بیست و هفتم دیماه ۱۴۰۰
(در زندان چه می‌گذرد- شماره‌ی۳۴ )
امروز بعد از یک ماه، کارت تلفنم را وصل کردند. دیروز به رئیس اوین که اتفاقاً در مجموع فرد مثبتی هم هست گفتم به آن مقام قضایی که دستور تعطیلی و محرومیتم از تماس با خانواده و نزدیکان را داده بود بگویید عِرض خود می‌بری و زحمت ما می‌داری چون برخلاف انتظار آن‌ها، چیزی که تعطیل نشد تماس‌ها و پیام‌های سیاسی‌ام بود.
در ادامه گفتم البته از آنجا که ۵۵ سال است به زندان‌ها و بازداشت‌های مختلف در رفت و آمد هستم، انتقال نظراتم به بیرون زحمت آنچنانی هم برایم ندارد چون با سوراخ سنبه‌های زندان‌ها کاملاً آشنا هستم! خودشان هم دیدند که در این مدت کانال تلگرامی‌ام فعال بود و انتقاد‌هایم هم تند و تیزتر از قبل.
جز فریاد زدنِ انتقادها نهی از منکرها، طلبکاری‌ها و مطالبات‌مان به منظور رهاییِ نه از مستبد که از استبداد راهی نداریم که البته ترجیحاً به صورت جمعی و در میدان.
بدیهی است که هزینه‌ی حرکت به سمت گوهر عدالت و آزادی را هم باید بپردازیم چون هیچگاه سیستم‌های ظالمانه، حق مظلومان را دو دستی تقدیم‌شان نکرده‌اند. هر فایده‌ای، هزینه‌ای متناسب با آن را دارد و به قول ابوسعید ابوالخیر آن عارف هوشمند، برای رهایی از وضع موجود لازم است که «هر کس هر جا هست یک قدم بیاید جلو»