مرزهای فروریختۀ زشت‌گویی / احمد زیدآبادی
شیخ حمید رسایی در بارۀ انگیزۀ اعتراض‌های اخیر در کشور اظهارنظری کرده است که به دلیل جنبۀ پورنوگرافی آن، از نقلش در اینجا صرف نظر می‌کنم.
اگر به فرضِ شنیع، وضع همان باشد که حمید رسایی توصیف کرده است وی باید عمامه‌اش را بالاتر بگذارد!
او و همفکرانش با ادعای تربیت نسلی منطبق با ارزش‌های دینی، ارکان قدرت را قبضه کرده‌اند، بودجه‌های بی در و پیکر فرهنگی را بلعیده‌اند، فضای رسانه‌ای و تبلیغاتی رسمی را به انحصار خود در آورده‌اند، تمام تریبون‌های عمومی را به خدمت گرفته‌اند، شخصیت‌های فکری و فرهنگی منتقد را یا در به در کرده‌اند و یا به سکوت و انزوا کشانده‌اند، صدر تا ذیل نظام آموزشی کشور از کودکستان تا دانشگاه‌ها را تحت کنترل خود در آورده‌اند، بعد نتیجۀ کارشان در تربیت نسل باید همانی باشد که خودش ادعا کرده است؟
در واقع حمید رسایی با چنان اظهارنظری خود و نیروهای همسویش را متهم کرده است! لابد خواهد گفت که اینها نتیجۀ فعالیت‌های فرهنگی و تبلیغاتی او و همفکرانش نیست بلکه نتیجۀ فعالیت‌های دشمنان است.
این ادعا هم چیزی جز اعتراف به عجز و شکست و ناکارآمدی نیست؛ زیرا اگر تمام سررشته‌های تحرکات این جامعه به دست دشمنان باشد، خود اینان جز اتلاف منابع، دیگر چه نقشی پیدا می‌کنند؟
ظاهراً زشت‌گویی و فرافکنی در کشور ما حد و مرزش را از دست داده است!
