوه‌‌ای که به قصد بی‌اعتبار کردن مخالفان و معترضان در طول عمر چهل‌و‌چند‌ساله‌ی حکومت تکرار شده است.
اعضای کانون نویسندگان ایران که آن سال‌ها در فضای هولناک تهدید و سرکوب، مجال برگزاری مجمع عمومی کانون را نیافته بودند، در قالب «جمع مشورتی کانون نویسندگان ایران» گرد هم می‌آمدند و فعالیت جمعی خود را پی می‌گرفتند. به لطف همین نشست‌ها بود که بی‌درنگ در اعتراض به بازداشت سعیدی سیرجانی نامه‌ای نوشته شد و با ۷۱ امضا انتشار یافت.
دو هفته پس از انتشار نامه، هوشنگ گلشیری، رضا براهنی و محمود دولت‌آبادی به دادسرای انقلاب احضار شدند و به آنان گفته شد: «جمع امضا‌کننده بهتر است امضاهای خود را پس بگیرند وگرنه عواقب آن دامن‌گیرشان خواهد شد». پاسخ نویسندگان به این خط‌و‌نشان کشیدن‌ها و تنگناهای حکومت‌ساخته‌ی آن سال‌ها، متنی شد با عنوان «ما نویسنده‌ایم» و به نام «متن ۱۳۴ نویسنده» شهرت یافت.
حکومت که همچون همیشه بنا را بر «عواقب دامن‌گیر» و «کشتار» گذاشته بود، سرانجام سعیدی سیرجانی را به کام مرگ کشید و ۶ آذر ۱۳۷۳ اعلام کرد که او بر اثر «حمله‌ی قلبی» در زندان درگذشته است.
ایستادگی نویسندگان دوشادوش یکدیگر به آزادی سعیدی سیرجانی و پایان تبهکاری حکومت نینجامید، اما بنای استوار مبارزه‌ای را نهاد که ضرورتش در این عبارتِ «ما نویسندایم» همچنان طنین‌انداز است:
«حضورِ جمعیِ ما ضامن استقلال فردی ماست»